Krijgt elke soort een miljard hartslagen per leven?

Krijgt elke soort een miljard hartslagen per leven?

Er wordt aangenomen dat dieren, vanwege de relatie tussen stofwisselingssnelheid, volume en oppervlakte, gemiddeld een miljard hartslagen uit hun lichaam krijgen voordat ze doodgaan. Er blijkt een kern van waarheid in te zitten.

Naarmate dieren groter worden, van kleine spitsmuis tot enorme blauwe vinvis, neemt de hartslag af en wordt de levensduur langer, waardoor het aantal hartslagen tijdens een gemiddeld verblijf op aarde ongeveer hetzelfde is, rond de miljard.

Op mysterieuze wijze veranderen deze en een grote verscheidenheid aan andere verschijnselen met de lichaamsgrootte volgens een nauwkeurig wiskundig principe dat ‘kwartmachtschaling’ wordt genoemd.

Het lijkt misschien dat, omdat een kat honderd keer massiever is dan een muis, zijn stofwisseling, de intensiteit waarmee hij energie verbrandt, honderd keer groter zou zijn. De kat heeft immers honderd keer meer cellen te voeden.

Maar als dit zo zou zijn, zou het dier snel worden verteerd door een aanval van spontane katachtige verbranding, of op zijn minst door zeer ernstige koorts. De reden: de oppervlakte die een wezen gebruikt om de hitte van de metabolische vuren af ​​te voeren, groeit niet zo snel als zijn lichaamsgewicht.

Om dit te zien, moet je een muis beschouwen als een benadering van een kleine bol. Naarmate de bol groter wordt, tot kattenformaat, neemt het oppervlak toe langs twee dimensies, maar het volume neemt toe langs drie dimensies. De grootte van de biologische radiator kan onmogelijk gelijke tred houden met de grootte van de metabolische motor.

Mensen en kippen zijn in dit opzicht allebei uitschieters… ze leven allebei meer dan twee keer zo lang als hun hartslag zou aangeven. Kleine honden leven ongeveer half zo lang.