In Texas worden pasgeborenen in afvalcontainers achtergelaten, maar de Republikeinen lijken zich daar niets van aan te trekken

Een abortusverbod doodt niet alleen vrouwen. Ze vermoorden baby’s. Dit blijkt uit de gegevens, waaruit een dramatische stijging van de kindersterfte in de staat blijkt nadat Texas abortus verbood. Als de Washington Post documenteerde vorige week: het gebeurt ook op een diepgewortelde manier, aangezien het aantal pasgeborenen dat achtergelaten wordt om te sterven ook enorm is gestegen. Baby’s, veelal dood, worden overal in Texas gevonden in sloten en afvalcontainers, waardoor de mensen die ze vinden en de hulpverleners die te hulp worden geroepen getraumatiseerd worden.

Alleen de grootste leugenaars in de anti-choice-beweging – en om eerlijk te zijn, er is hevige concurrentie om die onderscheiding – zouden ontkennen dat het abortusverbod van de staat de belangrijkste oorzaak is van de sterke toename van dode, in de steek gelaten baby’s. De Washington Post merkt ook op dat de Republikeinen herhaaldelijk hebben bezuinigd op prenatale zorg en diensten voor gezinsplanning. Bovendien hebben de draconische benaderingen van illegale immigratie ertoe geleid dat vrouwen zonder papieren medische zorg mijden, uit angst gedeporteerd te worden. Het resultaat is wat een wetshandhavingsfunctionaris uit Texas ‘een kleine epidemie’ van het achterlaten van baby’s noemde.

Je zou denken dat de ‚pro-life‘-beweging gealarmeerd zou zijn door alle dode baby’s, die hemel en aarde zouden bewegen om ervoor te zorgen dat zwangere meisjes en vrouwen in wanhopige omstandigheden veilige alternatieven hebben om in het geheim te bevallen en de baby weg te gooien. Maar dat zou alleen waar zijn als anti-abortusactivisten daadwerkelijk ‘pro-life’ zouden zijn. In plaats daarvan is de reactie van anti-choiceleiders en Republikeinse wetgevers tot nu toe een collectief schouderophalen geweest, als ze überhaupt de moeite namen het probleem te erkennen.

Er is één veelzeggend detail in het Post-rapport dat onderstreept hoeveel het de Republikeinen niets kan schelen als baby’s sterven vanwege hun abortusverbod. Zoals Molly Hennessy-Fiske meldt: „Republikeinse leiders die de deelstaatregering controleren, hebben lange tijd geweigerd een bewustmakingscampagne te financieren, zodat nieuwe moeders weten waar ze terecht kunnen als ze besluiten dat ze hun baby niet kunnen houden.“

Wil je meer Amanda Marcotte over politiek? Abonneer u op haar nieuwsbrief Alleen sta-ruimte.

Texas heeft een zogenaamde veilige havenwet die vrouwen toestaat baby’s zonder vragen aan de autoriteiten af ​​te staan. Jarenlang was het trendy voor de Republikeinen om deze wetten aan te nemen om de illusie te wekken dat ze zich zorgen maakten over het kinderleven, en om hun valse beweringen dat ze ‚pro-life‘ waren te onderbouwen. Maar het was nooit een oprechte poging om vrouwen in erbarmelijke omstandigheden de kans te geven het leven van een baby te redden zonder in juridische problemen te komen. De programma’s zijn ondergefinancierd, nauwelijks geadverteerd en vervolgens nauwelijks gebruikt. “Ondanks de wetgevende belofte dat de veilige havenwetten de veiligheid van kinderen en de naleving van de wetgeving zullen vergroten, is de doeltreffendheid ervan verdacht omdat de wetten moeders of hun baby’s niet lijken te beschermen,” Alexandra Schrader-Dobris legde het vorig jaar uit in het Minnesota Journal of Law & Inequality.

