We zullen nooit weten hoeveel interne kracht we nodig hebben Vice-president Kamala Harris zal de officiële certificering voorzitten van haar eigen electorale nederlaag. Op de verjaardag van een Capitol-ramp gepleegd door fans van de 45e en nu 47e president, vervulde Harris haar plichten met gratie en waardigheid.
Hoe moeilijk het ook is, de Democraten in het Congres hebben allemaal de uitslag van de verkiezingen van 2024 erkend. Veel Republikeinen daarentegen stonden in de congreszaal en applaudisseerden Harris‘ snelle en naadloze certificering heeft het nooit publiekelijk aanvaard legitimiteit van de overwinning van president Joe Biden.
Op de verjaardag van de Capitol-ramp, gepleegd door fans van de 45e en nu 47e president, vervulde Harris haar taken met gratie en waardigheid.
Ik hoop alle de wetgevers in die kamer vergeet nooit hoe 6 januari 2021 voelde. We zijn die travestie voorbij, maar we mogen de schokkende herinnering aan die dag nooit wegnemen. Door deze herdenking eren wij hen zowel lichamelijk als psychisch gewond en de kernwaarden van ons land en de rechtsstaat opnieuw bevestigen.
Maar het is mij niet ontgaan dat Harris slechts twee dagen later de certificeringsceremonie voorzat stemrechtactiviste Fannie Lou Hamer ontving postuum de Presidential Medal of Freedom in het Witte Huis.
Het imago van Hamer wordt in de nationale geschiedenis geschroeid als een zwarte vrouwelijke burgerrechtenstrijder die stoutmoedig de status quo uitdaagde door te eisen dat zij en andere activisten werden erkend op de Democratische Nationale Conventie van 1964 als leden van de geïntegreerde Mississippi Freedom Democratic Party. Hamer beweerde dat de officiële delegatie van Mississippi niet juridisch representatief was omdat zwarten systematisch het stemrecht werd ontzegd. En ze gebruikte haar moment in de nationale schijnwerpers om de afgevaardigden en heel Amerika te vertellen over de gevaren waarmee stemrechtactivisten te maken kregen in het land van de vrijen en het huis van de dapperen. had Hamer ooit gezegd dat haar thuisstaat Mississippi ‘het land van de boom en het huis van het graf’ was, verwijzend naar lynchpartijen en andere vormen van racistisch geweld.
In juni 1963 werd Hamer in de gevangenis brutaal geslagen door wetshandhavers in Winona, Mississippi. Wetshandhavers dwongen zwarte gevangenen in de gevangenis om deel te nemen aan de aanval van Hamer. Ze stierf bijna.
Het geweld was zelfs voor Jim Crow-normen grotesk wreed. Hamer werd afwisselend gehavend door twee zwarte gevangenen, Roosevelt Knox en Sol Poe, die naar verluidt de opdracht kregen Hamer te slaan of zelf een pak slaag te krijgen. Ze werd gedwongen met haar gezicht naar beneden te gaan liggen terwijl de twee gevangenen haar bestookten met geladen ploertendoders – politieknuppels die aan de uiteinden waren gevuld met zand of metalen pellets.
Terwijl Hamer weer bij bewustzijn kwam, ze hoorde de agenten praten over de mogelijkheid om haar in de rivier te gooien.
Hamer is nooit volledig hersteld. Ze verloor gedeeltelijk het gezichtsvermogen aan één oog, liep mank en liep permanente en slopende nierschade op die mogelijk heeft bijgedragen aan haar dood op 59-jarige leeftijd in 1977.
Hoewel ze meer dan een halve eeuw van elkaar verwijderd zijn, zijn deze historische markeringen rechtstreeks met elkaar verbonden.
Deze beide dingen – een zwarte vrouw die leiding gaf aan de vreedzame machtsoverdracht en een zwarte vrouw die tot op een centimeter van haar leven werd geslagen omdat ze probeerde zwarte kiezers te registreren – gebeurden tijdens mijn leven. En hoewel ze meer dan een halve eeuw van elkaar verwijderd zijn, zijn deze historische markeringen rechtstreeks met elkaar verbonden. Samen sturen ze een krachtige boodschap, vooral naar de Democraten die na een pijnlijke nederlaag hun weg voorwaarts proberen te vinden.
Een deel van de boodschap is eenvoudig. Blijf doorgaan. Vecht om Amerika vast te houden aan haar beleden waarden. Hamer had niet verwacht de verandering te zien waar ze tijdens haar leven voor vocht. Maar ze was koppig genoeg om te geloven in de rechten die in de Grondwet zijn vastgelegd. Koppig genoeg om door te zetten, zelfs nadat ze bijna alles had verloren, inclusief haar leven
Als je heel goed kijkt naar de beelden van Hamer die sprak op de conventie van 1964, kun je de kracht in haar stem horen, maar je kunt ook de fysieke wonden zien van die mishandeling in de gevangenis.
De kracht, moed en doorzettingsvermogen van Hamer zijn het vermelden waard in een land waar het stemrecht nog steeds op de proef wordt gesteld en de opkomst bij verkiezingen over het algemeen deprimerend laag blijft. En ze zijn het vermelden waard omdat het geen oude geschiedenis is.
Hamer drong aan op stemrecht in het begin van de jaren zestig, in een tijd waarin slechts een klein aantal zwarte burgers in Mississippi mocht stemmen en waarin mensen die zich probeerden te registreren hun naam twee opeenvolgende weken in de kranten van Mississippi moesten laten publiceren. Die publieke verklaring die inhield dat je ernaar streefde je grondwettelijk recht uit te oefenen, zou tot allerlei soorten vergelding kunnen leiden. Bedreigingen. Intimidatie. Baanverlies. Dood.
Hamer kreeg met veel van die gevolgen te maken. Ze verloor haar werk. Dat gold ook voor haar geadopteerde dochter en haar man. Het gezin moest bij vrienden wonen wier huizen soms werden beschoten en vernield.
Hoewel Hamer de beroemde uitspraak deed dat ze ‘het beu was om ziek en moe te zijn’, is het gemakkelijk in te zien hoe ze haar kruistocht had kunnen achterwege laten om haar wonden, haar huwelijk of haar gezin te verzorgen. Maar ze bleef doorgaan. En zij hielp dit land vooruit.
Dit weekend nam haar nichtje Doris Hamer Richardson in het Witte Huis namens haar de Medal of Freedom in ontvangst. Tijdens de ceremonie werd opgemerkt dat Hamer Amerika eraan herinnerde dat “niemand vrij is totdat iedereen vrij is.”
Twee dagen later, Kamala Harris beweerde dat “De Amerikaanse democratie is slechts zo sterk als onze bereidheid ervoor te vechten.”
De berichten van toen en nu zijn vergelijkbaar. Blijf doorgaan. Blijf vechten. We hebben geleerd dat de democratie kwetsbaar is. Het is niet gegarandeerd. En we weten dit ook: democratie op zijn best is een werkwoord.
Source link
