Onderdeel van de serie
Strijd en solidariteit: schrijven voor de Palestijnse bevrijding
Sinds Israël in oktober 2023 zijn oorlog tegen Gaza begon, had ik het gevoel dat de tijd had stilgestaan. Elke dag was hetzelfde, ontdaan van betekenis of hoop. Mijn familie en ik waren getuige van onbeschrijfelijke wreedheden.
Van de belegering van tanks om ons heen tot de angstaanjagende evacuaties onder voortdurend bombardement: elk moment was een strijd om te overleven. Ik zal nooit de aanblik vergeten van mijn moeder die voor mijn ogen bloedt, en mijn gevoel van hulpeloosheid om haar leven te redden. Mijn huis in de wijk Zeitoun in Gaza, waar ik ben geboren en getogen, ooit gevuld met gelach en liefde, is nu een puinhoop. De plaatsen waar ik vroeger troost zocht in momenten van frustratie, die stille en gekoesterde hoekjes van mijn wereld, zijn tot ruïnes gereduceerd.
Ook mijn dromen werden verscheurd. Ik stelde me voor dat ik mijn afstuderen zou vieren, omringd door mijn familie en vrienden, met een gedeelde glimlach en vreugde. Maar die dromen verdwenen als rook. Honger werd een constante metgezel, en het enige wat ik verlangde was een eenvoudig brood om de pijn van de leegte die door mijn maag trok te verzachten.
Al meer dan een jaar leef ik in een eindeloze nachtmerrie, alsof ik afdaal in een hel zonder te kunnen ontsnappen. En nu Gaza op de drempel van een staakt-het-vuren staat, kan ik moeilijk geloven dat er eindelijk een einde kan komen aan deze kwelling.
Ik heb me in mijn gedachten aan dit moment vastgeklampt, het tot stand willen brengen door de chaos heen, en me voorgesteld hoe het zou voelen om eindelijk de stilte van vrede te horen. Ik droom van de dag waarop de bommen stoppen, de rook optrekt en het leven, in welke fragiele vorm het ook kan aannemen, opnieuw zou kunnen beginnen. Ik heb zelfs plannen gemaakt – kleine, hoopvolle plannen voor de dingen die ik ga doen als de nachtmerrie voorbij is. Toch heb ik diep van binnen altijd geweten: geen enkel staakt-het-vuren zou ooit de gezichten kunnen terugbrengen waar ik naar verlangde, de lach die nu voor altijd verloren is gegaan, of de wereld die ik ooit mijn thuis noemde. Niets kon de verwoesting echt ongedaan maken.
Maar toch brengen de berichten over een staakt-het-vuren iets dat ik bijna was vergeten: opluchting. Een kans om op adem te komen, al is het maar voor even. Voor het eerst in wat voelt als een eeuwigheid liet ik de tranen komen, niet in het geheim, niet teruggedrongen om te overleven, maar vrijelijk. Ze vallen niet alleen door verdriet, maar ook door het loslaten van een pijn die ik te lang heb meegedragen.
In de oorlog was er geen ruimte voor emoties. Elke gedachte, elk grammetje kracht werd verteerd door de unieke behoefte om te overleven. Maar nu het gewicht van de oorlog is opgeheven – al is het maar een klein beetje – kan ik eindelijk voelen. Ik kan mezelf laten rouwen, niet alleen om wat ik heb verloren, maar ook om de persoon die ik vóór dit alles was. Misschien kan ik in deze broze vrede weer stukjes van mezelf gaan vinden, ook al passen ze niet meer bij elkaar zoals vroeger.
Voor het eerst loop ik met een vrije geest door de straten van Gaza – Al-Rimal, Salah Al-Din –, zonder de constante angst om gebombardeerd te worden. Ik zal mezelf eindelijk de mooie momenten laten herinneren die ik ooit op deze plaatsen had.
Ik zal de overblijfselen van mijn huis bezoeken en door het puin zoeken naar mijn bezittingen – mijn boeken, mijn kleren, alles wat een stukje van het leven dat ik ooit kende terug zou kunnen brengen. En voor het eerst, na een jaar van verlangen, sta ik bij de graven van mijn moeder en grootmoeder. Ik zal ze vertellen hoezeer ik ze heb gemist en hoe graag ik wenste dat ze nog bij ons waren, wetende hoe wanhopig ze op dit moment hadden gewacht.
