Indiërs in overstromingsgevoelige gebieden bevinden zich in de frontlinie van de groeiende geestelijke gezondheidscrisis

Telkens wanneer boer Namdev Kamble een dokter bezoekt, herinnert hij zich de honderden bomen die hem ooit omringden. ‘We wonen tegenwoordig in hetzelfde gebied, maar alles om ons heen is compleet veranderd’, zei hij met een stem vol nostalgie en verlies.

Op weg naar zijn landbouwgrond in het dorp Shirdhon in de Indiase deelstaat Maharashtra zag Kamble de gigantische tamarinde, babul, neemen verschillende andere soorten bomen. ‘Ze gaven verlichting en troost’, zei hij. In de loop der jaren werden deze bomen gekapt om de weg vrij te maken voor bredere wegen, huizen, industrieën en commerciële gewassen zoals suikerriet.

Kamble vindt het lastig om zijn ervaringen te delen. “Het is een heel ander gevoel. Soms voel ik me angstig en nerveus, en dan heb ik het gevoel dat ik iets mis, ook al woon ik op dezelfde plek”, vertelde de 77-jarige Waarheid.

Kamble heeft last van solastalgie, een vorm van emotioneel leed waarmee hij te maken krijgt wanneer de omgeving aanzienlijke veranderingen ondergaat. Het wordt veroorzaakt door klimaatverandering, ontbossing, snelle verstedelijking en andere omgevingsfactoren. Geleerde Glenn Albrecht eerst geïntroduceerd dit semester op een conferentie in Montreal in 2003, waarbij de unieke mentale pijn werd benadrukt die gepaard gaat met het zien verslechteren van de thuisomgeving.

In zijn artikel Albrecht beschrijft solastalgie is de pijn die wordt ervaren wanneer de plaats waar men woont en waar men van houdt, onmiddellijk wordt aangevallen. Afgeleid van het woord troostzegt Albrecht: “Solastalgie is een vorm van heimwee die je krijgt als je nog thuis bent.”

In de loop der jaren is het onderzoek naar solastalgie toegenomen. Het aantal onderzoeken blijft echter beperkt, vooral in de lagere- en middeninkomenslanden, die zwaar getroffen worden door de klimaatcrisis. In India worden de effecten van deze kloof duidelijk. Terwijl terugkerende overstromingen, hittegolven en andere gevolgen voor het klimaat steeds intenser worden, constateren gezondheidswerkers in India steeds meer gevallen van solastalgie, een zeer persoonlijke en verontrustende ervaring voor de getroffenen.

Herinneringen verbonden aan de omgeving

Kamble heeft de afgelopen zes jaar last gehad van solastalgie, omdat hij getuige was van veranderingen in het milieu in zijn dorp. Hij herinnert zich de Balanites aegyptiaca, algemeen bekend als Hinganbet bomen, die meer dan 19 voet lang zijn. “Vroeger waren het er duizenden, en we wasten onze kleren met het vruchtvlees,” zei hij. “Destijds waren waszepen moeilijk te vinden in het dorp.”

Tegenwoordig staat er geen enkele boom meer in zijn dorp. Bovendien worstelt Shirdhon met de gevolgen van stijgende temperaturen en terugkerende overstromingen, die Kamble’s gevoelens van solastalgie verder hebben verdiept.

Kamble, die een hectare land bezit, zegt dat de omgeving de afgelopen twintig jaar begon te veranderen, vooral nadat de bomen verdwenen. “Vroeger, zelfs na hevige regenval, liep het water binnen twee dagen weg. Nu blijft het meer dan acht dagen staan, waardoor alle gewassen en huizen worden vernietigd.”

Terugkerende overstromingen hebben hem met toenemende stress achtergelaten. Net als Kamble blijven veel inwoners van Shirdhon, vooral ouderen, getroffen door het trauma van overstromingen.

Een overheidsrapport uit 2024 punten blijkt dat 50 procent van de door klimaatverandering getroffen bevolking in India lijdt aan een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Overstromingen alleen al troffen meer dan 218 miljoen mensen in India van 2015 tot 2020. Wat echter verborgen blijft in deze cijfers is de prevalentie van solastalgie.

