Volgens de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC) lijdt bijna 1 op de 6 Amerikaanse volwassenen nu aan diabetes.1 Uit de gegevens van de National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES) van augustus 2021 tot augustus 2023 blijkt dat de totale prevalentie van diabetes in de VS is gestegen naar 15,8%.
Dit cijfer omvat zowel gediagnosticeerde als niet-gediagnosticeerde gevallen, waarbij 11,3% van de volwassenen zich ervan bewust is dat ze diabetes hebben en nog eens 4,5% met de aandoening leeft zonder een formele diagnose. De stijging van de totale diabetesprevalentie markeert een aanzienlijke uitdaging voor de volksgezondheid en onderstreept de noodzaak van een groter bewustzijn, vroege detectie en effectieve managementstrategieën.2
Diabetes leidt vaak tot ernstige complicaties die uw zenuwstelsel, nieren, ogen, hart en bloedvaten aantasten, waardoor preventie en behandeling essentieel zijn voor een optimale gezondheid. Mitochondriale vergiften die uw cellulaire energieproductie schaden, zijn een drijvende kracht achter chronische ziekten zoals diabetes type 2.
Hogere diabetescijfers onder mannen, oudere volwassenen en mensen met obesitas
Als u een man bent, laten de statistieken zien dat u een hoger risico loopt op zowel totale als gediagnosticeerde diabetes vergeleken met vrouwen. Uit de NHANES-gegevens blijkt dat 18% van de Amerikaanse mannen diabetes heeft, waarbij bij slechts 12,9% van hen de diagnose wordt gesteld, tegenover respectievelijk 13,7% en 9,7% bij vrouwen.3 Deze genderongelijkheid suggereert dat mannen mogelijk nog waakzamer moeten zijn over hun gezondheid met betrekking tot diabetes.
Hoewel de prevalentie van niet-gediagnosticeerde diabetes niet significant verschilt tussen mannen en vrouwen, benadrukken de hogere percentages gediagnosticeerde diabetes bij mannen het belang van regelmatige screenings en proactieve gezondheidsmaatregelen. Factoren die bijdragen aan dit verhoogde risico bij mannen kunnen levensstijlkeuzes, biologische verschillen en mogelijk een lager gebruik van de gezondheidszorg zijn.
Naarmate u ouder wordt, neemt ook uw risico op het ontwikkelen van diabetes toe. Volgens de bevindingen van de CDC stijgt de prevalentie van diabetes van 3,6% bij volwassenen van 20 tot 39 jaar naar een duizelingwekkende 27,3% bij volwassenen van 60 jaar en ouder.4 Bovendien speelt gewicht een rol bij dit risico. Personen met obesitas worden geconfronteerd met een diabetesprevalentie van 24,2%, vergeleken met 12,3% in de categorie met overgewicht en 6,8% onder degenen met een normale of ondergewichtstatus.5
Deze trends benadrukken hoe zowel het ouder worden als de toegenomen gewichtsstatus uw kansen op het ontwikkelen van diabetes aanzienlijk vergroten. Het beheersen van uw gewicht door middel van een gezond dieet en regelmatige lichaamsbeweging zal uw risico aanzienlijk verminderen.
De NHANES-gegevens laten ook een duidelijk omgekeerd verband zien tussen opleidingsniveau en de prevalentie van diabetes. Volwassenen met alleen een middelbare schooldiploma, GED of minder hebben een totale diabetesprevalentie van 19,6%, wat afneemt tot 10,7% onder degenen met een bachelordiploma of hoger.6
Op dezelfde manier daalt het diabetespercentage van 14,6% in lager opgeleide groepen naar 7,3% in mensen met een hogere opleiding. Deze correlatie suggereert dat hogere opleidingsniveaus betere toegang kunnen bieden tot gezondheidsinformatie, hulpmiddelen en gezondere levensstijlkeuzes, die allemaal bijdragen aan een lager diabetesrisico.
HOMA-IR begrijpen — Een eenvoudige test voor insulineresistentie
Het vroegtijdig herkennen van insulineresistentie is essentieel, omdat het een waarschuwingssignaal is voor uw metabolische gezondheid – een signaal dat vaak voorafgaat aan type 2-diabetes. De HOMA-IR (Homeostatic Model Assessment of Insulin Resistance) is een waardevol diagnostisch hulpmiddel dat helpt de insulineresistentie te beoordelen door middel van een eenvoudige bloedtest. Het werd in 1985 gecreëerd en berekent de relatie tussen uw nuchtere glucose- en insulineniveaus om te evalueren hoe effectief uw lichaam insuline gebruikt.
