Wanneer je tot in de diepten van je geheugen reikt en je nauwelijks kunt herinneren wanneer je voor het laatst bang was. De laatste keer dat er zenuwen door je keel raasden. De laatste keer dat je ’s ochtends wakker werd met de simpele, onmetelijke angst dat je iets groots zou kunnen verpesten. Dat er iets in je leven was dat de moeite waard was om te verliezen. U weet dat het tijd is om te vertrekken als u zich uw laatste risico niet meer kunt herinneren.
Je weet dat het tijd is om te vertrekken als je moe bent.
Niet alleen moe in fysieke zin, maar ook op spiritueel, emotioneel gebied. Moe van het doen van dezelfde dingen, van het spreken met dezelfde mensen, moe van het dag in dag uit hergebruiken van dezelfde oude ideeën. Je weet dat het tijd is om te vertrekken als het lijkt alsof je je ziel niet wakker kunt schudden, zelfs als je je lichaam meer rust hebt gegeven dan het ooit nodig zou kunnen hebben.
Je weet dat het tijd is om te vertrekken als je ongeïnspireerd bent.
Wanneer de verhuizers en shakers verder zijn gegaan en degenen onder jullie die zijn vertrokken zelfgenoegzaam zijn geworden. Wanneer u zich niet meer kunt herinneren wanneer u voor het laatst de hele nacht opbleef voor een verkwikkende discussie met een goede vriend of een debat dat u tot in het diepst van uw hart deed schudden. Wanneer uw gespreksonderwerpen onbeduidend zijn geworden en uw grootste ideeën onuitgesproken blijven. Je weet dat het tijd is om te vertrekken als je krimpt en niet groeit, door het gezelschap en de gewoonten die je behoudt.
Je weet dat het tijd is om te vertrekken als je mishandeld wordt.
Wanneer er 200% van je wordt verwacht, maar er 25% voor terug wordt gegeven. Wanneer je beste alleen maar door de vingers wordt gezien, maar je slechtste altijd met hartstocht wordt benadrukt. Als geen enkel bedrag dat je geeft ooit genoeg is, en er toch eindeloze eisen binnenkomen. Je weet dat het tijd is om te vertrekken, terwijl jij de enige bent die nog voor je zorgt.
Je weet dat het tijd is om te vertrekken als je hart er niet in zit.
Als je passie al lang geleden van boord is gegaan, als je geest regelrecht de stad uit is gelift. Je weet dat het tijd is om te vertrekken als je intellect je smeekt om te blijven, maar je hart weet dat dit niet jouw plek is. Weet dat er ergens anders is, iets anders dat je zou kunnen laten groeien op manieren die je intellect zich niet eens kan voorstellen.
Je weet dat het tijd is om te vertrekken als er geen ruimte meer is voor uitbreiding.
Wanneer je handen gebonden zijn en je opties te kort worden gedaan en de ideeën die uit de kern van je barsten, geen ruimte meer hebben om te vluchten. Wanneer jij als geheel, het middelpunt van jou, het allerbeste van jou, smeekt om eruit gelaten te worden, maar er geen ruimte meer is om uit te breiden. Je weet dat het tijd is om te vertrekken als de toekomst geen kansen biedt. Als alles wat voor je ligt er somber uitziet.
Je weet dat het tijd is om te vertrekken, terwijl je het gewoon weet.
Wanneer dat iets dat in je opborrelt – dat altijd kolkende vuur dat niet kan doven – weet dat je tijd hier voorbij is. Dat je beste dagen achter je liggen. Dat het tijd is om verder te gaan, om door te gaan, om het altijd ongrijpbare te vinden iets dat zal je hierna laten groeien.
Je weet altijd wanneer het tijd is om te vertrekken.
De vraag is: wil je?
