Er is een scène in die van Jeff Fowler Sonic de egel 3 waar de opkomende zon over zijn conflicterende schurk spoelt, de Keanu Reeves-stemhebbende Shadow the Hedgehog, die zich een eerder moment herinnert waarin Shadow onder de sterren zat met zijn nu al lang overleden beste vriendin, een jong meisje genaamd Maria (een ondeugende Alyla Browne), wiens dood hem tot woede heeft gedreven. Het is tragisch, weemoedig en ontroerend, en als ik dit alleen maar typ, krijg ik het gevoel dat ik gek word. De op videogames gebaseerde live action-hybride is niet alleen goed, hij kan heel goed geweldig zijn. Je zou het in één adem kunnen noemen met recente animatiewerken zoals Stroom En De wilde robot – leuke en ontroerende actiedrama’s die mettertijd klassiekers zouden kunnen worden – en het zou niet misstaan.
Het valt niet te ontkennen hoe slap en levenloos die zijn Eerst twee Sonisch films zijn – werken die ervan uitgaan dat het spelen van een bekend personage al moeite genoeg is. Dat is alles wat sommige kijkers nodig hebben: baby’s en volwassenen die zich gedragen zoals zij, en als dat bitter en neerbuigend klinkt, dan is dat alleen maar omdat ik te maken kreeg met online bedreigingen en een premie voor bedrog niet leuk vinden de laatste hiervan. Wat een opluchting dan Sonic de Hedgehog 3 werkt niet alleen als een tierelier, maar overwint bijna alle tekortkomingen van zijn voorgangers en pakt ze vaak frontaal aan.
De zaken beginnen in een gevangenis voor de kust van Japan. De naam is heerlijk gek: Prison Island, onder toezicht van Jorma Taccone, die donuts eet. Shadow, een egel met zwarte vacht en rode strepen, wordt al vijftig jaar in stilstand gehouden, drijvend in een vloeistoftank onder gewapende bewaking, maar iets of iemand heeft hem plotseling wakker gemaakt. Hij breekt uit, schopt ongeveer dertig SWAT-leden (met krachten die op teleportatie lijken) in elkaar en vertrekt naar Tokio, waar hij beseft hoeveel tijd er is verstreken. De regen valt neer op het fronsende wezen, zijn doorweekte vacht – een moeilijk ding om te animeren – overspoeld met de dieppaarse en neonkleuren van oplichtende reclameborden overal om hem heen, in een scène die duidelijk doet denken aan de John Wick films. „Ik heb 50 jaar geslapen?“ Reeves raspt en maakt de vergelijking compleet.
Er is geen enkele beat die misplaatst is in deze dramatische proloog, die op zichzelf een whiplash-inducerend idee is, gezien de eenvoud en brede komedie van de vorige inzendingen. Het is dan ook passend dat, om onze overgang naar de threequel te vergemakkelijken, de volgende scène ons terugvoert naar het landelijke Montana, waar een groot deel van de serie zich heeft ontvouwd. Hier houdt het gevonden familietrio van Sonic (Ben Schwartz), Tails the Fox (Colleen O’Shaughnessey) en Knuckles de krijger-echidna (Idris Elba) zich bezig met ruige broers en zussen (echt, ruig racen) en wat geklets met hun adoptieouders, de goedaardige Tom en Maddie Wachowski (James Marsden en Tika Sumpter). Het zou de filmmakers misschien te veel lof geven als ze zouden spreken van het saaie kleurenpalet van deze setting – dat nog steeds voortduurt SonischS 1 en 2 – is te danken aan een geniaal metacommentaar, maar dat het langzaam wordt vervangen door meer levendigheid naarmate de film vordert (vooral in de vacht van de personages) is op zijn minst het vermelden waard.
Een belangrijk probleem met de vorige Sonisch films is dat Sonic zelf nooit echt goed gedefinieerd was, afgezien van grapjes en slogans, maar de film zet een intrigerende emotionele reis op gang wanneer hij en Tom de buitenaardse planeet bespreken waar hij vandaan komt, en of zijn lang verloren gewaande adoptiemoeder, de wijze uil Langklauw, zou trots zijn op de blauwe speedster. De ree-eyed Marsden herinnert hem eraan, zoals elke goede ouder van een kinderfilm zou moeten doen, dat hij wordt bepaald door zijn keuzes. Terwijl de familie rond een kampvuur zit, roostert tech-wiz Tails zijn marshmallow tot in de perfectie met een steekvlam, terwijl Knuckles, de brute lunk, de zijne verbrandt tot een heldere – komische beats die in grote lijnen elke held definiëren – maar Sonic mokken in stilte. Net als de serie tot nu toe lijkt hij ook niet te weten wie hij is.
Het harige trio wordt door Shadow op meer dan één manier getest.
