Steter Tropfen höhlt den Stein. Het Duitse spreekwoord, ruwweg vertaald in het Engels, betekent: Het gestadige druipen holt de steen uit. Het verschijnt in andere talen en literaire vormen, maar deze herhaling bleef Xander Schauffele als jongen bij.
Het is degene die Schauffele’s vader, Stefan, herhaalde totdat het in zijn vocabulaire doorsijpelde. Vanaf het begin van Schauffele’s relatie met golf werden motiverende allegorieën en filosofische gezegden in zijn psyche gevoed. Zo denkt en spreekt zijn vader. Het werd hoe de zoon denkt en spreekt, hoe Schauffele de geest en het spel construeerde waarmee hij in één zomer twee grote kampioenschappen won.
De opkomst van Schauffele verliep langzaam en stapsgewijs, gestabiliseerd door de alomtegenwoordige hand van zijn vader, die fungeerde als zijn swingcoach van pre-junior golf tot de PGA-tour.
De aard van Schauffele’s klim was precies wat critici noemden als de potentiële ondergang van zijn carrière. Als je zou leren op de loer te liggen, zou je dan kunnen winnen? Als je gefokt bent om een underdog te zijn, zou het dan pijnlijk zijn om altijd in de top 10 te staan, maar nooit de trofee in de wacht te slepen?
Schauffele wilde het toen niet zeggen, maar hij zal het nu toegeven. Die vragen weergalmden in zijn hoofd toen de close calls zich opstapelden, toen de PGA Tour-overwinningen kwamen, maar hij een ondersteunende acteur werd in de majors: altijd op het klassement, nooit bovenaan.
Toen deed hij het. Tweemaal. In 2024 sloot Schauffele een etterend, jarenlang verhaal af: hij won de PGA- en Open Championships, en veranderde plotseling van de beste die niet kon winnen in een speler die twee trofeeën verwijderd was van een grand slam in zijn carrière.
Het zat altijd in zijn onderbewustzijn, maar hij moest het onthouden. Er moest een proces zijn: een gestage druppel. De vraag was of hij zou volhouden en of hij zou geloven.
“Misschien was er dit jaar meer zelfvertrouwen dan ooit. En misschien kostte het me tijd om op dat punt te komen”, zegt Schauffele. “Iedereen moet in zichzelf geloven, iedereen moet zich voorstellen dat hij wint. Ik denk dat totdat je dat echt doet en het echt iets echts is, je er niet echt doorheen zult komen. Je kunt die woorden zeggen, maar voor mij voelde ik me eigenlijk klaar om te winnen.
Dit geldt als onthullend voor Schauffele, een bekentenis van iets anders dan vastberaden kracht voor een 31-jarige die het parcours met een zelfverzekerde branie bewandelt. Onwrikbare consistentie was altijd wat Schauffele bedoelde als zijn ticket naar de top, en dat bleek uit de voortgang van zijn spel. Als je het op basis van geavanceerde statistieken beoordeelt, was hij al de meest consistente golfspeler. Maar in 2024 maakte hij op slechts 9,4 procent van zijn holes een bogey of erger, waarmee hij een nieuw PGA Tour-record vestigde. overschaduwt het seizoen 2000 aller tijden van Tiger Woods.
„Ik ben dit jaar gegroeid, maar voor het grootste deel heb ik mezelf mijn hele leven voorbereid op die momenten“, zegt Schauffele.
Stefan kon zien wat Schauffele te wachten stond. Een jaar geleden, toen we Kerstmis vierden in San Diego, ging de vader/coach met de zoon/beschermeling zitten voor een één-op-één gesprek. Eindejaarsovergangen voelen voor Stefan altijd cruciaal. Tijd om verantwoording te nemen. Om een doel te creëren.
Hij keek naar Schauffele, dagen voordat het paar naar Hawaï zou reizen voor het openingstoernooi van 2024, en kwam met een proclamatie: „Het team staat klaar om een major te winnen.“
Toen stapte hij weg en werd gewoon vader.
Voor deze volgende levensfase besloot Stefan zo ver mogelijk weg te gaan van zijn jongste zoon, en daarom merkt hij dat hij midden in een zin pauzeert bij het zien van een groep walvissen die de Stille Oceaan binnendringt.
Stefan staat op een stuk landbouwgrond in Kauai, Hawaï, en werkt aan de bouw van een familiecomplex. De ‚Ogre‘, zoals hij bekend staat tijdens de PGA Tour, altijd gekleed in een fedora, zwarte zonnebril en een linnen polo, heeft zijn expeditie opzettelijk getimed.
Anderhalf jaar lang woonde Stefan maandenlang in een zeecontainer van zes meter lang, zonder elektriciteit, warm water of badkamer, ver weg van zijn vrouw en Xanders moeder, Ping-Yi. Hij is onlangs verhuisd naar een tweede stuk grond met een echt huis, zodat ze vaker kan komen, en een pakhuis, zodat handelaars het vasteland van Hawaï in en uit kunnen komen om het project te helpen.
