Dit is een aangepast fragment uit de 7 januari aflevering van „Alex Wagner vanavond.“
Donderdag voormalig president Jimmy Carters Er kwam een einde aan de zesdaagse staatsbegrafenis. De nationale dienst werd bijgewoond door Carters familie en vrienden, evenals door president Joe Biden en alle nog levende voormalige presidenten. Deze plechtige gelegenheid komt op het moment dat Carters nalatenschap weer in het nieuws is gekomen President Donald Trump.
Om te begrijpen wat er hier in de geest van Trump omgaat, moet je helemaal teruggaan naar 9 januari 1964, deze week precies 61 jaar geleden.
“Het Panamakanaal is een schande, wat er aan het Panamakanaal heeft plaatsgevonden. Jimmy Carter gaf het hen voor één dollar, en ze moesten ons goed behandelen. Ik vond het verschrikkelijk om te doen”, Dat zei Trump dinsdag tijdens een persconferentie.
Het gevecht van Trump met de onlangs overleden president heeft veel te maken met de hernieuwde fixatie van de nieuwgekozen president op de Amerikaanse territoriale expansie, die op zijn beurt leidde tot een bizarre verklaring dat de VS de controle over het Panamakanaal moeten herwinnen.
Maar om te begrijpen wat er hier in de geest van Trump omgaat, moet je helemaal teruggaan naar 9 januari 1964 – deze week precies 61 jaar geleden.
Destijds, Er waren anti-Amerikaanse rellen uitgebroken in Panama, gedeeltelijk vanwege de Amerikaanse controle over het Panamakanaal. Dat conflict leidde tot meer dan een decennium van zorgvuldige diplomatie tussen de regeringen van vier presidenten, met als doel de controle over het Panamakanaal over te dragen aan de bevolking van Panama.
Het grootste deel van die tijd waren de onderhandelingen in Washington serieus en tweeledig. Op enkele opmerkelijke uitzonderingen na waren de Democraten en de Republikeinen het grotendeels eens over het plan om te onderhandelen over een eerlijk verdrag om de controle over het kanaal over te dragen. Een jonge gematigde senator genaamd Joe Biden noemde het Panamakanaal ‘het laatste overblijfsel van het Amerikaanse imperialisme’.
In 1976 bevonden de VS zich in de laatste fase van de onderhandelingen over een verdrag met de leider van Panama, generaal Omar Torrijos. Maar rond die tijd beseften enkele ondernemende extreemrechtse conservatieven dat dit wel het geval was De kwestie rond het Panamakanaal zou kunnen worden gebruikt om nationalistische woede aan te wakkeren onder het Amerikaanse publiek. Ze begonnen te betogen dat Amerika de onderhandelingen moest verlaten en de controle over het kanaal moest behouden.
De keep-the-Panama-Canal-beweging vond al snel een zeer charismatische boodschapper om de zaak onder de aandacht te brengen: Ronald Reagan. De acteur die politicus werd, werd de Amerikaanse avatar van de beweging die probeerde het Panamakanaal te behouden. Reagan betwistte destijds de benoeming van Gerald Ford als Republikeinse kandidaat voor het presidentschap bij de verkiezingen van 1976. Reagan maakte van het Panamakanaal een centraal thema in zijn campagne.
Uiteindelijk verloor hij die voorverkiezingen van Ford – en vervolgens verloor Ford de presidentiële race van Carter – maar de kwestie rond het Panamakanaal verdween niet, en Reagan ook niet. De taak om de overeenkomst af te ronden viel Carter in de schoot.
Reagan legde de basis voor zijn plan volgende presidentiële run door Carter bij elke stap uit te dagen. Hij hield openbare toespraken, hij getuigde voor het Congres en hij hield zelfs een publiek debat met collega-conservatieve William F. Buckley over de verdiensten van het behouden van het kanaal.
Maar in 1977, Carter ondertekende het verdrag de controle over het Panamakanaal over te dragen. “We zijn hier om deel te nemen aan de ondertekening van verdragen die een vreedzame, welvarende en veilige toekomst zullen verzekeren van een internationale waterweg die van groot belang is voor ons allemaal”, zei Carter destijds. “Maar de verdragen doen meer dan dat. Ze markeren de toewijding van de Verenigde Staten aan de overtuiging dat eerlijkheid en niet geweld de kern moet vormen van onze omgang met de naties van de wereld.”
“Eerlijkheid, geen dwang.” Het was een krachtig statement van Carter. Maar op dat moment was de kwestie van een kwestie van diplomatie uitgegroeid tot een regelrechte wigkwestie, met protesten buiten het Witte Huis. En die beweging maakte deel uit van de coalitie die Reagan in 1980 naar de overwinning op Carter hielp.
