„Voetbal is niet alleen maar 22 spelers die tegen een bal trappen“, vertelt David Squires Luchtsporten. „Het is alles. Humor, het leven, oorlog, pandemieën, zachte en harde macht, geopolitiek. Het druppelt allemaal naar beneden. Mijn uitdaging is om er elke week acht grappige grappen van te maken.“
Het is een uitdaging die Squires de afgelopen tien jaar heeft omarmd en de vooraanstaande voetbalcartoonist is geworden, die ook wel ‚de koning van de voetbalstrip‘ wordt genoemd. En daarom is zijn nieuwe boek, dat zijn werk van 2018 tot 2024 behandelt, zeker de moeite waard om opnieuw te lezen.
„Er is veel gebeurd in zes jaar.“ Door dit alles heen heeft Squires de tijdsgeest vastgelegd en humor en pathos beheerst. „Ik wilde een mix van grappige en serieuze onderwerpen.“ Dat is de sleutel tot zijn succes geweest sinds Twitter tien jaar geleden zijn carrière hielp lanceren.
„Ondanks alle kwalen denk ik niet dat ik dit werk zou kunnen doen zonder sociale media. Het geeft een goed beeld van waar mensen het over hebben. Ik heb mijn carrière te danken aan Twitter. Dat is waar de Voogd zag mijn werk voor het eerst en daar kreeg ik het meeste nieuws.“
Evenals zijn wekelijkse column in de Voogdzijn werk is te zien in het Duitse tijdschrift 11FREUNDE en Franse uitlaat L’Equipe. Het is een triomf geweest, maar met de zelfspot van een man die zijn kinderdroom leeft, is hij nog steeds bang ontdekt te worden.
„Elke keer als ik op dinsdag op verzenden druk, ben ik ervan overtuigd dat dit de laatste is en gaan ze me ontslaan omdat het niet aan de norm voldoet. Als het langer duurt dan normaal voordat ze contact met me opnemen, denk ik Ze hebben een vergadering om uit te zoeken hoe ze mij kunnen vertellen dat ik ontslagen ben.“
Deze levenslange fan van Swindon Town, die nu 50 is en sinds 2009 in Australië woont, „mijn redacteuren beperken mij tot één Swindon-tekenfilm per jaar“ – heeft een ongewone weg gevolgd naar zijn huidige rol. Hij herinnert zich zelfs dat hij zijn eerste kans op een creatieve carrière verspeelde. Vanwege voetbal.
„Toen ik tijdens Italia ’90 op 15-jarige leeftijd werkervaring opdeed, liet mijn school me naar deze grafische ontwerpstudio in Swindon gaan. Een goede kans. Ik was ervan overtuigd dat ik naar Radio Rentals wilde. Ik wist dat ik overdag kon kijken groepsspellen aan de muur van televisies.“
Het werkte averechts. „Ze stuurden me naar het servicecentrum. De enige tv’s die ik een hele week zag, waren kapotte.“ Maar hij werkte wel op de ticketbalie van West Ham. „Ik was de minst professionele medewerker van de club en Neil Ruddock en Paolo Di Canio waren er destijds bij!“ grapt hij.
Hoewel Squires zichzelf omschrijft als ‚zwevend‘ door die periode van zijn leven, was er nog steeds af en toe een uitlaatklep voor zijn creatieve kant. „Ik heb hun vreselijke Hammer-mascotte ontworpen. Die staat voor altijd op mijn CV.“ De Premier League blijft materiaal leveren.
Als je zelfs maar een gewone fan bent van de tekenfilms, weet je alles over de cast van personages, die door de jaren heen op amusante wijze zijn gehekeld. Van Pep Guardiola tot Jurgen Klopp, van Mikel Arteta tot, misschien wel het meest memorabele van allemaal, Jose Mourinho.
Zijn herinterpretatie van Mourinho als emo-tiener raakte zeker een snaar. „Hij leek gewoon zo somber en ellendig. Het deed me denken aan een chagrijnige tiener. Ik heb het daarvan geëxtrapoleerd met de emo-look en deze pony over zijn voorhoofd“, legt hij uit.
