Luigi Mangione zal naar verluidt onschuldig pleiten aan de moord op Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare. Toch zat er een schriftelijke verklaring in zijn rugzak, volledig gepubliceerd door een freelance journalist Ken Klippenstein en gedeeltelijk geciteerd door andere reguliere media – is een schijnbare bekentenis en rationalisatie.
De moord was een terroristische aanslag die bedoeld was om terreur te zaaien onder leidinggevenden van zorgverzekeraars en gedragsveranderingen af te dwingen. Mangione schreef: “Deze parasieten hadden het gewoon te pakken” omdat ze “gewoonweg te machtig zijn geworden, en ze blijven ons land misbruiken voor enorme winsten.” De woorden ‘vertraging’ en ‘ontkennen’ waren op de dodelijke kogelhulzen gekrabbeld, waardoor de aandacht werd gevestigd op de rol die de verzekeringssector speelt bij het bepalen van de dekking voor behandelingen – of deze nu ingegeven is door winst of uit interesse in het vermijden van onnodige procedures – vaak tot frustratie van artsen. en patiënten.
Een dergelijke belastering kan Mangione geliefd maken bij degenen die de moord en de moordenaar op groteske wijze hebben toegejuicht op sociale media. Maar wat de 262 woorden tellende verklaring onthult, is hoe een al te eenvoudige probleemanalyse, vermengd met extreme eigengerechtigheid, tot fataal geweld kan leiden. Als de theorieën van Mangione alleen maar de tirades van een gestoorde jongeman waren, zou het niet de moeite waard zijn om ze te betrekken. Maar ze vertegenwoordigen een gedachtegang dat particuliere ziektekostenverzekeringen verantwoordelijk zijn voor de slechte volksgezondheid in Amerika, terwijl er in feite vele schuldigen zijn, van voedselbeleid tot cultuur, van illegale drugs tot andere actoren in de gezondheidszorg.
De inhoudelijke kern van Mangione’s betoog is:
…de VS het duurste gezondheidszorgsysteem ter wereld heeft, maar toch staan we ongeveer op de 42e plaats qua levensverwachting. United is qua marktkapitalisatie het (niet te ontcijferen) grootste bedrijf in de VS, na alleen Apple, Google en Walmart. (Factcheck: het is eigenlijk de 15e grootste.) Het is gegroeid en gegroeid, maar als (sic) onze levensverwachting? Nee, de realiteit is dat deze (niet te ontcijferen) eenvoudigweg te machtig zijn geworden, en ze blijven ons land misbruiken voor enorme winsten, omdat het Amerikaanse publiek hen heeft toegestaan ermee weg te komen.
De discrepantie tussen wat de Verenigde Staten aan gezondheidszorg uitgeven en waar het land qua levensverwachting scoort, is schrijnend, maar dat was niet altijd zo. In 1980, volgens de Peterson-KFF Gezondheidssysteemtrackerwas de Amerikaanse levensverwachting slechts 0,8 jaar minder dan het gemiddelde van ‘vergelijkbare landen’. In 1995 bedroeg de kloof twee jaar, en in 2013 drie jaar. In 2019 was dat nog geen vier jaar. Gedurende deze periode van vier decennia is de Amerikaanse levensverwachting met 5,5 jaar gestegen tot 78,8 jaar (grotendeels stagnerend in de jaren 2010), terwijl deze in de vergelijkbare landen met ongeveer 8 jaar is gestegen.
Toen in 2020 de Covid-19-pandemie toesloeg, werd de kloof groter tot vijf jaar, terwijl de Amerikaanse levensverwachting scherp daalde met bijna twee jaar. Een nieuwe dip in 2021 maakte de kloof 5,8 jaar, maar de Verenigde Staten herstelden zich gedeeltelijk in 2022 – het laatste jaar volgens de Tracker-gegevens – met een levensverwachting van 77,5 jaar, waarmee ze 4,7 jaar en ongeveer anderhalf jaar achterbleven bij de andere landen. lager dan de piek in 2014.
Maar hoe kan de achterblijvende stijging van de levensverwachting in Amerika de afgelopen 44 jaar in de eerste plaats de schuld zijn van UnitedHealthcare, laat staan van de persoon die sinds 2021 CEO was?
A Studie uit 2021, geproduceerd door de National Academies of Science, Engineering en Medicine ontdekte dat de “vier grootste bijdragers aan de groei van het sterfteverschil tussen de VS en vergelijkbare landen tussen 2000 en 2015 ziekten van de bloedsomloop, ziekten van het spijsverteringsstelsel, accidentele vergiftigingen en opzettelijke zelfbeschadiging (dat wil zeggen zelfmoord) waren.” (Merk op dat meer dan de helft van de zelfmoorden in Amerika is het gevolg van wapens, (die in Amerika gemakkelijker verkrijgbaar zijn dan in de meeste andere landen). In het onderzoek werd ook opgemerkt dat “onder mannen de sterfte als gevolg van ziekten van het spijsverteringsstelsel, geestelijke gezondheid of alcoholgebruik, en mishandeling (dwz moord) stagneerde gedurende de periode in de Verenigde Staten, maar bleef dalen in de vergelijkbare landen.”
Een artikel uit 2023 waarin de Amerikaanse levensverwachting voor de Amerikaans tijdschrift voor volksgezondheid door Steven H. Woolf, een arts en hoogleraar huisartsgeneeskunde en volksgezondheid aan de Virginia Commonwealth University, die er niet in slaagde definitieve conclusies te trekken, zei: “Potentiële bijdragers omvatten niet alleen stroomafwaartse, proximale factoren zoals zwaarlijvigheid, middelenmisbruik en tekortkomingen in de Amerikaanse gezondheidszorg systeem, maar ook upstream-macrostructurele factoren zoals het Amerikaanse beleid. Landen met betere gezondheidsresultaten bieden bijvoorbeeld doorgaans genereuzere programma’s voor sociale zekerheid en inkomensondersteuning en handhaven strengere regelgeving om de volksgezondheid en veiligheid te beschermen.”