Stefan bereidt het land voor op de teelt van knolwortels, zoals taro, araimo en satoimo. Hij gaat avocadobomen planten voor een olievoorziening. Over twee tot drie jaar zal alles klaar zijn voor de Schauffels, een perfecte timing voor hun kleinkinderen om met de dieren te spelen. Ja, er zal vee zijn: Shetlandpony’s en miniatuurhooglandkoeien. Xander en zijn oudere broer Nico mogen het pas zien als het klaar is.
Stefan Schauffele, links, vervulde een dubbele rol in het leven van Xander: vader en coach. Dat veranderde in 2024. (Andrew Redington / Getty Images)
Er is een visie. Er is een proces. Het begon met de beslissing om niet meer de coach van Xander te zijn, een vertrek waarvan hij wenste dat het eerder had plaatsgevonden. Hij wist dat er een tijd zou komen dat hij niet langer met zijn expertise in de behoeften van zijn zoon kon voorzien. De vraag hoe de transitie te maken was moeilijker.
Daarom was Stefan, toen Xander zijn eerste grote kampioenschapstrofee in de wacht sleepte, dichter bij Tokio dan bij Louisville, Kentucky. Hij nam ontslag om het moment op televisie te bekijken vanaf een van de meest afgelegen eilanden van Hawaï.
“Ik kan je niet uitleggen hoe dichtbij (Xander en ik) zijn”, zegt hij. “Het is dom. Ik moest letterlijk doen wat ik nu doe om scheiding te creëren.”
Stefan was een ervaren tienkamper in zijn beste jaren en cultiveerde de competitiedrang van zijn zoon op de enige manier die hij kende. “Hij behandelde mij eigenlijk al vanaf jonge leeftijd als een jonge prof”, zegt Xander.
De vader beschouwde golf als een multidisciplinair spel, net als zijn sport van 10 evenementen. Stefan was zo trots op zijn wil om te winnen dat hij ongebruikelijke tactieken gebruikte in een poging deze uit zijn zoon te halen – tactieken waarvan hij wist dat ze in de meeste ouder-kindrelaties niet toegepast zouden moeten worden.
“Ik moest manieren vinden waarop Xander zich openlijk tegen mij kon verzetten en met mij kon vechten, niet fysiek, maar krachtig. Ik heb daar hard aan gewerkt, soms met oneerlijke methoden: ik speelde vals bij het pingpongen totdat hij zo van streek raakte dat hij al op vrij jonge leeftijd tegen me in opstand kwam”, zegt Stefan.
Een band van wederzijds respect leidde ertoe dat doorzettingsvermogen onderdeel werd van Xanders aard. Dat was de voorbode van de goede relatie tussen vader en zoon en van Xanders tocht naar de top.
Als jongen vroeg Stefan aan zijn zoon of hij op Fred Couples of Tiger Woods wilde lijken. Speel het spel op gevoel of bestudeer de complexiteit ervan? Xander koos voor het laatste. Hij wilde alles weten over de werking van zijn swing. Stefan zou hem de concepten uitleggen, maar hij moest de basis van zijn kennis bewijzen met bewijsmateriaal. Xander handelde met het soort koppigheid dat volgens Stefan nodig was. Op zijn beurt luisterde Xander naar de filosofieën van zijn vader over gedrag en lichaamstaal. Het sloot allemaal aan bij een centraal principe.
Als je alleen speelt – zou Stefan aan zijn zoon vragen – op een golfbaan midden in een bos, en je mist een putt van een meter, krijg je dan een driftbui? “Het antwoord is nee. Als je het op tv doet, is het allemaal nep. Het is allemaal een daad. We hebben al het acteerwerk en de namaak weggelaten”, aldus Schauffele.
“Golf is een lange carrière”, vervolgde hij. “Je kunt bijna garanderen dat iedereen die pretentieus is, uiteindelijk een nederlaag zal lijden door zijn eigen ego.”
De overwinning in het PGA-kampioenschap van Xander Schauffele deed zelfs de stoïcijnse Schauffele glimlachen. (Ross Kinnaird / Getty Images)
Dezelfde thema’s werden in Xanders geest gehamerd tijdens collegegolf, de Web.com Tour en de PGA Tour.
Tijdens de kwalificatiewedstrijd voor de US Open 2017 werd een PGA Tour-rookie Schauffele gekoppeld aan Steve Stricker, de laatste streed om een plek in het nationale kampioenschap in zijn thuisstaat, Erin Hills in Wisconsin. Hij zag hoe de 50-jarige in de tweede helft van de 36-holes dag een reeks birdies maakte, waardoor een trage start in een hoogtepunt veranderde. Het was de perfecte microkosmos van het oude Duitse spreekwoord. Stefans ‚lurk-in-the-shadows‘-strategie was tot leven gekomen. Schauffele zag het eindelijk zelf.
