Jung Hoo Lee is als een nieuwe aanwinst

Degenen onder jullie die het Premier League-voetbal in de jaren 2010 volgden, herinneren zich zeker de ‘Like a New Signing’-meme die Arsenal destijds achtervolgde. In die tijd werd het coolste en meest bougieste voetbalteam van Londen geleid door een erudiete Fransman genaamd Arsène Wenger, die de club in de eerste tien jaar van zijn ambtstermijn naar enorm succes had geleid dankzij de kracht van zijn eigen verstand en de benen van Thierry Henry.

Maar in de laatste dagen van Wenger werd Arsenal ingehaald door rijkere rivalen. Manchester United, Chelsea en later Manchester City. Arsenal had rijke eigenaren, maar geen Russische oligarch of rijke staatsfondsen uit de Emiraten. Daardoor moest Wenger concurreren met een bescheidener budget en zijn grenzeloze overtuiging dat zijn eigen intellectuele superioriteit elk tekort aan middelen zou compenseren.

(Ik weet dat het klinkt alsof ik hier de Rays of Orioles beschrijf, maar dat was het niet nogal dat erg. De behoefte aan relatieve beknoptheid dwingt mij enigszins onaardig te zijn tegenover Wenger en Arsenal.)

Hoe dan ook, terwijl Man U en Chelsea recordaankopen deden, zou Arsenal goedkoop een reeks even getalenteerde maar blessuregevoelige spelers kunnen ophalen. Die spelers zouden dan geblesseerd raken, en Wenger zou hun aanstaande terugkeer als excuus gebruiken om in de volgende transferperiode geen versterkingen meer te contracteren. „Tomáš Rosický/Theo Walcott/Jack Wilshere/Abou Diaby/Aaron Ramsey/Thomas Vermaelen zal als een nieuwe aanwinst zijn als hij terugkeert“, zei Wenger altijd.

Het was toen een dwaas en nauwelijks geloofwaardig iets om te zeggen, maar ik ga het herhalen in een honkbalcontext zonder een spoor van ironie.

De San Francisco Giants, onder nieuw hoofd honkbalpotentaat Buster Poseybevinden zich in een situatie die niet veel verschilt van die van Arsenal. Ze zijn verwikkeld in een luchtgevecht om de suprematie van NL West tegen talloze goed geleide en goed gefinancierde tegenstanders, en zien hoe enkele van hun beste spelers worden uitgekozen door directe rivalen. (Blake Snell is Robin van Persie in deze metafoor.) Uitbreiding Matt Chapman en ondertekening Willy Adames is geweldig, maar je komt er pas zo ver mee als de Dodgers dat ook hebben gedaan Mookie Betts En Shohei Ohtanien de Diamondbacks hebben zojuist getekend Corbin Burnes.

Nou, ik heb goed nieuws. Junghoo Lee gaat gezond de voorjaarstraining in, en als hij terugkeert, zal hij als een nieuwe aanwinst zijn.

Lee’s eerste seizoen in Noord-Amerika was behoorlijk vergeetbaar, vooral omdat het half mei eindigde, wat lang geleden was. En Lee’s rookie-campagne verliep niet zo goed toen hij te maken kreeg met een geval van seizoensbeëindigend Running Into The Wall-syndroom. Lee sloeg .262 met een looppercentage van 6,3% en slechts een strikeoutpercentage van 8,2%. (Dat is goed.) Maar hij plaatste een .331 SLG en een .069 ISO, en produceerde slechts zes extra-base-hits in 37 wedstrijden. (Dat is slecht.)

Lee scoorde wel wat macht in Korea, bereikte in 2022 de top met 23 dingers en sloeg elk van de twee seizoenen daarvoor meer dan 40 doubles. Maar over het geheel genomen produceerde hij bij de KBO een aanvallend profiel dat niet echt bestaat op het westelijk halfrond, althans niet in de grote competities.

In de jaren 2000 kwalificeerden slechts zes spelers zich voor de slagtitel, terwijl ze een walk-rate van dubbele cijfers en een strikeout-percentage van minder dan 7% boekten. Eén was Tommy La Stelladie het deed in het verzonnen derde seizoen van 2020. Eén daarvan was in 2004 Barry Bonds. Mark Grace deed het twee keer – vijf keer in zes jaar, tussen 1996 en 2001. Het is tien jaar geleden dat iemand het deed in 162 games: dat was Victor Martínezdie tweede werd bij de MVP-stemming en in 2014 opzettelijk maar liefst 28 keer vier wijd kreeg.

Lee deed het in elk van zijn laatste drie seizoenen in Korea.

Dan is er nog het GB/FB-tarief van Lee: meer dan 2 op 1 gedurende het grootste deel van zijn tijd in Korea. Dat is logisch. Lee is een plusloper, zij het zonder de Ichiro-type jailbreak-swing die je soms ziet bij linkshandige contacthitters uit Azië. Niettemin verwacht hij dat hij het goed zal doen met groundballs. We hebben geen infield-hitrates voor Lee’s tijd in Korea, maar hij plaatste daar routinematig BABIP’s halverwege de .300s, met een top van .390 in 2018.

