Zijn team van handlangers bestaat uit haviken uit het establishment en chagrijnige buitenstaanders die eerder voor mondiale anarchie dan voor wereldvrede zullen zorgen.
Donald Trump werd zowel in 2016 als in 2024 president, niet in de laatste plaats omdat hij liep als buitenstaandermet anti-oorlogsneigingen die in contrast stonden met een tweeledig politiek establishment dat door de eeuwige oorlogen in diskrediet was gebracht. Maar de eerste ambtstermijn van Trump liet zien hoe oppervlakkig zijn anti-oorlogsverplichtingen eigenlijk waren, aangezien hij herhaaldelijk krachtige posten gaf aan gevestigde haviken als John Bolton, John Kelly, HR McMaster en Nikki Haley, terwijl hij Barack Obama’s erfenis van diplomatieke betrokkenheid met de VS terugdraaide. Iran en Cuba. Die van Trump feitelijke buitenlandse politiek bestond grotendeels uit het voortzetten van de eeuwige oorlogen, het aangaan van een nucleaire crisis met Noord-Korea, het uitoefenen van maximale druk op Iran (en het tot zinken brengen van Obama's nucleaire deal), en het terugtrekken uit al lang bestaande wapenbeheersingsovereenkomsten met Rusland.
Hoewel Trump geen nieuwe oorlogen begon, was hij sneller dan zelfs Obama bezig met langeafstandsbombardementen. In plaats van een ‘isolationist’ te zijn (een onzinnige beschuldiging geuit door figuren uit de gevestigde orde die vastzitten aan het verouderde raamwerk van de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog), heeft Trump werkelijke filosofie was ‘meer puin, minder problemen’. Dat wil zeggen dat Trump bereid was geweld in het buitenland te projecteren (inclusief, in het geval van Noord-Korea, de dreiging van een preventieve kernoorlog), maar op zijn hoede was om laarzen aan de grond te zetten.
Gezien zijn staat van dienst had Trump zichzelf in 2024 niet als vredeskandidaat moeten kunnen verkopen. Het feit dat hij dat deed, is deels gebaseerd op zijn verbazingwekkende brutaliteit – maar ook op de twijfelachtige staat van dienst op het gebied van het buitenlands beleid van Joe Biden. Biden, een door de wol geverfde internationalist van het establishment, verhief het behoud van de Amerikaanse mondiale hegemonie tot een leidend principe, wat betekende dat hij niet bereid was te onderhandelen over een einde aan het conflict tussen Rusland en Oekraïne, of Israël op enige zinvolle manier in bedwang te houden in zijn woeste en nihilistische bestraffing van het Palestijnse volk en de buurlanden. Gezien de toenemende conflicten in zowel Europa als het Midden-Oosten, gecombineerd met Bidens aanhoudende confronterende houding ten opzichte van China, zocht het oorlogsvermoeide publiek opnieuw naar een anti-establishment alternatief.
Cynisch en terughoudend beantwoordde Trump de oproep door te stellen dat zijn buitenlandse beleid van America First het anti-oorlogsoorlogsalternatief is. Hij beweerde“Tijdens mijn regering hadden we vrede in het Midden-Oosten, en we zullen zeer binnenkort weer vrede hebben!” In zijn overwinningstoespraak zei Trump gezegd“Ik ga geen oorlogen beginnen, ik ga oorlogen stoppen.”
Links zou moeten eisen dat Trump deze belofte waarmaakt. Maar we moeten ook sceptisch zijn dat de tweede termijn van Trump nog meer anti-oorlog zal zijn dan zijn eerste. Er is weinig reden om te denken dat Trump of zijn team voor het buitenlands beleid de vaardigheid of het verlangen hebben naar een echt anti-interventionistisch buitenlands beleid, een beleid dat het Amerikaanse imperium zou neerhalen, diplomatie zou gebruiken om met rivalen om te gaan en middelen zou verschuiven van de opgeblazen economie. militaire begroting voor binnenlands herstel en internationale klimaatactie.