Schauffele kwalificeerde zich ook voor die US Open, wat resulteerde in een gedeelde vijfde plaats in zijn eerste grote start. Drie weken later won hij zijn eerste PGA Tour-evenement.
‚Stricker raakte niet in paniek als de zaken niet naar zijn zin gingen. Hij bleef op koers en noteerde plotseling acht of negen birdies en hij leidde het toernooi. Waar kwam dat vandaan? Voor mij lijkt mijn carrière niet veel anders dan dat soort mentaliteit”, zegt Schauffele.
Schauffele was nooit ‘de man’. Hij is een van de zestien spelers die in één jaar tijd The Open en nog een major winnen, en dat is hij nog steeds niet. Toen zijn collega’s werd gevraagd om de PGA Tour Speler van het Jaar te noemen, zei 91 procent Scottie Scheffler.
Een naar ieders maatstaven fenomenaal jaar heeft hem op de een of andere manier nog steeds in de schaduw gelaten, geworpen door het potentiële generatietalent Scheffler.
Maar het spel van Schauffele was niet bedoeld om hem ‚de man‘ te laten zijn. Volharding betekent evolutie. En de evolutie is niet altijd opzichtig.
Toen Schauffele vast leek te zitten omdat de speler altijd rond de top vijf op een scorebord hing, had hij daar kunnen stoppen. In plaats daarvan bleef hij pushen, zoals hem altijd is geleerd.
Soms vereist dat duwtje in de rug – de kunst om nooit tevreden te zijn – moeilijke beslissingen. Eind 2023 huurden de Schauffeles Chris Como, een vooraanstaande professionele golfinstructeur, in voor de binnenste cirkel die er van buitenaf uitzag alsof deze nooit te kraken was. Een personal trainer, David Sundberg, en een fysiotherapeut, Marnus Marais, kwamen ook aan boord. Stefan deinsde achteruit. Hij trok zich letterlijk terug in de jungle.
In 2024 hielpen Schauffele’s nieuwe team en het verbeterde proces hem 10 meter van de tee te winnen, wat kortere ijzerschoten, meer birdies en op zijn beurt de grote overwinningen betekende. Maar in werkelijkheid kon Schauffele de boel draaiende houden tot die openbaring. Dat is wat hem daar bracht.
‚Als je zo dichtbij bent, is het zo eindig. Je probeert een kwart slag te verbeteren in een bepaald deel van je spel”, zegt Schauffele. “Op papier lijkt het niet veel, maar het kan in de loop van een jaar een wereld van verschil maken.”
Het ontbrekende zelfvertrouwen van Schauffele werd in zijn proces gevonden.
“Ik denk dat mentaal, omgaan met alles wat tot dit jaar heeft geleid – falen en falen en iedereen laten zeggen dat je potentieel een van de besten bent die nog nooit een major hebben gewonnen, althans in dit moderne tijdperk, al die dingen uiteindelijk gewoon waren een beetje tot rust gebracht”, zegt Schauffele.
Nu betreedt hij nieuw terrein. De Schauffeles evalueren de voortgang jaar na jaar. Sinds Schauffele in 2017 voor het eerst op tournee ging, is hij zelden achteruitgegaan op de officiële wereldranglijst voor golf. Hij heeft zijn positie in wezen gehandhaafd of verbeterd, gestaag. Maar nu is hij nummer 2.
Op weg naar The Sentry, het openingsevenement van het PGA Tour-seizoen 2025 in Kapalua, Hawaii, krijgt Schauffele deze week als op een na beste speler ter wereld een kans. Vierentachtig weken na zijn nummer 1-reeks die Scheffler op een schijnbaar onbereikbare top heeft gebracht, ligt hij eruit met een geblesseerde hand. Stefan zal dicht bij zijn zoon op Hawaï blijven en een pauze nemen van zijn kamp in Kauai om tijdelijk in te vullen als Schauffele’s manager. Maar zoals bedoeld is de relatie anders. Schauffele speelt de beste golf van zijn leven. Hij heeft de controle.
“Het is gek. Ik ben super enthousiast om te gaan oefenen. Ik ben super enthousiast om naar mijn trainer te gaan. Ik ben super enthousiast om naar Hawaï te gaan”, zegt Schauffele. “Ik denk dat dit mijn achtste of negende jaar op tournee is. En dat gevoel heb ik nog steeds.”
Als er ooit een tijd was om door te gaan, dan is het nu. Schauffele is er klaar voor. Hij is klaar om de steen te blijven uithollen.
(Illustratie: Dan Goldfarb / The Athletic; Foto’s: Ben Jared / PGA Tour, Tom Shaw / R&A via Getty Images)
Source link