Ik wil niet te veel lezen over 37 wedstrijden en 158 slagbeurten, maar het lijkt erop dat Lee zijn aanpak enigszins heeft gematigd. Zijn GB/FB-tarief daalde naar 1,37; Toch slaagde hij erin zes infield-singles te scoren uit slechts 38 hits in 2024. Ondanks enkele werkelijk deprimerende oppervlaktestatistieken – inclusief de totale verdamping van de kracht die hij in Korea toonde – vertoonde Lee een aantal speciale bat-to-ball-vaardigheden.

Zie je die kolom met algemene contactpercentages, waar Lee op de derde plaats stond? De twee jongens voor hem waren dat wel Luis Arraez En Steven Kwan. Als dat überhaupt representatief is voor wat Lee kan doen, hoeft hij niet veel kracht te gebruiken om effectief te zijn.

Het opschrijven van de Hye-seong Kim gisteravond ondertekend zette me aan het denken over hoe de macht overgaat van de KBO naar de MLB. Blijkt dat er feitelijk geen bruikbaar precedent bestaat om uit te putten. In de afgelopen twintig seizoenen zijn slechts twaalf in Zuid-Korea geboren positiespelers in de grote competities verschenen.

En geboren zijn in Korea heeft niets te maken met waar deze spelers zijn opgeleid. Rob Refsnyder werd als baby door een Amerikaans gezin geadopteerd en groeide hier op. Ji Man Choi, Hee-Seop Choi, Shin Soo ChooEn Ji Hwan Bae ze kwamen allemaal via het Amerikaanse minor league-systeem en verschenen in de Amerikaanse grote competities voordat ze in de KBO speelden – als ze überhaupt in de KBO speelden. Ironisch genoeg mist het filter ‚Geboren in Zuid-Korea‘ Lee, die in Japan werd geboren terwijl zijn vader, ook een professionele honkbalspeler, in de NPB speelde.

In totaal zijn er de afgelopen twintig jaar slechts drie Major League-positiespelers geweest die geboren en getraind zijn in Zuid-Korea en in de Major Leagues zijn gebleven na het seizoen waarin ze hun geschiktheid als rookie hadden uitgeput.

Ha Seong Kim Ik kwam er achter na een zwaar rookiejaar. Jung Ho Kang bleef ongeveer hetzelfde. Hyun Soo Kim ging slecht achteruit. En hey, sinds ik Hyun Soo Kim noemde, zit zijn themalied nu in mijn hoofd. Het is alleen maar eerlijk als het ook in je hoofd blijft hangen.

Dus ook al bestaat er geen bruikbare routekaart om de aanpassing van een slagman van de KBO naar de MLB in kaart te brengen, toch heb ik nog een specifieke reden om positief te zijn over Lee voor 2025. Het lijkt erop dat hij volledig verzot is geraakt op het geluk van de geslagen bal. Die BABIP’s uit het midden van de .300s van de KBO veranderden in een .273 BABIP in San Francisco. En zelfs als de verdediging hier beter is, durf ik te wedden dat dat niet zo is Dat veel beter.

Er zijn standaard kanttekeningen bij de verwachte statistieken van toepassing, maar Lee presteerde vorig jaar slechter dan zijn xSLG, met 73 punten, en zijn xwOBA met 35 punten. Van de 410 spelers met 150 of plate-optredens waren dit de vierde en 15e grootste negatieve verschillen in de competitie.

Ik eindig op dit punt. Als Lee het soort middenvelder blijkt te zijn waarvan de Giants dachten dat hij zou zijn toen ze hem contracteerden, zal hij ze een enorm voordeel geven op wat een van de meest ondiepe posities in de competitie is geworden. Vorig jaar registreerden 27 spelers 300 of meer slagbeurten als middenvelder; slechts acht hadden een wRC+ van 100 of beter in die plaatoptredens.

En onder die acht spelers bevinden zich jongens die in een ideale wereld niet op het middenveld zouden spelen (Aäron Rechter, JJ Bleday, Andy Pagina’s), een infield-conversie op de laatste seconde (Jackson Merril), en een man wiens team wanhopig wil stoppen met tegen hem te spelen op het middenveld, omdat hij zichzelf steeds in stukken hakt op het hek van het outfield (Byron Buxton). De Giants behaalden een geweldige aanvallende productie op het middenveld Heliot Ramos vorig jaar, maar zijn defensieve statistieken op die positie waren absoluut verschrikkelijk. Net als in eindigde hij als laatste in de veldrunwaarde van 51 spelers die 300 of meer innings in het middenveld logden.

Zeggen dat een gezonde en effectieve Lee een nieuwe aanwinst zou zijn, zou het punt eigenlijk kunnen ondermijnen. Gezien de schaarste aan beschikbare middenveldopties zou Lee zelfs beter kunnen zijn dan een nieuwe aanwinst.