Ondanks dat het iets van een nerveuze reiziger — een van die mensen die minstens twee uur voor vertrek hun poort in de gaten moeten houden — Ik merk dat ik steeds vaker geniet van de vreemde choreografie van vakantie vliegreizen. Er zit een ritueel aan vast: de incheckmedewerker, met onnodige plechtigheid, informeren dat ik geen spuitbussen, vlammenstarters of vuurwerk vervoer; in de veiligheidslijn talloze keren in mijn zak reikend om er zeker van te zijn dat mijn instapkaart en identiteitsbewijs niet op de een of andere manier in een andere dimensie zijn opgelost; de TSA-bewakers blaffen bevelen over schoenen, jassen en vloeistoffen op tonen die schommelen tussen vermoeid en militaristisch.
Reizigers stoppen kleine honden in kleine tassen, baby’s in extra grote kinderwagens en onvermijdelijk beseft iemand dat ze hun paspoort zijn vergeten. Om 8 uur ’s ochtends bestelt iemand anders een hoog tapbier bij Chili’s in Terminal B.
Dit spektakel, dat de rest van het jaar zo vaak grijs en transactioneel is, krijgt een zekere charme als het wordt afgezet tegen de fonkelende slingers en witte lichtsnoeren bij O’Hare. Toch is mijn favoriete onderdeel van deze seizoensmigratie niet het feestelijke decor of het bijzondere theater van de veiligheidslijn. Het kijkt naar wat mensen in hun handbagage hebben gestopt: het voedsel dat onthult waar ze zijn geweest of waar ze naartoe gaan.
Op de lopende band naast laptops en schoenen heb ik die van Giordano gezien pizza’s met diepe schotel, Wawa hoagies en glazen containers met zeldzame Italiaanse kersen, die zich op gevaarlijke wijze een weg banen langs de regel van 3,4 ounce vloeistof. (Eén man, die wanhopig zijn pot wilde redden, deed daar bij de beveiliging het deksel open, stak er een vinger in en riep uit: “Zie je wel? Er is niet eens zoveel vloeistof!”) Op mijn eerste vlucht na de pandemie stapten twee passagiers aan boord met zuurdesem starterszo zorgvuldig gewiegd als baby’s. Het lijkt erop dat eten net zo goed deel uitmaakt van het vakantieseizoen als de bestemmingen zelf.
Voor mij is de traditie snoep. Elk jaar in december transformeert mijn moeder de keuken in een wervelwind van baksels voor de feestdagen, waarbij ze lekkernijen maakt die alleen in dit voorbijgaande seizoen verschijnen. De hoogtepunten: met chocolade omhulde pindakaasballetjes, waarvan de glanzende schelpen een zoet-zoute vulling omhullen die ze in tientallen jaren heeft geperfectioneerd, en mijn favoriete cranberry-dadelrepen – pittige, kruimelige vierkanten aangepast aan het recept van mijn vaders moeder, een overblijfsel uit vakantiekeukens uit het verleden. Ik draag deze schatten elk jaar mee naar huis in een bevroren plastic bakje, weggestopt in mijn handbagage, en voel hun gewicht als meer dan alleen maar lekkernij. Het zijn draadjes van verbinding met mijn moeder en de vrouwen vóór haar, herinneringen dat eten kan zeggen wat woorden soms niet kunnen: ik hou van je.
De aanblik van deze zelfgemaakte snoepjes, genesteld tussen mijn reisbenodigdheden – vlak naast mijn laptop en hoofdtelefoon met ruisonderdrukking – is net zo goed een onderdeel van de vakantie geworden als de smaak van het snoepje zelf. Het is echter niet alleen het terugbrengen van het eten dat speciaal voelt. Het is de stille, onspectaculaire intimiteit van zijn aanwezigheid. ’s Avonds laat, na een lange reisdag, doe ik het bad open, eet ik een reepje dadelreep of een cranberry-dadelreep en voel ik me even, onmogelijk, terug in de keuken van mijn moeder.
Ik ben hierin niet de enige. Kijk rond op een vakantievliegveld en je zult het zien: reizigers die een caleidoscoop van eetbare schatten vervoeren en de smaken van thuis met zich meedragen. Er is iets diep menselijks aan: deze behoefte om een stukje terug te brengen van waar we ook zijn geweest, om een stukje van onze wereld met anderen te delen. Voedsel is een verbinding, een brug tussen hier en daar.
Soms vraag ik me af wat de verhalen zijn achter de andere voedingsmiddelen die ik zie. De deep-dish pizza: is het een cadeau voor iemand die nog nooit Chicago’s verwennerij heeft geproefd? polariserende culinaire export? De pot met kersen: een attent souvenir, of gewoon een uitspatting voor een barman aan huis cocktailgarnituren nodig? De zuurdesemstarter: een eigenzinnig vakantie-experiment of een erfstukcultuur, doorgegeven als een familiegeheim?
En dan zijn er de voedingsmiddelen die ik niet zie, stevig verpakt in ingecheckte bagage, die met stille veerkracht het vrachtruim overleven. Bevroren tamales verpakt in folie. Potten met zelfgemaakte zondagssaus goed afgesloten. Een hele gerookte ham, of een hele gebraden eend. Ik stel me graag voor dat al dit voedsel een soort onzichtbare draad is die families en vrienden met elkaar verbindt en zich uitstrekt over steden en staten. Het herinnert ons eraan dat er zelfs in dit tijdperk van gemak en tweedaagse verzending nog steeds iets speciaals is aan het zelf mee naar huis nemen van iets: iets dat met zorg is gemaakt en bedoeld om te delen.
Lees meer
over dit onderwerp