Het allerbelangrijkste is dat ik me misschien eindelijk kan herenigen met mijn tante, oom en neven, die in de begindagen van de oorlog gedwongen werden naar het zuiden te evacueren. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik ze na deze lange en pijnlijke scheiding misschien weer zal zien en dichtbij me zal houden.
Ik beloofde hen, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden en mijn hart bijna barstte van geluk, dat ik de eerste zou zijn die hen zou verwelkomen.
Ik heb verlangd naar de dag waarop we samen kunnen zitten, lachen, verhalen delen, thee drinken en genieten van chocolade – eenvoudige vreugden die ooit zo ver weg leken. Ik had zo lang van dit moment gedroomd, en zelfs nu voelt het bijna onwerkelijk.
Voor het eerst zag ik de glimlach terugkeren op de gezichten van mijn familie en buren, ondanks het gewicht van de pijn en het verlies dat nog steeds in hun ogen bleef hangen. De straten van Gaza kwamen tot leven toen mensen naar buiten stroomden om dit langverwachte moment te vieren. Het gelach van kinderen en de vreugdevolle gezangen van ‚wapenstilstand, staakt-het-vuren‘ weergalmden door de lucht, terwijl hun stemmen de stilte van verdriet doorbraken.
Vuurwerk verlichtte de sombere lucht en schilderde ze met vluchtige kleuren van hoop. Mensen begonnen met hernieuwde energie de straten schoon te maken, ter voorbereiding op het verwelkomen van evacués uit het zuiden. Sommigen kochten zelfs nieuwe kleren, alsof ze hun vreugde aan de buitenkant wilden dragen, een symbool van veerkracht en een nieuwe start. Dessertwinkels gonsden van de activiteit en maakten een scala aan zoete lekkernijen om met iedereen te delen, waardoor dit moment van opluchting veranderde in een feest dat bijna op Eid leek.
Er was een stil besef dat dit staakt-het-vuren, hoewel tijdelijk, ons iets van onschatbare waarde had gegeven: een moment om opnieuw verbinding te maken met wat verloren was gegaan. Te midden van de vreugde en opluchting was er een diep gevoel van dankbaarheid omdat je gewoon leefde. We waren het verleden niet vergeten, maar in die vluchtige vrede lieten we onszelf herinneren hoe we weer konden hopen. De weg die voor ons ligt zal nog steeds een uitdaging zijn, maar voorlopig houden we vast aan de waarheid dat zelfs in onze donkerste uren het leven een manier vindt om opnieuw tot bloei te komen.
Het tarten van de rechtse agenda van Trump vanaf dag één
De inauguratiedag komt eraan, en om Waarheidzijn we van plan vanaf dag één de rechtse agenda van Trump te trotseren.
Kijkend naar het eerste jaar van Trumps presidentschap weten we dat de meest kwetsbaren onder ons schade zullen ondervinden. Het gemilitariseerde politiewerk in Amerikaanse steden en aan de grenzen zal intensiveren. De klimaatcrisis zal verder verergeren. De erosie van de vrijheid van meningsuiting is al begonnen en we verwachten nog meer aanvallen op de journalistiek.
Het zullen vier angstaanjagende jaren zijn om op sociale rechtvaardigheid gebaseerde journalistiek te produceren. Maar we worden niet wanhopig, omdat we weten dat er redenen zijn om in onze collectieve macht te geloven.
De verhalen die we publiceren op Waarheid maken deel uit van het tegengif tegen sluipend autoritarisme. En dit jaar beloven we dat we een nog hogere versnelling zullen inschakelen om u waarheidsgetrouw nieuws te brengen dat de desinformatie, het vitriool, de haat en het geweld tegengaat. We beloven analyses te zullen publiceren die zullen voldoen aan de behoeften van de bewegingen waar we allemaal op vertrouwen om de komende vier jaar te overleven en zelfs aan de toekomst te bouwen. We beloven dat we responsief zullen zijn en u zullen erkennen als leden van onze gemeenschap met een cruciale rol en stem in dit werk.
Toon alstublieft uw steun voor Waarheid met een fiscaal aftrekbare schenking (eenmalig vandaag of maandelijks).