En toch bleef het verdrag, ondanks Reagan’s kruistocht, gedurende het hele presidentschap van Reagan van kracht. Blijkbaar was het geen grote prioriteit voor Reagan toen hij eenmaal aan de macht was. Maar de kiem van Reagan’s kruistocht tegen het idee van het Panamakanaalverdrag leefde voort in de hoofden van andere, populistisch georiënteerde conservatieven.
Dus terwijl we ons voorbereiden om opnieuw toe te treden tot de presidentiële regering van een man wiens wereldbeeld koppig vastzit in de jaren zeventig en tachtig, voeren we nu een van de meest cynische debatten in het Amerikaanse buitenlandse beleid opnieuw aan. En omdat dit Trump is waar we mee te maken hebben, reiken de dwaze en slecht doordachte imperiale ambities veel verder dan alleen Panama.
Tijdens een persconferentie dinsdag zei Trump vertelde verslaggevers dat de Verenigde Staten Groenland nodig hebben voor ‘nationale veiligheidsdoeleinden’. U herinnert zich misschien dat Trump tijdens zijn eerste presidentiële regering met het idee speelde om Groenland te kopen, ook al zegt Denemarken dat het geen enkele interesse heeft om het land aan de VS over te dragen.
Trump weigerde ook het idee uit te sluiten gebruik maken van militair geweld om zowel Groenland als het Panamakanaal te verwerven. Maak daarvan wat je wilt.
De oorsprong van Trumps Groenland-plan is jonger dan Trumps Panamese fixatie. Zoals verslaggevers Peter Baker en Susan Glasser rapporteerden in hun boek ‘The Divider’ Trump werd voor het eerst op het idee gebracht om Groenland te verwerven door een van zijn miljardairvrienden, Ronald Lauder, een van de erfgenamen van het cosmeticafortuin van Estee Lauder.
Amerika zal moeten beslissen of het aan de kant van de soevereiniteit en zelfbeschikking wil staan, of aan de kant van de imperiale expansie, hoe losgeslagen die expansie ook mag zijn.
Volgens Glasser en Baker was Trump tijdens zijn eerste regering zo geobsedeerd door het Groenlandse idee dat het ‘het personeel van de Nationale Veiligheidsraad maandenlang in beslag nam’.
Een deel van Trumps fixatie op Groenland kan het gevolg zijn van zijn onvermogen om te begrijpen hoe kaarten werken. Nee, echt waar. Trump vertelde Glasser en Baker: “Ik hou van kaarten. En ik zei altijd: ‚Kijk eens naar de omvang hiervan. Het is enorm. Dat zou een deel van de Verenigde Staten moeten zijn. “
Als je nu naar een kaart van Groenland kijkt, is het dat wel doet lijken enorm. Maar dat is niet omdat Groenland dat is Eigenlijk enorm. De aarde is een bol, en dus als je haar op een platte kaart uitzet, worden alle gebieden nabij de Noord- en Zuidpool uitgestrekt om groter te lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Groenland is nog steeds een behoorlijk groot gebied, maar in werkelijkheid is het lang niet zo groot als het op de kaart lijkt.
Toch lijkt Trump geobsedeerd te zijn geraakt door het idee om Groenland te verwerven, en misschien het Amerikaanse leger daarvoor in te zetten, omdat het er ‘enorm’ uitziet. Dat is het niveau waarop het Amerikaanse buitenlandse beleid zal opereren.
Dinsdag ook Trump herhaalde zijn wens om van Canada de 51e Amerikaanse staat te maken, iets Canadezen hebben er ook precies nul interesse in. Trump zei ook dat hij dat wil hernoem de Golf van Mexico de ‘Golf van Amerika’, omdat hij denkt dat dat beter klinkt.
Dit alles is duidelijk belachelijk – en in sommige opzichten een afleiding van de dingen die Trump zou kunnen doen Eigenlijk doen als president – maar het idee achter deze territoriale expansie is serieus. Zoals Reagan vijftig jaar geleden bewees, kan het concept van Amerika als een uitgestrekt mondiaal imperium een bedwelmende politieke kracht zijn.
Hoewel het kopen van Groenland misschien een fantasie is, proberen machtige landen als Rusland en China koste wat het kost hun territoriale controle uit te breiden. Amerika zal moeten beslissen of het aan de kant van de soevereiniteit en zelfbeschikking wil staan of aan de kant van de imperiale expansie, hoe losgeslagen die expansie ook mag zijn. Een keuze, zoals wijlen president Carter zei, tussen eerlijkheid of geweld.
Allison Detzel heeft bijgedragen.
Source link
