Ik hield van veel dingen van mijn familie recente reis naar Mexicozoals de bemoste bomen die we zagen toen we langs de bergbossen van Veracruz reden. Of de eeuwenoude piramides van Tajín, met met schelpen bedrukte trappen die de hemel in stijgen. Of het eten. Het VOEDSEL. Met ananas gekuste al pastor, malse carnitas, gefrituurde gorditas de papas en donzige tamales gestoomd in bananenbladeren.
Maar als ik terugdenk aan die twee weken waarin ik de dorpen bezocht waar mijn oma als meisje woonde, overtreft één moment ze allemaal.
Op dag twee kwamen we aan in Tamujín na een volledige dag rijden, compleet met meerdere potjespauzes en giechelende en gekibbelde kinderen op de achterbank. Een ontmoeting met de nichtjes van mijn oma voor het avondeten stond op de agenda van die avond, en terwijl we van het hotel naar het huis van mijn tía liepen, draaide mijn maag zich in de war.
Mijn zenuwen concentreerden zich rond één vraag: Waar gaan we het over hebben? Ik sprak geen Spaans en de gedachte om meer dan 3.000 kilometer te reizen naar niet contact maken met onze familieleden brak mijn hart.
Maar zodra we de hoek omgingen, liet de hele familie een hartverwarmend geluid horen Bienvenidos!. Een grote witte tent, gedrapeerd in fonkelende lichtjes, zorgde ervoor dat wij – familieleden, maar ook vreemden – ons volledig gevierd voelden. De zelfgemaakte achtergrond gespeld Bienvenidos a Casa Familia in gouden letters. Baby’s adem stroomde uit lege wijnflessen op elke tafel. En metalfans knalden op volle snelheid om ons wat verlichting te geven van de tropische hitte.
Mijn dochter en haar neef voor het welkomstbord.
Die avond, toen we schouder aan schouder zachte tortilla’s, knapperige chicharrón en chocolademole zaten te eten waar mijn tías uren aan had besteed, verdween mijn angst om elkaar niet te begrijpen. Mijn uitgebreide familie had duidelijk gemaakt dat we gewenst en geliefd waren.
Tijdens onze reis bleef onze familie ons verrassen met attente gastvrijheid. Zoals de tafel bedekt met kleurrijke bakken, Mexicaanse snoepjes en zakdoeken bij mijn neef thuis.
En de fans die onze neven en nichten ons gaven bij de Huasteca-altaren.
En de piñata die ze tevoorschijn haalden voor ons afscheid. De kleine kinderen – en mijn grootmoeder! – waren opgewonden.
Tegen het einde van onze reis voelde ik me gesterkt door alle manieren waarop ons gezin ging, waardoor we ons verzorgd voelden. Dus op onze vlucht terug naar huis dagdroomde ik erover hoe we toekomstige gasten een speciaal gevoel konden geven als ze ons huis bezochten. Tot nu toe heb ik het volgende bedacht:
* Hang een kleurrijk ‚Welkom‘-bordje in onze woonkamer.
*Bak een bord heerlijk chocoladekoekjes.
* Vul de logeerkamer met verse bloemen, een zak Zie Lollypops (mijn favoriet) en wegwerpcamera’s.
* Serveer mijn nr. 1 gezellig diner: geroosterde kip en aardappelen, met een kant van De groene kruidensalade van Alison Roman.
Wat doe jij om gasten zich welkom te laten voelen? Wat hebben mensen gedaan om te maken Jij voel je je gevierd? Ik zou het graag willen weten.
PS Hoe je een geweldige huisgast kunt zijn En een truc om praatjes te vermijden.
