Het ergste liefdesverdriet van je leven zal een situatieschip zijn, want als het eindigt, zul je het gevoel hebben dat alles goed moet komen. Dus je doet alsof.
Als je vrienden vragen wat er is gebeurd, haal je je schouders op en zeg je: ‚Eigenlijk niets.‘ Je zult beweren dat het einde geen pijn doet omdat je nooit officieel bent geweest, dus dat is het ook technisch niet eens een breuk. Zou het überhaupt een einde kunnen worden genoemd als het helemaal nooit is begonnen? En bovendien wist je waar je aan begon, omdat jij deed ga akkoord met ‘zien waar de dingen heen gaan’. En dit is waar ze heen gingen. Nergens. Dus dat is dat, toch?
Niet echt. Want als je alleen naar huis gaat, brokkel je af. Je denkt terug aan de laatste keer dat je ze zag, toen je zei dat je meer wilde en zij zeiden van niet. Je herinnert je nog dat je verslagen en vernederd vertrok omdat het niet de bedoeling was dat je iets serieus wilde. Het moest informeel zijn. Plezier. Geen probleem.
Zonder labels, een jubileumdatum of zelfs Instagram-foto’s om aan te geven wat jullie twee hadden, voelen je herinneringen bijna alsof ze nooit echt zijn gebeurd. Er is een gebrek aan bewijs en dus voelen uw gevoelens zich ongerechtvaardigd. Ongegrond. Dom. Je vertelt dus niemand over de pijn. Je denkt dat je er zelf wel doorheen komt.
En dit is precies wat een situatieschip tot het ergste liefdesverdriet van je leven maakt: je hebt het gevoel dat je er helemaal alleen doorheen moet, omdat je gelooft dat niemand het zal snappen als je hem de volledige, rommelige waarheid vertelt:
Je viel voor iemand die nooit de intentie had om je te betrappen. Je hart werd gebroken door iemand die niet eens wist dat hij het in zijn handen had.
Wanneer iemand een ‘officiële’ breuk doormaakt, zijn er talloze liedjes die het begrijpen. Er zijn schouders beschikbaar om op te leunen. Er zijn talloze adviesartikelen online die uitleggen hoe je jezelf bij elkaar kunt rapen nadat een relatie is beëindigd.
Maar als je gewond raakt door een situatieschip, bestaat het idee dat jij op de een of andere manier verantwoordelijk bent voor de pijn. Dat je beter had moeten weten. Dat als ze dat wilden, ze dat ook zouden hebben gedaan, dus het is aan jou om zo lang te wachten als jij hebt gedaan. En omdat je nooit exclusief bent geweest, zijn ze je niets verschuldigd, ook geen sluiting.
Maar eerlijk gezegd, als je je ziel met iemand deelt, als je samen slaapt, als je de eerste persoon bent die ze bellen met goed en slecht nieuws, als je een diepe band hebt, zou je geen labels nodig moeten hebben om het te weten dat wat jij ertoe deed er toe deed en echt was. U hoeft niet “officieel” te zijn als het gaat om eerlijkheid en fundamenteel fatsoen. Je verdient die dingen, wat er ook gebeurt, en nog wat.
Het is oké dat je voor ze gevallen bent. Het is oké dat je van ze hield. En het is oké dat het niet ging zoals je wilde.
Maar als je wilt genezen, moet je daadwerkelijk toegeven dat je bloedt. Je moet contact opnemen met je vrienden en hen vertellen dat je uit elkaar valt. Je hart aan iemand geven is een daad van moed, vooral als er geen garanties zijn. En het zal je misschien verbazen dat meer mensen het begrijpen dan je misschien denkt.
Want ook al werd het niet gedefinieerd als een ‚echte relatie‘, het was nog steeds heel reëel voor jou. En dat telt.