Woolf identificeerde ook geografische verschillen binnen de Verenigde Staten, waarbij het Middenwesten verantwoordelijk was voor “meer dan de helft van de Amerikaanse staten die tussen 2010 en 2019 een daling van de levensverwachting ervoeren.” Hij merkte op:
…de toename van de sterfte op middelbare leeftijd die volgde op 2010 – grotendeels veroorzaakt door overdoses drugs, zelfmoord en leverziekten – was onevenredig geconcentreerd in het industriële middenwesten. Staten in de Rust Belt en het agrarische kerngebied kregen te maken met de ineenstorting van de productiesector en de landbouwcrisis, die banen en familieboerderijen opeiste, de economische onzekerheid verhoogde en mogelijk de gezondheidsresultaten in gevaar bracht. Deze staten ondergingen ook een politieke verschuiving naar een meer conservatief beleid op het gebied van zaken die van invloed zijn op de gezondheid (bijvoorbeeld het in aanmerking komen voor Medicaid, tabaksbelastingen, sociale voorzieningen). Uit onderzoek blijkt dat staten die een conservatiever beleid voerden, een grotere kans hadden op een stagnerende of afnemende levensverwachting en een hogere sterfte, zelfs na correctie voor verstorende variabelen.
A begeleidend artikel In hetzelfde tijdschrift werd verder benadrukt hoe de pandemie en de piek in het gebruik van opioïden deze onderliggende problemen de afgelopen jaren hebben verergerd: “Het nadeel van de Amerikaanse levensverwachting is toe te schrijven aan causaliteit op meerdere niveaus, waardoor het moeilijker wordt om alle oorzaken ervan te identificeren. Dit causale web verklaart echter ook waarom het nadeel op het gebied van de levensverwachting al tientallen jaren robuust is en wordt verergerd in de context van nieuwe risico’s (bijvoorbeeld opioïden, de COVID-19-pandemie) en misschien zelfs zichzelf in stand houdt. Voortijdige sterfgevallen verwoesten gezinnen en gemeenschappen en veroorzaken waarschijnlijk nieuwe trauma’s, wat nieuwe gezondheidsrisico’s met zich meebrengt.”
Veel van wat de weinig indrukwekkende levensverwachting van Amerika verklaart – sociaal-economische ongelijkheid, middelenmisbruik, wapengeweld, zwaarlijvigheid, slechte initiële respons op een pandemie – heeft niets te maken met de poortwachtersrol die verzekeringsmaatschappijen spelen bij het bepalen van de dekking voor behandelingen. En nergens in deze academische studies treffen we onderzoekers aan die de praktijken van verzekeringsmaatschappijen in de gaten houden.
Mangione zelf leek daar enigszins begrip voor te hebben, op een gekmakende manier. Hij schreef: “Het probleem is duidelijk complexer, maar ik heb geen ruimte, en eerlijk gezegd pretendeer ik niet de meest gekwalificeerde persoon te zijn om het volledige argument uiteen te zetten.”
Nooit heb ik een grotere copout gelezen.
Hij had niets dan ruimte; bekentenissen hebben geen limiet voor het aantal woorden. En blijkbaar wist hij dat hij niet gekwalificeerd was om een alomvattende kritiek op het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem te uiten. Toch achtte hij zichzelf competent genoeg om het complexe probleem door middel van een simpele moord aan te pakken. Bovendien noemde hij zichzelf ‘de eerste die dit met zo’n brutale eerlijkheid onder ogen zag’. Dit is geen intellectuele consistentie. Dit is psychopathische mansplaining met dodelijke gevolgen.
Laten we niet het ik-niet-eens-met-geweld-maar-spel spelen. Er valt geen winst te behalen door te beweren dat Mangione misschien niet de juiste methode heeft gebruikt en/of niet het beste argument heeft aangevoerd, maar dat hij tenminste licht heeft geworpen op een belangrijk probleem. Dat loopt parallel met de logica die JD Vance gebruikte bij het verdedigen van zijn leugens over Haïtiaanse migranten in Springfield, Ohio, die huisdieren aten: ‘Als ik verhalen moet creëren zodat de Amerikaanse media daadwerkelijk aandacht besteden aan het lijden van het Amerikaanse volk, dan is dat wat ik doe. ga doen.” Niet alleen leidden de leugens van Vance tot bommeldingen en schoolsluitingen, maar ze gaven ook een verkeerd beeld van de situatie in Springfield en maakten Haïtianen tot zondebok voor problemen die ze niet hadden veroorzaakt. De verkeerde karakterisering van Mangione leidde tot een nog slechter resultaat.
Mangione heeft geen enkele specifieke praktijk van UnitedHealthcare genoemd, en ik ben niet in een positie om enige specifieke praktijk van UnitedHealthcare te verdedigen. Maar ik weet wel dat UnitedHealthcare, of welke zorgverzekeraar dan ook, niet het Amerikaanse levensverwachtingsprobleem heeft veroorzaakt. En verzekeraars zullen het probleem niet kunnen oplossen onafhankelijk van bredere hervormingen van het overheidsbeleid.
De antwoorden op deze moeilijke vragen zullen afkomstig zijn van deskundigen op het gebied van het overheidsbeleid. Geen moordenaars.
Verwant
