HBO's „Dune: Prophecy“ is een gedurfde visie die de taak heeft om zijn theatrale tegenhanger te evenaren

Wat „Duin: Profetie'aanbiedingen op het eerste gezicht zullen ongetwijfeld vrouwen aanspreken die alles beu zijn. Wie zou, gezien de huidige omstandigheden, niet willen ontsnappen naar een universum waar vrouwen hun inferieure situatie kunnen verlaten en zich bij de wereld kunnen aansluiten? Bene Gesserit“een nieuwe familie bestaande uit vrouwen die niet bang zijn voor hun macht”?

Hoewel ze zich kleden als nonnen in de stijl van Jean Paul Gaultier en titels dragen als Reverend Mother, volgen ze een regime van vechtsporttraining en leren ze hoe ze levende leugendetectoren kunnen zijn. Door waarheid van bedrog te scheiden, en door het adagium vast te houden dat het grootste wapen van de mensheid de leugen is, oefent de Sisterhood invloed uit in het hele galactische imperium door hun vertegenwoordigers aan de zijde van elke heerser te plaatsen.

Hoewel dat misschien niet helemaal ‘de droom’ is, klinkt een functionerende, stabiele samenleving, in de schaduw ontworpen door vrouwen om de toekomst verstandig te besturen, groots. Vervolgens kijken we naar de kleine lettertjes.

De Sisterhood brengt bloedlijnen tot stand en manipuleert wedstrijden tussen grote huizen om leiders te cultiveren die de Bene Gesserit kan controleren, waardoor de machtsstroom wordt beïnvloed. Elke ‘huwelijkskeuze’ tussen edelen is een illusie. De persoon die dit allemaal in beweging heeft gezet is dat wel een Harkonneneen naam die in de film “Dune” wordt geassocieerd met gewelddadige heerschappij van sterke mannen en schurkenstaten voor alle doeleinden.

Het zal 10.000 jaar duren voordat het verhaal dat keerpunt bereikt, met, daar ben ik zeker van, veel duizelingwekkende wendingen langs die weg waar deze serie nooit mee te maken krijgt. De taak die voor ons ligt is al lastig genoeg, dezelfde waarmee elke regisseur en scenarioschrijver te maken kreeg bij het aanpassen Het opus van Frank Herbert. Om het publiek voor deze verhalen te winnen, is het nodig een evenwicht te vinden tussen helderheid en complexiteit, zonder de duizelingwekkend complexe politiek en mythologie ervan te simplificeren.

Herbert weefde een ingewikkeld universum met vreemde technologieën, bizarre concurrerende facties en religies die gemakkelijker te verteren zijn na de methodische consumptie van honderden pagina's. Dennis Villeneuve bracht in een tijdsbestek van een paar uur de essentie over, geholpen door een indrukwekkende mix van geluids- en beeldmontage en cinematografische tovenarij.

“Dune: Prophecy”, een prequel gebaseerd op de trilogie “Great Schools of Dune” van Brian Herbert en Kevin J. Anderson, heeft ongeveer zes uur om de tafel te dekken en onze eetlust op te wekken. Binnen de vier gedeeld met critici, showrunner Alison Schapkerdie de bewerking samen met Diane Ademu-John ontwikkelde, blijkt opgewassen tegen die taak.

‘Prophecy’ voert ons terug naar lang geleden, voordat Paul Atreides een gedachte was, hoewel we snel begrijpen hoe de rivaliteit tussen zijn huis en dat van Valya Harkonnen begon.

De serie met zes afleveringen beweegt zich tussen het begin van Valya's opkomst binnen de Bene Gesserit, wanneer ze wordt gespeeld door Jessica Barden, en dertig jaar later, wanneer Emily Watson haar portretteert als een doorgewinterde moeder-overste.