De Republikeinen in Texas tonen echter geen interesse in het voorlichten van mensen over de wetten inzake veilige havens. In plaats daarvan hebben ze, zoals Hennessy-Fiske meldt, 165 miljoen dollar toegewezen aan ‘alternatieven voor abortus’, voornamelijk zogenaamde crisiszwangerschapscentra. De Het doel van een crisiszwangerschapscentrum is niet om vrouwen te helpen in crisis. Het is alles doen wat nodig is om haar zwanger te houden totdat het te laat is om een ​​abortus te laten plegen, onder meer door middel van leugens, bedreigingen, pesterijen, schande en valse beloften van hulp. Het doel is niet ‚leven‘, maar het straffen van de jonge vrouw voor vermeende seksuele overtredingen, hetzij omdat ze seks met wederzijds goedvinden heeft gehad, hetzij omdat ze een man ‚verleid‘ heeft haar te verkrachten.

Omdat het doel straf is, is er geen reden voor de Republikeinen om te investeren in wetten voor veilige havens, die jonge vrouwen beschermen tegen juridische gevolgen als ze een pasgeboren baby in de steek laten. Wanneer een jonge vrouw echter een baby in een afvalcontainer gooit, is dat een misdaad en kan ze worden gearresteerd. Meer middelen voor het veilige havenprogramma zouden levens redden, maar zouden het aantal vrouwen dat in de gevangenis kan worden gegooid, verminderen. Gegeven de keuze tussen levende baby’s of gevangengenomen vrouwen, kiezen de Republikeinen voor het laatste. Zelfs de Republikein die de wet inzake veilige havens schreef, Geanie Morrison, legde uit dat zij er geen belang bij heeft het voor vrouwen gemakkelijker te maken deze te gebruiken. ‚Het probleem is dat als je aan staatsfinanciering doet, je daaraan gebonden bent,‘ legde ze uit, terwijl ze niet eens de moeite nam om met een meer plausibel klinkende non-sequitur te komen.

De reactie op het artikel in de Washington Post van anti-abortusactivisten is gematigd. De feestdagen zijn een drukke tijd, maar toch bleven velen van hen posten over wat zij wel belangrijk vinden. „Ontucht en masturbatie zijn zelfmisbruik“, schreef Lila Rose, een anti-keuzeleider en uitgesproken voorstander van het abortusverbod in Texas, op de dag dat het Post-rapport uitkwam. Twee dagen later, ze draaide opnieuw rond naar het onderwerpwaarbij wordt verklaard dat „‚Seksuele compatibiliteit‘ een mythe is“, en zo alleen oppervlakkige mensen staan ​​erop voordat ze een levenslange verbintenis aangaan aan een andere persoon.

Van boven tot onder is de kijk van christelijk rechts op het vrouw-zijn grimmig. Zelfs als een vrouw al hun regels volgt over het wachten op een huwelijk en het mijden van anticonceptie, wordt haar ‚beloning‘ de les gelezen over hoe onvolwassen het is om seksuele bevrediging binnen het huwelijk te willen. De de overgrote meerderheid van de vrouwen kijkt maar één keer naar dit recept van een leven van ondankbare dienstbaarheid aan de mensen en het patriarchaat, en het overslaan. Dat is de reden waarom de Republikeinse Partij zo gefocust is op abortusverboden en andere beperkingen op de seksuele gezondheidszorg. Als ze er niet in slagen vrouwen ertoe te bewegen zich als vrijwilliger aan te melden voor een leven van zinloze sleur, kunnen ze hen tenminste straffen omdat ze proberen iets meer vervullends te bereiken.

De onwil om het in de steek laten van kinderen te voorkomen, komt overeen met de het recente besluit van Texas om onderzoeken stop te zetten naar moedersterfte nadat het abortusverbod van kracht werd. Dergelijk onderzoek zou ertoe kunnen leiden dat artsen beter begrijpen hoe zwangere vrouwen in een medisch noodgeval moeten worden behandeld, in plaats van hen te laten sterven. Maar in de door de Republikeinse Partij gecontroleerde staat vinden ze een passieve vorm van de doodstraf prima als je een seksueel actieve vrouw bent. Het is ook onwaarschijnlijk dat er veel onderzoek zal worden gedaan naar het stijgende aantal kindersterfte. De marteling van het volbrengen van een baby, om hem vervolgens te zien sterven, valt ook binnen de Republikeinse sfeer van aanvaardbare straffen voor vrouwen.