“We hebben behoefte aan troost en manieren om aan zelfzorg te doen, omdat we weten dat de kaarten op dit moment tegen ons zijn opgestapeld”, zegt Britt Wray, auteur van de klimaat-mentale gezondheidsnieuwsbrief “Gen Dread” en directeur van de CIRCLE-initiatief bij Stanford Psychiatry, dat staat voor Community-minded Interventions for Resilience, Climate Leadership en Emotional Wellbeing. “Nostalgie, als een steeds populairder fenomeen onder jongeren, wordt logisch als je eenmaal begint na te denken over de chronische onzekerheid die veel mensen voelen in dit tijdperk van klimaatcrisis, politieke onrust en polarisatie, toenemende ongelijkheid, een betaalbaarheidscrisis enzovoort. Het is een heel menselijke reactie om onder de dekens te willen kruipen en alles te negeren.”
Voer nostalgie inkerneen trend die het internet stormenderhand heeft veroverd door gebruik te maken van de emotionele aantrekkingskracht van het verleden, gekenmerkt door de heropleving van kledingstijlen, speelgoed en technologie uit de jaren negentig en begin 2000. Maar sommige experts zeggen dat nostalgiacore veel meer is dan alleen een esthetiek: het is een cultureel coping-mechanisme voor klimaatangst en doomisme. Nostalgie is tenslotte geruststellend; het kalmeert door herinneringen op te roepen aan zogenaamd eenvoudiger, stabielere tijden – een voordeel dat wordt benut door politici, die van nostalgische taal een hoeksteen van populistische politieke retoriek.
Maar kan het teruggrijpen op een tijd van gedachteloze overconsumptie zinvolle manieren bieden om het hoofd te bieden aan een tijdperk dat wordt bepaald door de ineenstorting van het klimaat? Het antwoord is niet zo eenvoudig. Zoals professor Lawrence Quill, auteur van Nostalgie en politieke theoriewaarschuwt: „Als we goed nadenken over nostalgie, zien we hoe gemakkelijk we kunnen worden misleid door opvattingen of ideeën over het verleden die niet echt heel accuraat zijn.”