Paramount-foto’s
Het duurt niet lang voordat het harige trio wordt opgeroepen door de militaire organisatie GUN (Guardian Units of Nations) om Shadow in Japan op te sporen en te onderwerpen, een gevecht dat hun moed als team op de proef stelt, maar hen in de modder achterlaat. Wat meteen duidelijk wordt, is dat Shadow misschien wel een van de coolste personages is in de recente kinderfilms, niet alleen vanwege zijn intense piekergedrag (hij is humeurig en puberaal aan de oppervlakte, maar onthult betekenisvolle diepgang) maar omdat hij zo verdomd leuk is om naar te kijken. . De manier waarop hij wordt geanimeerd en verlicht (soms met vlammen) zorgt ervoor dat hij zich een levend, ademend deel van de omgeving voelt, en hij kan zijn vaardigheden ook uitbreiden naar objecten door ze te elektrificeren, waardoor Sonic hem met een supersnelle snelheid moet achtervolgen. fiets die schaduw Akira-schuift langs de zijkant van een gebouw. Tom Cruise, eet je hart op (maar niet voordat je de vele films in de film hebt bewonderd). Missie: onmogelijk eerbetoon in zijn heist-zware slotakte).
De visuele verwijzingen van de film naar andere werken (zoals Tron: erfenis) helpen het snel te verplaatsen. Het vertraagt zelden, ook al besteedt het een groot deel van het eerste uur aan het ad nauseam introduceren en opnieuw introduceren van personages. Jim Carrey’s sluwe Dr. Ivo Robotnik is terug, net als zijn verliefde handlanger Agent Stone (Lee Majdoub), wiens verliefdheid op Robotnik veel betekenisvoller wordt gespeeld dan een vluchtige grap. In feite is het het centrum van zijn eigen subplot dat aansluit bij de grotere thema’s van de film, die langzaam aan het licht komen wanneer Robotnik wordt gedwongen samen te werken met Sonic & co. om erachter te komen wie de technologie van de gekke dokter heeft gebruikt om Shadow te bevrijden en grote schade aan te richten aan GUN. De echte boosdoener blijkt de lang verloren grootvader van Robotnik te zijn, Gerald Robotnik, die ook wordt gespeeld door Carrey, die de komische steunpilaar uit de jaren 90 de kans biedt om los te laten als zijn gekste, meest rubberen gezicht.
Het blijkt dat Gerland een geschiedenis met Shadow heeft die in de loop van de film langzaam wordt onthuld, via flashbacks vol verrassend drama. De gemene egel was ooit een experiment en stond op het punt een monster te worden, maar het was Maria’s vriendelijkheid waardoor hij zich, ook al was het maar tijdelijk, op zijn gemak voelde. Maar er ging iets mis. Maria is dood en Shadow geeft niet alleen GUN de schuld, maar de wereld als geheel, wat een onbedwingbare woede oplevert die voortkomt uit een liefdeloze leegte.
Misschien is het passé om te zeggen dat ‘liefde het antwoord is’ Interstellair opnieuw loslaten deed gewoon het grote geld binnenhalen – maar het is een passend thema voor een film als deze, waarin het leidende trio in wezen bewegende knuffelbeesten zijn, die de lof zingen van teamwerk. Het idee straalt naar buiten. Hoewel Stone Robotnik helpt, wordt hij voortdurend afgewezen – een verhaal dat wordt verteld door middel van heerlijk gebruik van blokkering en performance – terwijl Robotnik zijn eigen levenslange leegte opvult door voor sommigen samen te werken met zijn manipulatieve grootvader. Oceaan 12-geïnspireerde overvallen.
Hoe past Sonic in dit alles?
Paramount-foto’s
Bovenop dit alles rijst de vraag hoe Sonic in dit alles past, ondanks de film en de serie die zijn naam dragen. Het is een raadsel, want hij past echt niet bij zo’n verder oprechte film. Wanneer zijn teamgenoten grappen maken die voortkomen uit karaktereigenschappen (zoals de letterlijke instelling van Knuckles), heeft Sonic de neiging om ruis toe te voegen met grapjes die de grappen in kwestie opnieuw verklaren. Het is niet echt een opzettelijke blik op de toon van het personage, maar zelfs als je hem in eerste instantie niet volledig in zijn eigen film hebt geïntegreerd, effent het de weg voor een echt betekenisvol verhaal.
Wat Sonic en Shadow scheidt, twee buitenaardse wezens die van de aarde hun thuis hebben gemaakt, is dat de een een nieuw gezin heeft gevonden, terwijl de ander – hoewel hij dat eerst ook deed – alleen maar pijn achterliet. Maar wat gebeurt er als Sonic wordt gedwongen belangrijke beslissingen te nemen nadat hij met een soortgelijke emotionele last is geconfronteerd? De laatste twee films waren meestal flauw, tot het punt dat ze concepten als ‘chaos emeralds’ en Sonic’s supergeladen ‘golden god’-modus introduceerden zonder er betekenis aan te geven. Sonic de Hedgehog 3aan de andere kant hervormt het de eerdere ideeën van de serie, door de lens van rigoureuze emotionele dilemma’s (zelfs de krachten van Shadow lijken verbonden te zijn met zijn woede), waardoor alle actie in het proces een boost krijgt, terwijl er nog steeds genoeg ruimte is voor een of andere gekke capriolen.
Weinig recente studiofilms die zich in deze kindervideogame-niche bevinden, zijn door zoveel hart en pathos geleid. Het is moeilijk om niet meegesleept te worden in de emoties van Sonic de Hedgehog 3en steeds moeilijker om jezelf niet over te geven aan zijn opwindende kinderlijke vrolijkheid.
