Jesse Gouveia's debuuttentoonstelling legt de onschuld van de kindertijd vast

Voor zijn debuut solotentoonstelling, Amerikaanse fotograaf Jesse Gouveia gegrepen op een soort stof met patronen die zo alomtegenwoordig is in westerse huizen en kledingkasten dat de symboliek ervan vaak over het hoofd wordt gezien: plaid. Ontleent zijn naam aan het Gaelic uit het begin van de 16e eeuw geruitePlaid, wat 'deken' betekent, was de naam die Britse en Amerikaanse fabrikanten gaven toen ze begonnen met het repliceren van tartanprints uit Schotland, waardoor deze in de mainstream terechtkwamen. Een vormveranderend patroon dat sindsdien vrijwel overal is opgedoken, van de geruite flanellen overhemden die in de jaren negentig door grunge-icoon Kurt Cobain werden gepopulariseerd tot het felgele Dolce & Gabbana-pak gedragen door Alicia Silverstone in Geen idee – en meest recentelijk de break-the-internet S/S23 Bottega Veneta trompe-l'œil geruit overhemd aangetrokken door Kate Moss, simpelweg met een witte tanktop en een blauwe spijkerbroek op de catwalk – plaid betekent voor iedereen iets anders, met zijn connotaties van traditie, rebellie en comfort.

Gouveia's show, gehouden in de Anonymous Gallery in New York en eenvoudigweg getiteld Plaidricht zich op de eigen herinneringen van de autodidactische fotograaf aan het materiaal. “Plaid is dit patroon dat in mijn kindertijd steeds weer opdook”, zegt hij vanuit zijn rustige studio in NoHo, Manhattan. “Voor mij was het een soort troostpatroon: het waren de dekens waar we als kinderen op sliepen, de overhemden, sjaals en alles wat zacht was. Het doet me denken aan mijn familie en herinnert me er ook aan hoe consistentie in wat dan ook een emotionele vorm in ons ontwerp werpt.”

Hoewel het materiaal de conceptuele impuls achter de show vormde, Plaid richt zich in plaats daarvan op de forten uit de kindertijd van Gouveia, waarbij de plaid in slechts twee van de vier lijsten verschijnt. Nadat hij door oude familiefoto's had gekeken en afbeeldingen had gevonden van de forten die hij maakte tijdens zijn jeugd in Seattle (hij woont nu in New York), begon Gouveia met het maken van de nieuwe serie. “Ik begon na te denken over hoe interessant de oude forten achteraf waren”, herinnert hij zich. „En toen dacht ik: 'Nou, ik vraag me af hoe ze eruit zouden zien als ik deze als volwassen man opnieuw zou maken.'“

De meeste foto's van Gouveia zijn autobiografisch en worstelen met herinnering, emotie en familiegeschiedenis. Afscheid nemeneen zelfportret dat te zien was in a groepsshow over Amerikaans-zijn bij Anonymous Gallery, hoe Gouveia zijn vader stevig omhelsde in een luchthaventerminal, snikkend; Geduld van reparatieeen ander zelfportret, laat zien hoe de fotograaf stoïcijns op een bank zit die bezaaid is met kussens, een pak ijs tegen zijn enkel drukt en een kussen opvouwt in wat we kunnen aannemen dat het pijn is (voordat hij fotograaf werd, had Gouveia een lange tijd een snowboardcarrière). decennium). “Veel van mijn werk gaat over de manier waarop we herinneringen doorgeven, en hoe herinneringen abstraheren”, legt hij uit. “Ik heb de neiging om de woorden recreatie of reconstructie vrij vaak te gebruiken (met mijn werk), bomdat ons idee van onszelf wordt verzameld via het geheugen.”

Een groot deel van het werk heeft een introspectieve sfeer van stilte en gezelligheid, met eenzame figuren die zich in een huiselijke omgeving bevinden, liggend op bedden, banken of gewoon staand, schoenen uit en sokken aan. Blauw is een kleur die vaak voorkomt, of het nu gaat om objecten – een opblaasmatras, een ballon – kleding of de algemene kwaliteit van het beeld (symbolisch gesproken staat blauw voor rust, verdriet en waarheid – allemaal dingen die relevant zijn voor het werk ). Als we elkaar persoonlijk ontmoeten, draagt ​​Gouveia zelfs een T-shirt in levendig kobaltblauw.

