Als freelanceschrijver kan de structuur van mijn werkdag vaak enorm variëren. Soms voelt het alsof ik te veel te doen heb, andere dagen te weinig.
Maar ongeacht de vorm van mijn 9 tot 5, één ding blijft constant: e-mails. Ik ontvang er ongeveer 100 per dag, variërend van het zinloze (Tesco Clubcard-updates) tot het irritante (de PR die me steeds de fluctuerende aantallen Taylor Swift’s volgers op Instagram stuurt) en de belangrijke (redacteuren, die zich vaak afvragen wanneer het stuk dat ze mij hebben gevraagd schrijven zou werkelijkheid kunnen worden).
Normaal gesproken is het eerste dat ik doe nadat ik ’s ochtends mijn telefoonalarm heb uitgeschakeld, mijn e-mails controleren – en het laatste wat ik doe voordat ik mijn telefoon ’s avonds opberg, is mijn e-mailapp openen om ongelezen berichten te wissen. De hele dag zoemt mijn telefoon en, altijd in de veronderstelling dat het iets belangrijks is, kijk ik erop.
Ongeveer een jaar geleden merkte ik dat de tic van het controleren van e-mail meer afleidend was geworden dan normaal. Ik zou elke ochtend doorbrengen “toilet scrollen‚ om te reageren op nachtelijke berichten en toen ik achter mijn computer zat om te werken, merkte ik dat ik elke keer dat ik een mentale blokkade kreeg, zenuwachtig mijn telefoon controleerde op ongelezen e-mails. Ik had ook toegang tot e-mails op mijn computer, maar om de een of andere reden keek ik twee keer zo vaak naar de pushmeldingen van mijn telefoonapp.
Het ergste van alles was dat als ik de tijd nam om te lunchen of een wandeling te maken, de gewoonte om het geroezemoes van een bericht te controleren of te anticiperen met mij meekwam, waardoor mijn pauzes een verlengstuk van de werkdag werden.
Het kleine rode stipje naast mijn Gmail-app was een markering geworden van mijn professionele persoonlijkheid: hoe hoger het aantal ongelezen e-mails, hoe meer ik het gevoel had dat ik mijn werk niet goed deed. Zolang ik snel reageerde op de mensen die mij nodig hadden, zei ik tegen mezelf, zou ik door mijn betaalmeesters als betrouwbaar worden gezien en daarom het werk waard zijn dat ik nodig had om mijn elektriciteitsrekening te betalen, zodat ik mijn telefoon kon opladen. lees mijn e-mails en ga door met de eindeloze cyclus.
Alleen betekent snelheid niet altijd kwaliteit. Ik was altijd bereikbaar – maar tegen welke prijs? Ik begon te snel te reageren, te veel werk op me te nemen en mezelf geen ruimte te geven om na te denken over de waarde van wat ik produceerde. De inhoudsmachine draaide en ik was druk bezig met het spuwen van woordsalade op het internet.
Er moest iets veranderen. Na een bijzonder hectische week van non-stop e-mailen, besloot ik de e-mailapp van mijn telefoon te verwijderen.
De eerste paar dagen zonder het geroezemoes van meldingen voelde ik me schichtig – ik was bang dat ik kansen misliep en controleerde in plaats daarvan zoveel mogelijk e-mails op mijn laptop. Toen ik echter pauzes nam, was het verschil meteen merkbaar. Omdat ik fysiek niet achter mijn computer zat, merkte ik dat ik aan andere dingen dan mijn werk moest denken, of gewoon helemaal niet moest nadenken. Ik begon te rusten en beter te resetten. Mijn slaapkwaliteit verbeterde en de aanhoudende inhoud van nachtelijke berichten speelde niet langer door mijn hoofd.
na nieuwsbriefpromotie
Nu zijn mijn werkdagen nog steeds onvoorspelbaar, maar ik heb beseft dat een gebrek aan structuur mij er niet van hoeft te weerhouden grenzen voor mezelf te stellen. Ononderbroken pauzes helpen me om me te concentreren als ik weer aan het werk ga en ik heb gemerkt dat het voor de afzender vaak geen verschil maakt om een paar uur, in plaats van minuten, te reageren op een bericht en dat ik de inhoud ervan goed kan verwerken.
Ik overleef nog steeds als freelancer in een snel veranderende industrie, maar ik voel me minder overweldigd omdat ik weet dat ik ruimte kan innemen wanneer ik die nodig heb. Nu kan ik mijn tijd eindeloos besteden aan het controleren van mijn telefoon op Instagram-verhalen en X-spats.