In tegenstelling tot andere, meer complexe tests, vereist HOMA-IR slechts één nuchter bloedmonster, waardoor het zowel praktisch als toegankelijk is. Dankzij deze eenvoud kunnen artsen en patiënten vroege tekenen van insulineresistentie opsporen, het risico op prediabetes monitoren, de effectiviteit van de behandeling in de loop van de tijd volgen en interventiestrategieën begeleiden. De HOMA-IR-formule is als volgt:
HOMA-IR = (nuchtere glucose x nuchtere insuline) / 405, waarbij
- Nuchtere glucose wordt gemeten in mg/dl
- Nuchtere insuline wordt gemeten in μIU/ml (micro-internationale eenheden per milliliter), en
- 405 is een constante die de waarden normaliseert
Als u mmol/L voor glucose gebruikt in plaats van mg/dL, verandert de formule enigszins:
HOMA-IR = (nuchtere glucose x nuchtere insuline) / 22,5, waarbij
- Nuchtere glucose wordt gemeten in mmol/L
- Nuchtere insuline wordt gemeten in μIU/ml, en
- 22,5 is de normaliserende factor voor deze meeteenheid
Alles onder de 1,0 wordt beschouwd als een gezonde HOMA-IR-score. Als u daarboven zit, wordt u als insulineresistent beschouwd. Hoe hoger uw waarden, hoe groter uw insulineresistentie. Omgekeerd geldt: hoe lager uw HOMA-IR-score, hoe minder insulineresistentie u heeft, ervan uitgaande dat u geen type 1-diabeticus bent die geen insuline aanmaakt. Insulineresistentie bestaat vaak lang voordat er duidelijke tekenen van problemen optreden, waardoor de balans van uw lichaam stilletjes wordt verstoord en later de weg wordt geëffend voor ernstige aandoeningen.
Interessant genoeg staat mijn persoonlijke HOMA-IR-score op een lage 0,2. Deze lage score is een bewijs van de verbeterde efficiëntie van mijn lichaam bij het verbranden van brandstof, als resultaat van de verhoogde beschikbaarheid van glucose. Door extra koolhydraten in mijn dieet op te nemen, voorzag ik mijn cellen van de nodige energie om effectiever te kunnen functioneren.
Deze verbeterde cellulaire functie heeft mijn metabolische gezondheid aanzienlijk verbeterd, wat aantoont hoe strategische aanpassingen van het dieet leiden tot een betere insulinegevoeligheid en algemene metabolische prestaties.
Zijn er tekorten aan voedingsstoffen in het spel?
Het is aangetoond dat veranderingen in levensstijl, zoals dieet en lichaamsbeweging, type 2-diabetes effectiever voorkomen dan het medicijn metformine alleen.7 tekorten aan voedingsstoffen kunnen echter ook een rol spelen. Vitamine B6speelt bijvoorbeeld een rol bij de regulering van de bloedsuikerspiegel via ‚first responder‘-bètacellen in de pancreas. Sommige gevallen van diabetes kunnen in feite verband houden met een tekort of disfunctie van vitamine B6.8
Verder is er een omgekeerde relatie tussen vitamine D- en HbA1c-waarden, een belangrijke marker voor de controle van de bloedsuikerspiegel op de lange termijn: naarmate vitamine D toeneemt, neemt HbA1c af.9 Dit suggereert dat het handhaven van voldoende vitamine D-spiegels, idealiter door veilige blootstelling aan de zon, helpt de bloedsuikerspiegel onder controle te houden en het risico op het ontwikkelen van type 2-diabetes te verminderen.
Mineralen zoals zink,10 magnesium en chroom zijn ook essentieel voor de glycemische regulatie. Van magnesiumsuppletie is bijvoorbeeld aangetoond dat het de insulinegevoeligheid bij diabetespatiënten verhoogt en de symptomen van depressie en angst verbetert.11
Door te zorgen voor een adequate inname van deze vitamines en sporenelementen via een dieet, gerichte suppletie of blootstelling aan zonlicht in het geval van vitamine D, kunt u mogelijk zowel uw bloedsuikerspiegel als uw geestelijk welzijn ondersteunen. Er is echter nog een andere schadelijke voedingsfactor betrokken bij het aandrijven van de epidemie van chronische ziekten, waaronder diabetes type 2: linolzuur (LA).
De LA Surge – Een decennium van veranderingen in het voedingspatroon en metabolische impact
Je realiseert het je misschien niet, maar je dieet van vandaag is enorm verschillend van wat het een eeuw geleden was, vooral wat betreft je inname van LA. Sinds het midden van de 20e eeuw is de consumptie van LA, een meervoudig onverzadigd omega-6-vetzuur dat voorkomt in zaadoliën en de meeste bewerkte voedingsmiddelen, in de westerse diëten enorm gestegen. Deze dramatische toename valt samen met de ongekende toename van chronische stofwisselingsziekten zoals obesitas en diabetes mellitus type 2.12
Hoewel LA essentieel is voor het behoud van een gezonde huid en andere lichaamsfuncties, roept de overconsumptie ervan zorgen op over de rol ervan als metabolisch gif dat de mitochondriale functie verstoort en de glucosehomeostase verstoort. Historisch gezien consumeerden mensen LA op veel lagere niveaus, en onze lichamen zijn geëvolueerd om deze hoeveelheden effectief te beheren.