Geen van beide verkoopt Valya als sympathiek of zelfs gerechtvaardigd in haar ijzeren zoektocht naar suprematie; Bardens versie maakt snel en wreed afstand van een invloedrijke stem van oppositie, kort nadat de mantel van leiderschap haar is overgedragen door de stichter van de Orde. Valya, de dochter van een in ongenade gevallen gezin, is niet tevreden met de verbanning van haar familie naar een leven vol walvisvacht en blubber.

Tientallen jaren later is Watsons Valya ijzig en verschanst in haar machtspositie met haar trouwe zus Tula (Olivia Williams) als haar rechterhand. Ze geeft Waarheidszeggers de mogelijkheid om huizen te selecteren en ontkent andere, inclusief die van haarzelf.

Emily Watson en Olivia Williams in „Dune: Prophecy“ (HBO)In de portretten van Watson en Williams wordt het sekteblok voorgesteld als te verkiezen boven de chaos die broeit in het Imperium en die de heerschappij van het Huis Corrino onder keizer Javicco bedreigt.Mark Sterk) en keizerin Natalya Arat (Jodhi mei). Een andere onvoorziene uitdaging doet zich voor via een soldaat die een aanval op Arrakis overleeft, Desmond Hart (Travis Fimmel) wiens ware doelen voor iedereen verborgen blijven, inclusief de alziende zussen die hem lezen.

“Dune: Prophecy” vervolgt de thematische lijn van HBO waarin de menselijke natuur wordt onderzocht vanuit de hoogten van rijkdom en invloed, ervan uitgaande dat het publiek vreugde haalt uit het kijken hoe de rijken elkaar kannibaliseren.

Met „Opvolging” verdwenen heeft het premium kabelkanaal iets nodig om de gapende ruimte tussen de seizoenen van “Huis van de Draak.” Een vlotte ‘Prophecy’-lezer zou misschien grappen maken dat het kanaal ruimteschepen vervangt door draken.

Maar er zijn soortgelijke allegorische tests aan het werk in deze afleveringen. De romans van Herbert kwamen eerder George RR Martin publiceerde een brief over Westeros. Elke franchise onderzoekt de ondermijnende aard van macht wanneer deze wordt geconsolideerd in een geïsoleerde heersende klasse of, erger nog, in één ongeschikte bewaarder. De prequels van Brian Herbert zijn misschien pas een paar jaar geleden uitgekomen, maar zijn vader plantte als eerste zijn spandoek op dat allegorische veld.

Aangezien de meeste kijkers naar “Dune: Prophecy” zullen komen zonder deze boeken te hebben gelezen, en mogelijk voordat ze de films van Villeneuve hebben gezien, is het uiterlijk en de sfeer ervan het belangrijkst. Het decorontwerp en vooral de kostuums zijn verbluffend, vooral die van de Corrino-clan; de thuisbasis van de Bene Gesserit is een palet van ernstige zwart- en grijstinten, af en toe onderbroken door wit, voor een verandering van tempo.

Salusa Secundus, de zetel van het Imperium, lijkt op een kruising tussen een 'Blade Runner'-rosse buurt en een Florentijns hof toen de Medici's de show regeerden.

Travis Fimmel in „Dune: Prophecy“ (HBO)Strong is in zijn element als heerser die niet helemaal zeker weet hoe hij moet omgaan met de opkomende opstand onder de heersende klassen – of Desmond Hart, die Fimmel speelt met zijn gebruikelijke wilde onvoorspelbaarheid. Tussen zijn werk in “Vikingen”, “Raised by Wolves” en hierdoor krijg je het gevoel dat de acteur minder bereik heeft dan een specifiek gekke soort of werk waar hij zich beter voor inzet dan wie dan ook, en zolang het werkt, klagen we niet.

Zijn afwijkende houding ziet er vooral gevaarlijk uit in scènes die hij deelt met Strong of May, wiens keizerin heimelijker is dan de trotse krijger waarin ze tentoonstelde.De hekser.Ze laten allemaal meer indruk achter dan hun dochter prinses Ynez (Sarah-Sofie Boussina), in wie de Sisterhood haar vertrouwen stelt omdat Valya gelooft dat ze haar naar de troon kunnen sturen.

