Cindy wilde meer bieden dan alleen een eenmalige ervaring, dus besloot ze elk kind zijn eigen richt-en-schietcamera te geven, die hij of zij mocht houden nadat de workshop voorbij was. Gedurende vijf weken leren ze de basis van analoge fotografie met een sterke focus op belichting. Ze maken ook zines om te oefenen met het samenstellen van beelden, en gaan op twee dagtochten – één om te leren hoe je kunt oefenen met het intuïtief fotograferen van mensen en plaatsen, en een andere naar de Rapid Eye Darkrooms om te leren hoe je film kunt ontwikkelen.
Na elke cursus nodigt Cindy een fotograaf uit – dit jaar was dat Juanita Richards – om van elk kind twee afbeeldingen te selecteren. Deze worden vervolgens tentoongesteld in het warenhuis van Ely tijdens de tenniskampioenschappen van Wimbledon. „Ik wist niet zeker wat ik kon verwachten als ik met kinderen van 7 tot 9 jaar zou werken… maar toen ik de foto's zag die ze maakten, werd ik weggeblazen.“
Cindy kiest er een paar opvallende beelden uit. Slaperig mens van Ethan-Michael Isanga “doet me denken aan een kind dat stiekem zijn vader vastlegt terwijl hij in een fauteuil ligt te dommelen”, zegt ze. “De levendige bloemen en het gebruik van flits geven een speelse, humoristische toets.” Fernanda Sanchez Gallago's portret van Yakhouba is een andere favoriet. “De achtergrond van het gemeentehuis geeft het een krachtig, bijna albumhoes-achtig gevoel, het doet me denken aan het nummer van Pink Floyd Nog een steen in de muur”, zegt ze. Tenslotte de foto van Dereck Romero Bevrijd degenen die bevrijd moeten worden, van een Palestijnse vlag die in de wind wappert. “Het is een aangrijpende herinnering aan het diepe bewustzijn van een kind over mondiale problemen, en toont zijn aangeboren begrip dat oorlog verkeerd is.”
Shine Camera Club is afhankelijk van donaties en Cindy hoopt dat ze volgend jaar kunnen doorgaan. “Mijn focus blijft het leveren van een betekenisvolle ervaring, waarbij ik ervoor zorg dat de kinderen niet alleen met vertrouwen vertrekken in hun fotografievaardigheden, maar ook in hun vermogen om hun dromen waar te maken”, zegt ze. “Het was meer de moeite waard om te zien hoe trots ze waren op hun werk dan ik me ooit had kunnen voorstellen.”