Eén reden om op uw hoede te zijn voor het buitenlands beleid van Trump is dat zijn team van adviseurs bestaat uit een allegaartje van gevestigde haviken en chagrijnige America First-buitenstaanders. Het establishment van het buitenlands beleid (inclusief haviken van de Democratische Partij) is naar verluidt opgetogen over de benoeming van senator Marco Rubio tot minister van Buitenlandse Zaken en vertegenwoordiger Mike Waltz tot nationale veiligheidsadviseur. Omgekeerd heeft het establishment dat wel gedaan losgeraakt door enkele van de wildcard-nominaties van Trump – met name die van Fox News-presentator Pete Hegseth als minister van Defensie en voormalig vertegenwoordiger Tulsi Gabbard als directeur van de nationale inlichtingendienst. Hegseth is niet zozeer een havik als wel een militaristische nihilist, die in 2017 bepleit het preventief bombarderen van Noord-Korea.
Huidig probleem
Gabbard is een meer heterodoxe en intrigerende figuur. Hoewel ze een ultra-havik is in het Midden-Oosten, is ze ook een voorstander van diplomatieke samenwerking met Rusland om het conflict in Oekraïne te beëindigen. Dit heeft haar verdiend misbruik door gevestigde figuren (inclusief Democraten zoals Hillary Clinton), die Gabbard als een Russische troef hebben besmeurd. Trumps beschermheer en consigliere Elon Musk heeft de taak gekregen om de federale bureaucratie uit te roeien, maar hij heeft ook enkele onorthodoxe ideeën over het buitenlands beleid: De New York Times rapporten dat Musk Iraanse diplomaten ontmoette om de spanningen tussen de Verenigde Staten en de Islamitische Republiek te verminderen (een bewering die Iran ontkent ten stelligste).
We zouden elke toenadering die Gabbard en Musk in de richting van de diplomatie zouden kunnen maken, moeten verwelkomen. Er zijn een aantal zeer intelligente Trump-aanhangers die beweren dat Trump in feite zijn agressievere adviseurs terzijde zal schuiven en een American First buitenlands beleid zal implementeren dat zich resoluut zal afkeren van Joe Biden’s roekeloze interventionisme en sponsoring van meerdere oorlogen. Dit was een argument vakkundig gemaakt onlangs binnen Buitenlandse Zaken door Dan Caldwell, adviseur openbaar beleid bij Defense Priorities en Reid Smith, vice-president Buitenlands Beleid bij Stand Together.
Caldwell en Smith betogen: “De Republikeinse Partij zou Trumps 'kunst van de deal'-benadering van het buitenlands beleid moeten omarmen. Trump heeft de wens geuit om te onderhandelen met Amerikaanse tegenstanders zoals China, Iran, Noord-Korea en Rusland om de spanningen te de-escaleren en nieuwe conflicten te voorkomen.
Helaas verdienen deze idealistische gevoelens het ironische antwoord dat Jake Barnes gaf in dat van Ernest Hemingway De zon komt ook op: “Is het niet mooi om dat te denken?” We moeten dankbaar zijn dat conservatieven als Caldwell en Smith terughoudendheid in het buitenlands beleid omarmen. Dit voorspelt veel goeds voor een toekomst waarin links en rechts kunnen werken aan een tweeledige terugtrekking van het Amerikaanse imperium. Maar dat zal in een ander voorzitterschap moeten gebeuren. Niets in de staat van dienst van Trump zou ons het vertrouwen moeten geven dat zijn krampachtige anti-oorlogsneigingen tot echte terughoudendheid zullen leiden.
In plaats daarvan zouden we ons zorgen moeten maken over de incoherentie van Trumps kabinetskeuzes. Het leidende principe van zijn benoemingen is noch havikachtigheid, noch terughoudendheid, maar eerder lafheid. Trump stelt geen team van rivalen samen, maar een team van handlangers, verenigd door onderdanigheid aan zijn grillen. Zoals Trumps voormalige nationale veiligheidsadviseur John Bolton notities“Hun connectie is trouw aan Trump, niet loyaliteit. Loyaliteit is een goede zaak, maar trouw, dat is een middeleeuws idee van onderdanig zijn. Hij wil alleen maar ja-mannen en ja-vrouwen.”
