Ik heb tientallen jaren lang verslag gedaan van klimaatrampen. Nu woon ik aan de frontlinie.

In januari maak ik normaal gesproken citroenwrongel, limonade, citroenrepen, citroensaladedressing en elk gerecht met citrusvruchten dat ik maar kan bedenken. Het is de tijd van het jaar waarin mijn tientallen jaren oude dwergcitroenboom overloopt van bedwelmende Meyer-citroenen, hangend aan stekelige takken als gele kerstballen aan een kerstboom, zwaar en zoet van sap en schil.

Maar dit jaar zijn mijn citroenen bedekt met een laag roet en as van de branden in Eaton die op 7 januari een paar kilometer van mijn huis in Noord-Pasadena, in het naburige Altadena, begonnen. De brand verwoestte duizenden hectares land en huizen. 17 zielen en tellen, en de wereldse bezittingen van gewone mensen.

Ik controleer obsessief de overzichtskaart van vernietiging die de stadsautoriteiten hebben opgesteld, op zoek naar adressen van oude en nieuwe vrienden, om te bepalen of hun huizen het hebben overleefd. De meesten niet. Ik controleer deze vrienden voortdurend, bang dat ik ze lastig val en ook bang dat ik niet genoeg contact opneem, sms’jes stuur als een vorm van solidariteit en liefde, ze gratis kleding stuur, doneer aan hun GoFundMes.

Ik ben een van de gelukkigen. Dit is een mantra die ik keer op keer reciteer. Het schuldgevoel van de overlevende begon zodra ik terugkeerde van mijn evacuatie en besefte dat mijn huis gespaard bleef, zelfs toen huizen binnen twee blokken van mij tot de grond toe afbrandden. Mijn woonkamer, het enige overblijfsel van het oorspronkelijke 100 jaar oude huis dat ik heb uitgebreid, ruikt naar rook, ondanks de onophoudelijke luchtreinigers die dag en nacht zoemen. Maar ik hebben een woonkamer om schoon te maken. Mijn citroenen zitten onder het roet, maar ik hebben citroenen en ik hebben een keuken om in te koken. Dit zijn problemen waar ik dankbaar voor ben.

Mijn kinderen dragen buitenshuis maskers – het perverse omgekeerde van de COVID-19-pandemie toen binnenruimtes de angst voor dodelijke infecties opriepen. Dit visuele symbool van de dystopische toekomst van Octavia Butler Gelijkenis van de zaaier voorspelde hits veel te dicht bij huis – letterlijk. Butler ligt begraven op de Mountain View Cemetery, anderhalve kilometer van mijn nauwelijks gespaarde huis. In haar roman uit 1993 verkent Butler een grimmige wereld bedorven door klimaatverandering en het kapitalisme, dat zich afspeelt in de zomer van 2024. Mijn plaatselijke boekenclub las het afgelopen zomer, zich totaal niet bewust van hoe dichtbij haar voorspelling in onze toekomst op de loer lag.

Je verwacht nooit dat je huis en gemeenschap het epicentrum van een mondiale ramp zullen zijn, waar mensen van buitenaf naar je lokale herkenningspunten verwijzen – de plekken waar je elke dag langs loopt – en de uitspraak verkeerd hebben, zoals elke niet-lokale persoon dat zou doen.

Waar de president een nationale noodtoestand afkondigt en gewapende strijdkrachten van de Nationale Garde voortdurend de toegangen tot straten blokkeren waar u doorheen rijdt.

Waar diepladers verkoolde voertuigen uit de binnengebieden van Altadena halen, een alledaags gezicht.

Waar je een mentale notitie maakt om koffie te halen bij de goedkope supermarkt bij jou in de buurt in plaats van bij de te dure Whole Foods, om je plotseling te herinneren dat de familiewinkel nu verdwenen is.

Waar je rouwt om het verlies van het nieuwe café waar je net van was gaan houden, nadat je je vorige favoriet was kwijtgeraakt door de economische verwoestingen van de COVID-19-pandemie.

Waar je mensen interviewt die alles verloren hebben en het blijkt dat die mensen je echte vrienden zijn en je je hun huis herinnert waar je vorig jaar hun verjaardagsfeestje bijwoonde.

Je verwacht het nooit. Als journalist die verslag doet van klimaatrampen en ander nieuws, heb ik decennia lang altijd aan de buitenkant gestaan ​​en over dergelijke rampen bericht. Nu zit ik aan de binnenkant en ben ik doodsbang – maar ik ben ook dankbaar, want ik heb met roet bedekte citroenen en een keuken om in te koken, en een woonkamer die naar rook ruikt.

Ik ben ook bang voor de toekomst. Je verwacht niet dat een ramp je zal treffen. En je verwacht zeker niet dat hij twee keer op dezelfde plek toeslaat. Maar het kan en het zal gebeuren, want dat is de realiteit van de klimaatcrisis waar we doorheen leven.

En ik maak me zorgen over het wederopbouwproces vastgoedontwikkelaars cirkelen rond als roofdieren en bieden aan om contant te betalen voor eigendommen van Black en Brown voordat de sintels zelfs maar zijn afgekoeld.

Altadena werd verteerd door een vraatzuchtige vuurstorm, die een raciaal diverse gemeenschap met verschillende inkomens verwoestte grote enclave van meer dan 41.000 mensen, waar het aantal niet-blanke mensen groter was dan het aantal blanke mensen en waar het gemiddelde gezinsinkomen $129.000 bedroeg – laag volgens de normen van Los Angeles.

Tegelijkertijd verbrandden ook de Pacific Palisades tot as rijk gemeenschap van bijna 18.000 inwoners, een bevolking die voor 82 procent blank was, met een gemiddeld gezinsinkomen van $195.000.

Het maakt de klimaatcrisis niet uit of je een geliefd familielandgoed hebt dat gerepareerd moet worden en dat van generatie op generatie wordt doorgegeven, of een chique McMansion. Het maakt niet uit of je citroenwrongel maakt van je fruitboom, of dat je een chef-kok hebt die voor je kookt met citroenen van Erewhon.

We leven in angst voor brand, droogte, overstromingen en hittegolven. Maar de echte boosdoeners zijn de fossielebrandstofindustrie en de krachten die deze stimuleren. Het zijn verontrustend onzichtbare vijanden wier misdaden een collectieve straf zijn die door ons allemaal wordt gedragen.

Wij zetten een moedig gezicht op. Wij dragen borden met de tekst: “Altadena, niet te koop”, in een poging om de kenmerken van onze prachtig unieke gemeenschap te behouden. Wij zijn aan het organiseren knooppunten voor wederzijdse hulp om voor elkaar te zorgen. En wij verkondigen “#DenaStrong‘ om de wanhoop te bezweren. We weten niet of de verzekeringsmaatschappijen zullen uitbetalen, of de stadsautoriteiten in staat zullen zijn het puin op tijd op te ruimen, of er ooit hulp van de FEMA zal komen.

Er is maar één zekerheid voor onze toekomst: klimaatrampen zullen blijven voortduren, tenzij we de klimaatcrisis nu ongedaan maken.