Sharada Jagtap, een gezondheidszorgmedewerker uit het door overstromingen getroffen dorp Kavatheguland in Maharashtra, benadrukt de behoefte aan steun en begrip – zowel van de overheid als van andere leden van de gemeenschap. “Door de jaren heen is er sprake geweest van een toename van stressniveaus, angstgevoelens en geestelijke gezondheidsproblemen, veroorzaakt door terugkerende overstromingen en veranderingen in de omgeving”, vertelde ze. Waarheid.

De groeiende prevalentie van Solastalgie

Indië ervaren extreme weersomstandigheden op 255 van de 274 dagen in de eerste negen maanden van 2024, volgens een analyse van het Center for Science and Environment, een Indiase denktank.

Veel mensen zoals Kamble hebben moeite om zich aan te passen aan de veranderingen en verwoestingen die deze rampen met zich meebrengen. Onderzoek uit de Noord-Indiase deelstaat Bihar ontdekte dat klimaatverandering leidt tot het verlies van traditionele gebruiken en natuurgerelateerde praktijken, wat uiteindelijk solastalgie kan veroorzaken. De studie concludeerde dat onvrijwillige scheiding van traditioneel boerenwerk, gedwongen aanpassingsmethoden, verlies van culturele praktijken en verminderde eigenwaarde bij het omgaan met het verslechterende milieu allemaal zorgen zijn voor delen van de plattelandsbevolking van de staat. “Het veranderende klimaat veroorzaakt gevoelens van emotioneel leed, resulterend in ongunstige resultaten op het gebied van de geestelijke gezondheid en het psychologische welzijn”, zo blijkt uit de studie.

Dit fenomeen is ook in andere landen waargenomen. A studie van de inwoners van de VS en Groot-Brittannië vindt anticiperende solastalgie (zorgen over toekomstige verliezen aan het milieu) een duidelijk antwoord op de klimaatverandering, en mag niet worden samengevoegd met algemene zorgen. In Australië is een studie vond solastalgie in door bosbranden getroffen gemeenschappen. De onderzoekers beschreven solastalgie als een ‘uitzonderlijke uitdaging’, die niet alleen de door bosbranden getroffen gemeenschappen treft, maar ook degenen die een diepgaand verlies constateerden van de unieke elementen die hun omgeving speciaal maakten, waaronder inheemse zoogdieren en vogels. De Australische studie waarschuwde dat milieubeheer dat lokale kennis negeert, de solastalgie verergert, wat leidt tot gevoelens van machteloosheid. Een andere studie van het platteland van Australië ontdekten dat hoewel het woord zelf niet vaak werd gebruikt, inheemse gemeenschappen beschreven dat ze gevoelens voelden die verband hielden met solastalgie na ongekende overstromingen en bosbranden.

Verslechterende gezondheid

Nu het klimaat snel verandert en de omgeving van het dorp steeds verder achteruitgaat, begint Kamble steeds meer angst en stress te ervaren. Hij zegt dat hij de afgelopen vijf jaar meer dan 150 keer een arts heeft bezocht, op zoek naar behandeling voor stress, ernstige lichaamspijn en ontstekingen. “Ik voel me hulpeloos als ik naar mijn omgeving kijk, wat mij veel stress bezorgt”, zei hij. Deze chronische stress mondde uiteindelijk uit in hypertensie.

Hij is nu gestopt met werken op het land, waardoor zijn gezin nog meer onder druk komt te staan. “Eerder werd hij nooit ziek, maar nu bezoekt hij bijna elke vijftien dagen een dokter”, vertelt zijn vrouw Tayna Kamble, die eind zestig is en op de boerderij werkt om het gezin te helpen.

Susi Ferrarello, universitair hoofddocent filosofie aan de California State University, East Bay, gelooft dat solastalgie een steeds vaker voorkomend fenomeen zal worden. “Het is essentieel om ons voor te bereiden op het ondersteunen van het groeiende aantal mensen die deze unieke vorm van angst ervaren, die niet op dezelfde manier kan worden behandeld als andere vormen van angst”, vertelde ze. Waarheid. Om dit te doen moeten psychologen en klinische praktijkmensen solastalgie erkennen als een legitiem psychologisch fenomeen dat de aandacht en studie waard is.