Een team voor het buitenlands beleid dat in welke richting dan ook waait waar Trumps voorbijgaande fantasieën naar wijzen, zal per definitie onstabiel zijn. Trump is misschien terughoudend om Amerikaanse soldaten te sturen om in oorlogen te sterven, maar verder is hij heel blij om de Amerikaanse macht – inclusief de dreiging van nucleaire vernietiging – te gebruiken om buitenlandse tegenstanders te pesten. Trump heeft ook geen goede staat van dienst op het gebied van onderhandelen met rivalen. Zelfs als de oorlog in Oekraïne eindigt met een onderhandelde oplossing, zullen de haviken in de regering van Trump de vrijgekomen middelen waarschijnlijk gebruiken om Cuba, Venezuela, China en Mexico de schuld te geven. Dit is geen echte anti-oorlogsleider, maar eerder het Amerikaanse imperium in een nieuwe gedaante. Het meest plausibele pad voor de tweede regering-Trump is niet America First, maar Chaos First.
Wij kunnen niet terugdeinzen
We worden nu geconfronteerd met een tweede presidentschap van Trump.
Er is geen moment te verliezen. We moeten onze angsten, ons verdriet en ja, onze woede benutten om weerstand te bieden aan het gevaarlijke beleid dat Donald Trump op ons land zal ontketenen. We wijden ons opnieuw aan onze rol als journalisten en schrijvers met principes en geweten.
Vandaag bereiden we ons ook voor op de strijd die voor ons ligt. Het zal een onbevreesde geest, een geïnformeerde geest, wijze analyse en menselijk verzet vereisen. We worden geconfronteerd met de invoering van Project 2025, een extreemrechts hooggerechtshof, politiek autoritarisme, toenemende ongelijkheid en ongekende dakloosheid, een dreigende klimaatcrisis en conflicten in het buitenland. De natie zal onderzoeksrapportage aan het licht brengen en voorstellen doen, en als gemeenschap samenwerken om hoop en mogelijkheden levend te houden. De natie's werk zal doorgaan – zoals het heeft gedaan in goede en minder goede tijden – om alternatieve ideeën en visies te ontwikkelen, om onze missie van het vertellen van de waarheid en diepgaande berichtgeving te verdiepen, en om de solidariteit in een verdeelde natie te bevorderen.
Gewapend met een opmerkelijke 160 jaar gedurfde, onafhankelijke journalistiek, blijft ons mandaat vandaag de dag hetzelfde als toen de abolitionisten voor het eerst oprichtten De natie– om de principes van democratie en vrijheid hoog te houden, als baken te dienen in de donkerste dagen van verzet, en om een betere toekomst voor te stellen en te strijden.
De dag is donker, de strijdkrachten zijn vasthoudend, maar net zo laat Natie redactielid Toni Morrison schreef: “Nee! Dit is precies het moment waarop kunstenaars aan het werk gaan. Er is geen tijd voor wanhoop, geen plaats voor zelfmedelijden, geen behoefte aan stilte, geen ruimte voor angst. We spreken, we schrijven, we doen taal. Dat is hoe beschavingen genezen.”
Ik verzoek u dringend om erbij te blijven De natie en doneer vandaag nog.
Verder,
Katrina van den Heuvel
Redactiedirecteur en uitgever, De natie
Meer van De natie
Het is gemakkelijker om activisten de schuld te geven, maar veel machtigere krachten hebben ertoe geleid dat de Democraten de echte crises waarmee de Amerikanen worden geconfronteerd, hebben verwaarloosd.
Californië en de andere machtige, door de Democraten geleide staten zullen de eerste verdedigingslinie vormen onder de nieuwe regering van Trump.
De voormalige president probeerde in 2022 Thune uit de Senaat te zetten. Thune won nog een termijn. Nu is hij de meerderheidsleider in de Senaat.
De partij blijft opereren in een overdreven koortsdroom, terwijl Amerika steeds roder van tanden en klauwen wordt.
