Met gepraat over de verkozen president Donald Trump en zijn keuze voor FBI-directeur Kas Patel naar verluidt het samenstellen van een “vijanden lijst” van mensen die zich in hun nieuwe regering moeten richten, kan ik niet nalaten na te denken over mijn eigen ervaring toen ik in een soortgelijk scenario in de jaren zeventig werd genoemd en tot doelwit werd gemaakt.
Nadat ik als administratief assistent van de burgemeester van New York, John Lindsay, had gediend, besloot ik van rijstrook te wisselen. Ik verliet het stadhuis en opende een restaurant genaamd Jimmy’s op 52nd Street met Dick Aurelio, die naast mij in de regering-Lindsay diende als eerste loco-burgemeester. (Journalist Jimmy Breslin zou bij ons gaan investeren, maar hij had een televisiecontract bij een van de lokale netwerken en ze wilden niet dat zijn naam geassocieerd werd met een gin-joint – maar we hielden de naam toch.)
Plots begint iedereen aan de bar tegen me te schreeuwen: ‚Sid! Ze hebben het over jou op de tv!”
Gelegen naast de 21 Club, had Jimmy’s een bloeiende scene met een politiek verbonden publiek. Lokale gekozen functionarissen waren altijd in en uit, waaronder Tip O’Neill, senator Jacob Javits en Mario Cuomo, de toekomstige gouverneur. Andere beroemde persoonlijkheden hingen rond de bar als ze in de stad waren, waaronder politiek commentator William Buckley. De televisies aan de bar stonden altijd aan en we hadden zelfs een ticker van Associated Press bij de deur.
In juni 1973 werden de Watergate-hoorzittingen live uitgezonden. Op een dag begint plotseling iedereen aan de bar tegen me te schreeuwen: ‚Sid! Ze hebben het over jou op de tv!” De toenmalige raadsman van het Witte Huis, John Dean, had zojuist getuigd dat president Richard Nixon een lijst met vijanden bijhield, en ik stond op nummer 12 op die lijst.
De telefoons lichtten snel op. Elke verslaggever in de stad belde het restaurant om mij te bereiken voor een interview. Elke tv-verslaggever in New York en daarbuiten, en ook mijn moeder.
Breslin dringt als eerste tot mij door. Zegt me dat hij het exclusieve wil. Dat ik zojuist een ‘nationale figuur’ was geworden. Ik werkte een aantal details uit, beloofde dat ik eerst met hem zou praten, belde toen mijn moeder terug, die in Florida was, en vroeg meteen: ‚Wat heb je gedaan?! Iedereen belt me en zegt dat de president je niet mag!‘ Ik kalmeerde haar en ging terug om te proberen erachter te komen wat er in vredesnaam aan de hand was.
Houd er rekening mee dat ik toen 32 jaar oud ben en de zoon van een snoepwinkeleigenaar uit Queens. En hier sta ik op de vijandenlijst van de president van de Verenigde Staten. Het was surrealistisch.
In eerste instantie hadden we er veel zin in. Die zaterdagavond organiseerden we een ‚vijandenbal‘ op de benedenverdieping van het restaurant, waar ook degenen onder ons aanwezig waren die tegen de president waren. Maar na een tijdje begon het allemaal een wending te nemen. Plots begint de IRS een onderzoek naar mij te doen en beweert dat ik honderdduizenden dollars aan belastingen verschuldigd ben bij VAIS voor personeelslonen. Ik kwam nog een paar boetes en boetes tegen, en voordat je het wist, beweerden ze dat ik bijna een miljoen dollar schuldig was. De staat New York kwam ook achter mij aan. Ik werd beschuldigd van het verduisteren van geld door procureur-generaal Louis Lefkowitz, die nauw samenwerkte met de Republikeinse regering Nelson Rockefeller. Mijn vrienden op het kantoor van de procureur-generaal vertelden me dat ze geen keus hadden. Federale agenten verschenen bij het flatgebouw van de jonge vrouw met wie ik destijds aan het daten was. Ze ondervroegen haar portiers en wilden meer weten over mijn komen en gaan.
Hoewel dit in veel opzichten nog steeds mijn meest trotse moment is, waren de gevolgen moeilijk om mee om te gaan. Ik werd vrijwel van de ene op de andere dag een doelwit van de nationale overheid. De kracht van de overheid die achter zo iemand aan zit, is geen leuke plek om te zijn.
Mijn hele leven lang heb ik mezelf de vraag gesteld: hoe is dit allemaal tot stand gekomen? Waarom ik? Waarom zag Nixon mij en Lindsay in een land met destijds meer dan 200 miljoen mensen als een dergelijke bedreiging? Om welke reden dan ook konden ze Lindsay niet bereiken, dus kwamen ze bij mij terecht. Het op één na beste, denk ik.
In de aantekeningen werd ik op de vijandenlijst beschreven als “Lindsay’s beste persoonlijke assistent: een eersteklas SOB, wieler-dealer en vermoedelijke bagman. Positieve resultaten zouden het Lindsay-kamp en Lindsay’s plan om de jeugdstemming te veroveren echt opschudden. Davidoff heeft de leiding.”
Op de lange termijn was het een beetje een eer voor mij, maar man, die periode was zwaar. Uiteindelijk een rechter gooide de aanklacht weg. Sindsdien heb ik een heel vol en positief leven geleid, en ik zou het voor niets willen ruilen. Ik denk dat het absoluut in mijn grafsteen moet worden gegraveerd: „Hij had het geluk om op de vijandenlijst van Nixon te staan.“
Toch wens ik niemand zulke problemen toe. En ik ben er niet zeker van dat iemand die op de lijst van Trump staat, zoveel jaren later net zoveel geluk zal hebben als ik.