Een bepaald populair drakendrama bevat ook enkele lessen over dergelijke ambities waarin we onze recente verkiezingsresultaten uitleggen. Hoe dan ook, de doelstellingen van de Sisterhood zijn een van de vele botsende plannen en plannen. Ik ben nog niet eens toegekomen aan het jockeyen tussen de Bene Gesserit-acolieten, van wie er vier na de eerste aflevering verder zijn ontwikkeld op manieren die welkom zijn, maar niet helemaal voldoende om een ​​grote emotionele band te bevorderen.

De tekortkomingen van „Dune: Prophecy“ zijn vergelijkbaar met de obstakels die typerend zijn voor de meeste Herbert-aanpassingen: wildgroei is de geestdoder, niet angst. Dit is geen gemakkelijk verhaal om economisch op de markt te brengen, en hoewel het productieontwerp weelderig en realistisch is (afgezien van een duidelijk wasachtige kadaver-mannequin), krijg je al snel het gevoel dat zes afleveringen niet genoeg zijn om de draad van elk subplot te geven en minder belangrijk karakter hun recht.

Bovendien is het een uitdaging om als steenkoude niet-ingewijde in “Dune: Prophecy” te komen, waarvoor het script compenseert met een combinatie van samenvatting via vertelling en een korte, verklarende titelkaart. De schrijvers onthouden zich er verstandig van om woo-woo-termen als 'prana-bindu' en andere 'Dune'-specifieke terminologie te laten vallen en hebben het geluk te opereren in een tijdsbestek lang voordat uitdrukkingen als de Kwisatz Haderach als popcorn werden rondgegooid. (Ik noemde een paar beschrijvende zinnen in Salon's werkplaats Slack en kreeg het antwoord: „Ik weet niet wat deze woorden betekenen!“)

Wil je een dagelijkse samenvatting van al het nieuws en commentaar dat Salon te bieden heeft? Schrijf u in voor onze ochtendnieuwsbriefSpoedcursus.

Het voordeel van het zijn van de eerste generatie in een paranormale sekte is dat er veel is dat ze nog niet weten of nog niet kunnen weten, wat het, denk ik, wat gemakkelijker maakt voor de arme schriftgeleerden die proberen uit te vinden hoe ze de legende van de reus kunnen dwarsbomen. worm god in een naturalistische dialoog.

In plaats daarvan staan ​​er begrijpelijke belangen op het spel die draaien om een ​​strijd waarbij een onvoorspelbare profeetfiguur tegenover een controlerend matriarchaat staat, gekoppeld aan een subplot over een imperiaal verbod op ‘denkmachines’, iets meer dan een eeuw nadat ze zich losmaakten van hun heerschappij. AI-debatten: kunnen we er ooit aan ontsnappen? Een show onderzoekt. Soort van.

De verhaallijn van de denkmachine schuilt op de achtergrond van de afleveringen die ter beoordeling zijn aangeboden, wat te vergeven is gezien alles en iedereen die Schapker en haar team moeten introduceren. En toch worden we ook afgeleid naar een paar nachtclubscènes, zodat we een paar rebellen en een Fremen-barman (Shalom Brune-Franklin) kunnen ontmoeten, en kunnen zien hoe prinses Ynez en haar broer Constantine (Josh Heuston) clandestien aan de slag gaan met de hoi polloi. en de hulp.

Een beetje ravotten is welkom in een verhaal dat zo donker en serieus is, en over de hele linie verkopen de uitvoeringen dat. Dergelijke omwegen maken deel uit van de nauwgezette pogingen van de productie om onze aandacht te trekken en vast te houden, en ons te belonen voor het nauwlettend in de gaten houden. De pracht en reikwijdte die tijdens de openingstijden wordt getoond, duidt erop dat dit geen uitdaging of last zal zijn.

„Dune: Prophecy“ gaat zondag 17 november om 21.00 uur in première op HBO en wordt gestreamd op Max.