De moderne overvloed aan LA overweldigt deze regulerende systemen echter en draagt bij aan de insulineresistentie en het verstoorde glucosemetabolisme, zoals uitgelegd in een recensie gepubliceerd in Prostaglandins, Leukotrienes and Essential Fatty Acids.13 Terwijl u voedingskeuzes maakt, is het begrijpen van de toename van de LA-inname en de metabolische gevolgen ervan van cruciaal belang om diabetes te vermijden en om te keren als de diagnose al bij u is gesteld.
Hoe linolzuur de glucosebalans verstoort
Wanneer je LA consumeert, ondergaat het verschillende metabolische processen, wat leidt tot de vorming van bioactieve metabolieten zoals geoxideerde linolzuurmetabolieten (OXLAMs) en arachidonzuur (AA). Deze metabolieten interfereren met de insulinesignalering, een component bij het op peil houden van uw bloedglucosewaarden.
Van bepaalde OXLAM’s is bijvoorbeeld aangetoond dat ze de insulinesecretie door de bètacellen van de pancreas verstoren, juist de cellen die verantwoordelijk zijn voor het reguleren van uw bloedsuikerspiegel.14 Bovendien bevorderen van AA afkomstige eicosanoïden ontstekingen en oxidatieve stress, waardoor de insulinegevoeligheid in uw spieren en lever verder wordt verstoord.
Deze biochemische onrust maakt het voor uw lichaam moeilijker om glucose effectief te gebruiken, waardoor de weg wordt vrijgemaakt voor insulineresistentie en uiteindelijk voor diabetes. Het begrijpen van deze moleculaire verstoringen benadrukt het belang van het matigen van de LA-inname om het delicate evenwicht van uw glucosehomeostase te behouden en het ontstaan van metabole stoornissen zoals diabetes te voorkomen.
Ontsteking en insulineresistentie – de verborgen link van LA
Ontsteking speelt een cruciale rol bij de ontwikkeling van insulineresistentie, en LA is nauw verbonden met dit proces. Wanneer u hoge niveaus van LA consumeert, produceert uw lichaam meer pro-inflammatoire eicosanoïden, die chronische, laaggradige ontstekingen veroorzaken. Deze aanhoudende ontstekingstoestand verstoort de signaalroutes van insuline, waardoor uw cellen minder reageren op de effecten van insuline.
Als gevolg hiervan moet uw lichaam meer insuline produceren om hetzelfde glucoseverlagende effect te bereiken, wat leidt tot hyperinsulinemie. Na verloop van tijd put dit compensatiemechanisme de bètacellen van uw pancreas uit, waardoor de insulineproductie wordt verminderd en de insulineresistentie wordt verergerd. Bovendien zijn ontstekingsmarkers zoals C-reactief proteïne en interleukine-6, die verhoogd zijn bij een verhoogde LA-inname, in verband gebracht met hogere risico’s op het ontwikkelen van type 2-diabetes.15
Door een ontstekingsomgeving te bevorderen, verstoort overmatige LA-consumptie niet alleen uw metabolische balans, maar versnelt het ook de progressie naar diabetes. Het onderkennen van deze verborgen link benadrukt de noodzaak van voedingsstrategieën die ontstekingen minimaliseren om de insulinegevoeligheid en metabolische gezondheid te behouden.
Gebrek aan cellulaire energie veroorzaakt chronische ziekten zoals diabetes
De belangrijkste reden waarom overtollig LA schadelijk is voor uw gezondheid is omdat het uw cellulaire krachtcentrales – de mitochondriën – verstoort. Beschouw mitochondriën als kleine energiefabriekjes in uw cellen die adenosinetrifosfaat (ATP) produceren, de essentiële brandstof die ervoor zorgt dat uw cellen blijven functioneren en zichzelf herstellen.
Zonder energie kunnen uw cellen zichzelf niet herstellen en regenereren. Het fundamentele probleem dat ten grondslag ligt aan de meeste chronische ziekten is dus dat uw cellen niet genoeg energie produceren. Naast LA, blootstelling aan synthetische stoffen hormoonontregelende chemicaliën (EDC’s), oestrogeen en doordringende elektromagnetische velden (EMF’s) belemmeren ook het vermogen van uw cellen om efficiënt energie te genereren.
Dit energietekort maakt het een uitdaging om de zuurstofvrije darmomgeving in stand te houden die nodig is voor de bloei van nuttige bacteriën zoals Akkermansia, wat het probleem nog ingewikkelder maakt.
In plaats daarvan creëert een gebrek aan cellulaire energie een omgeving in de darmen die de voorkeur geeft aan endotoxineproducerende bacteriën, waardoor de mitochondriën verder worden beschadigd, waardoor insulineresistentie wordt veroorzaakt en een vicieuze cirkel van verslechterende gezondheid ontstaat. Door de ‘vier E’s’ aan te pakken – overtollig LA, oestrogenen (xeno-oestrogenen gevonden in alledaagse voorwerpen zoals plastic), elektromagnetische velden en endotoxinen – je herstelt je cellulaire energie en begint het pad naar een optimale gezondheid.
Source link