„Mensen vragen me of ik een fan ben, maar ik heb het een generatie gemist. Daarom plunder ik regelmatig de Wikipedia voor emobands. Ik denk dat ik het bijna heb uitgeput.“ Maar zijn Mourinho-versie is bijgewerkt. „Ik teken hem als Elvis in zijn latere jaren, ik speel alleen maar de hits.“
Arteta blijft een Lego-man, maar dat wordt bijgewerkt naarmate zijn personage tevoorschijn komt. „De karikaturen die echt werken, hebben een essentie van hun ware persoonlijkheid. Het kan enige tijd duren voordat dit zich openbaart. Je hebt maar een klein klompje idee nodig en van daaruit verder bouwen.“
Toen Arteta tijdens een teamvergadering voorafgaand aan het seizoen zakkenrollers introduceerde om zijn spelers te motiveren hun bewustzijn te vergroten, was dat een geschenk. Anderen, zoals Arne Slot, zouden er langer over kunnen doen. „Hij lijkt behoorlijk optimistisch. Laten we eens kijken wat er gebeurt als ze niet winnen.“
Ruben Amorim? „Net als Erik ten Hag voor hem, kun je erop inspelen dat hij verbijsterd is. Het gezicht van Amorim toen Ed Sheeran bij het interview kwam bijvoorbeeld.“ De droom is dat ze uitgroeien tot klassieke personages zoals zijn gedenkwaardige kijk op Roy Hodgson.
„Ik denk dat ik Roy Hodgson uit mijn hoofd zou kunnen tekenen, met slechts een paar regels“, zegt Squires, nadenkend over het feit dat hij als illustrator een week lang over een schilderij zou nadenken, maar met zulke korte deadlines moest hij de techniek onder de knie krijgen. kunst om veel sneller te werken.
‘In feite weet ik dat ik het kan, omdat ik onlangs probeerde Roy na te bootsen onder het genot van een biertje op een picknicktafel voor de sportredacteur James Dart. Alleen al door herhaling weet ik de hoek van Roys neus, de manier waarop het snijdt terug naar zijn bovenlip en zijn kin steekt dan naar buiten.“
Hij verwacht geen verzoeken om een gesigneerd exemplaar. ‚Roy is gelukkig niet zo vaak aan de telefoon.‘ Maar een familielid van Louis Barry nam contact op met de vraag om er een te vragen. En een vriend liet Roy Keane ooit zijn tekenfilms zien. „Het moedigste wat ik ooit iemand heb horen doen.“
Ondanks al het plezier in zijn werk, behandelt het ook de droevigere verhalen. „Mijn natuurlijke instinct is altijd om overal een grapje over te maken. Het is waarschijnlijk heel vervelend voor iedereen om me heen. Maar bij de eerbetoon blijf ik weg van humor.“
De afgelopen tijd heeft hij verslag gedaan van de dood van beide broers Charlton. „Die van Jack Charlton had een paar lichtere momenten die zijn leven echt weerspiegelden. Hij was een grappige kerel.“ Bij Bobby was een andere aanpak nodig gezien de vliegramp in München.
„Bobby Charlton had een geweldig leven met dit ongelooflijke levensveranderende moment. Er was altijd verdriet voor hem. Dat wilde ik weerspiegelen.“ Het is een ontroerende cartoon. En toch heeft Squires zelfs hier, als hij zich een van zijn aangrijpendere stukken herinnert, een verhaal.
„Het eindigde toen het scherm wit werd om de sneeuw van München te weerspiegelen en ook zijn vervagende herinnering, het leven dat vervaagde. De drukker belde me een paar dagen later en vertelde me dat ik per ongeluk het laatste paneel blanco had gelaten. Dus het kwam niet helemaal bij iedereen terecht.“
Het werk van Squires beschikt over meer dan genoeg mensen om dit nog heel lang te kunnen blijven doen.
Chaos in the Box: Chronicles from Modern Football, uitgegeven door Faber, is nu uit