Jagtap zegt dat een groot probleem voor gezondheidszorgwerkers in de gemeenschap, net als haar gezicht, het gebrek aan bewustzijn is. “Veel mensen weten niet eens dat ze met solastalgie te maken hebben,” zei ze. Tijdens haar routinebezoeken vraagt ​​ze mensen naar hun geestelijke gezondheid en brengt ze in contact met professionals in de geestelijke gezondheidszorg.

Kan de gevoelens niet delen

Shakuntala Mohite, 67, uit de stad Kurundvad in Maharashtra, denkt met veel plezier terug aan de dagen ruim tien jaar geleden toen ze 15 kilometer liep om de landbouwgrond te bereiken waar ze werkte. ‘Honderden grote bomen omringden de weg’, herinnert ze zich.

Toen Mohite en haar vrienden terugkeerden van hun werk, was het een ritueel om onder een van deze bomen te gaan lunchen. Door de jaren heen nam het aantal bomen echter gestaag af. Op de een of andere manier begon ze met de realiteit om te gaan – en toen verwoestte een overstroming haar huis in 2019. Voordat ze van het trauma kon herstellen, vond in 2021 een nieuwe overstroming plaats, waardoor haar huis onder twee meter water stond.

Het emotionele leed van het verlies van haar huis en omgeving begon haar gezondheid te verslechteren, wat volgens haar tot ernstige angst en stress leidde. Twee jaar geleden stopte ze met werken op het land. Net als Kamble wordt ze ook vaak ziek.

“Wat zal de jonge generatie weten over hoe de wereld er vroeger uitzag? In de zoektocht naar snelle ontwikkeling verliezen we onze verbinding met de natuur”, vertelde Mohite Waarheid.

Mohite uit haar emoties nauwelijks tegenover iemand. “Met wie moet ik zulke emoties delen?” zei ze.

Ferrarello merkte op dat mensen zich aan bijna alles kunnen aanpassen, maar ze waarschuwt dat dit kosten met zich meebrengt. “De natuur, traditioneel gezien als een toevluchtsoord waar we opladen en ontsnappen aan de stress van het dagelijks leven – of het nu door vakanties, wandelingen of ontspannende dagen aan het strand is – kan een bron van constante bedreiging worden. Wanneer dit gebeurt, dwingt het individuen zich terug te trekken, in angst dat dezelfde traumatische ervaring zich opnieuw zou kunnen voordoen”, legde ze uit, waarbij ze opmerkte hoe door de mens veroorzaakte schade aan het milieu zich kan manifesteren in stressoren. In sommige gevallen kan deze angst zelfs leiden tot symptomen die lijken op die van PTSS, voegde ze eraan toe.

“Als solastalgie wordt verwaarloosd, dreigt het een chronische aandoening te worden die niemand serieus neemt totdat het een punt van ondraaglijke of zelfs fatale ernst bereikt, waardoor een effectieve behandeling veel moeilijker te bereiken is,” zei Ferrarello, waarbij hij de noodzaak van een tijdige diagnose en erkenning van de problemen van mensen benadrukte. geleefde ervaringen.

Dat is waar de Indiase gemeenschapsgezondheidswerkers in actie komen. Na extreme weersomstandigheden zoals overstromingen, bezoeken deze gezondheidszorgwerkers elk huis en spreken ze uitvoerig met kwetsbare mensen, waarbij ze hen vaak vragen hun emoties te delen. “Hoewel dit misschien niet helemaal helpt, beginnen mensen een gevoel van veiligheid te ervaren zodra ze hun traumatische ervaringen beginnen te delen”, zegt Jagtap, die in haar 15 jaar ervaring met duizenden mensen heeft gesproken.

Kamble voegt er echter aan toe dat niet iedereen zijn ervaringen deelt, vooral als ze het gevoel hebben dat ze alle hoop hebben verloren. Kamble, die ooit troost vond terwijl hij onder de bomen in het dorp zat, zei dat geen van die bomen nog over is, en dat geldt ook voor zijn vrienden, die in de loop der jaren zijn overleden. “Het is moeilijk om hiermee te leven.”