“Er is een vage grens tussen recht en politiek”, voegde Rodríguez eraan toe. “Wat de juridische uitkomst bepaalt, is niet alleen de juridische redenering. Er is al die andere, meer emotionele, meer politieke, meer verhalende invloed.” Rechters moeten evenwichtig en onpartijdig zijn, maar het zijn ook mensen met kinderen en kleinkinderen. De rechters zullen ons horendachten de jonge activisten, zolang we ze maar kunnen laten luisteren. Als ze in de rechtbank niet het standpunt konden innemen om te getuigen, zouden ze gewoon hun eigen getuigenverklaring moeten afleggen.
Terwijl de mondelinge procedure vandaag begint bij het ICJ, heeft een coalitie van organisaties, waaronder Pacific Islands Students Fighting Climate Change en World's Youth for Climate Justice zullen het doek optrekken een parallelle reeks procedures in heel Den Haag. Eén van die inspanningen is De getuigenbankeen verzameling van honderden videogetuigenissen die overal in het Vredespaleis zijn geïnstalleerd. “Het is ook een digitaal platform dat voor iedereen ter wereld toegankelijk is”, aldus Rodríguez. “Knipoog, rechters van het Internationale Gerechtshof.”
“Ik denk dat impliciet in die boodschap aan de juryleden het idee zit dat wij, de jongeren, wij, de huidige generatie en de toekomstige generaties, naar je kijken. Je bent niet de enige die de jurering doet. Wij beoordelen ook uw proces”, aldus Parrin.
De massamobilisatie omvat ook de openingsceremonie van gisteren, die zowel een viering van de cultuur was als een sombere herinnering aan hoe de klimaatverandering deze in gevaar brengt, evenals een Volksvergadering, een Volksmuseum, wakes en andere kunst, waaronder een korte film door Suneil Sanzgiri, die in première ging bij een museumtentoonstelling in München in oktober.
De film opent met korrelige zwart-witbeelden van een tropisch eiland, en een bezadigde documentkop met het VN-logo verschijnt met daarbovenop de woorden: “Verzoek om een advies van het Internationale Hof van Justitie over de verplichtingen van staten op het gebied van respect van de klimaatverandering.” We zien een reeks fragmenten uit het document waarin alles behalve de eerste paar woorden is weggekrast: Herkennen. Herinnerend. Benadrukt. Met diepe bezorgdheid nota nemend. Het zijn werkwoorden, maar zwakke.
Archiefbeelden rollen rond, eerst soldaten in camouflage-uniformen op ronddrijvende torpedobootjagers in de oceaan, daarna oudere blanke mannen in statige gewaden in mahoniehouten rechtszalen, totdat we een stem horen: ‘Eén ding weten we zeker dat het waar is, is dat we in de ogen niet allemaal gelijk zijn. van de wet.” Het is Joseph Sikulu, een jonge, vreemde klimaatactivist uit Tonga. We blijven getuigenissen horen van andere jonge eilandbewoners in de Stille Oceaan, alleen onderbroken door een reeks open vragen. De onderzoeken zijn diepgaander en emotioneler dan de beperkte vragen over legaliteit die vaker in Den Haag worden gesteld, maar ze ondervragen de morele waarden en principes die ten grondslag liggen aan de uiteindelijke mening van het Internationaal Gerechtshof en aan het hele juridische proces: wat is verschuldigd? Wiens kennis doet er toe? En wie mag het verleden en de toekomst beoordelen?
Dat alles is nu aan de rechters van het ICJ om te beslissen; jonge klimaatactivisten eisen alleen dat het Hof die beslissing niet alleen neemt.