Naast zijn persoonlijke werk maakt Gouveia ook redactionele artikelen voor modebladen; zijn beroemdste afbeelding, een omslag voor HTSIgevangen Frank Oceaan in een wit T-shirt, pet en gladde zwarte leren broek, met een papier-maché-model van een hondenkop omhoog. Nog een dekking voor HTSI zag Pharrell Williams zitten op een Japans vloerkussen met zwarte ruiten – het materiaal duikt hier weer op – gemaakt door zijn broer Myles Gouveia voor zijn merk Zabu, dat net als het werk van Jesse is geïnspireerd op kinderrituelen.

Maar binnen PlaidVoor het eerst in de geschiedenis komen er geen mensen voor in de beelden van Gouveia. In plaats daarvan leggen de vier foto's in de show forten uit de kindertijd vast die Gouveia op volwassen leeftijd nauwgezet opnieuw heeft gemaakt, gemaakt over een periode van vier jaar; Er is een fort gebouwd van witte lakens en dekbedden in de woonkamer van zijn ouders, een opmerkelijke mengelmoes van takken in een herfstbos bezaaid met bladeren, een iglo met de laatste sintels van een uitstervend vuur erin, rook die van de bovenkant opstijgt, en een constructie gemaakt uit drijfhout op een zwart zandstrand, met een blauw geruit overhemd over de buitenkant gedrapeerd.

Gouveia heeft altijd meer als beeldend kunstenaar dan als fotograaf gewerkt, en geeft er de voorkeur aan om langzaam en introspectief beelden te creëren in plaats van ze uit te werken en in een constante stroom online te plaatsen. Plaid kondigt zijn komst aan als fotograaf en beeldhouwer; Net als de Britse kunstenaar Andy Goldsworthy maakte Gouveia zijn buitengewone, delicate structuren in het wild en fotografeerde ze zodat een groot publiek ze kon consumeren. Er is ook één driedimensionaal beeldhouwwerk in de show, een abstract wit deurkozijn waar licht in een lus langzaam het frame vult; een metafoor voor “zuilen van het geheugen”, het licht fungeert als een visuele vervanger voor het kinderritueel waarbij je met zwarte pen je lengte op de deurpost markeert.

Samen met oude foto's uit zijn eigen persoonlijke leven noemt Gouveia film en beeldhouwkunst als zijn belangrijkste inspiratiebronnen; hij is dol op de langzame, contemplatieve films van Apichatpong Weerasethakul (Memoria), Edward Yang (Yi Yi) en Alejandro González Iñárritu (Babel, Vogelman) dankzij hun voorliefde voor lange stiltes; net als het werk van Gouveia laten deze films “veel open ruimte om na te denken”. Ook is hij fan van de Amerikaanse beeldhouwer Michael E Smith, die alledaagse voorwerpen transformeert tot verontrustende, rottende ensembles. „Bijna al het werk dat ik het meest eerlijk vond, was geen fotografie“, zegt hij. “Ik werd aangetrokken door dingen die voortkwamen uit ervaring. Ik voel me het meest verbonden met het maken van werk als het ergens vandaan komt waar ik kan repeteren.”

De foto's van de forten zijn op ware grootte gedrukt op de vier muren van de galerij en zijn ontworpen om meeslepend en uitnodigend te zijn; Gouveia wil dat de kijker tijd besteedt aan het opmerken van alle kleine details erin (sinaasappelschillen uitgestrooid in de sneeuw buiten de iglo, een flikkerende lantaarn op het strand, een gigantische karperwindzak – koinobori – hangend in het fort in de woonkamer van zijn ouders, een subtiele knipoog naar zijn Japanse afkomst). Opmerkelijk in hun gevoel voor verbeeldingskracht en schaal, de foto's in Plaid zijn rijp voor interpretatie; het staat ter discussie of ze over het verlies van de onschuld uit de kindertijd gaan of over de herwonnen onschuld. Als je echter naar de werken kijkt, is het moeilijk om de drang te weerstaan ​​om naar binnen te klauteren, lekker in te slapen en je fantasie de vrije loop te laten.

Plaid van Jesse Gouveia is tot en met 21 december 2024 te zien in Anonymous Gallery in New York.