Ondanks hoe vaak de ontwerpgeschiedenis wordt ontleed in de academische context van kritieken en collegezalen in de vroege ochtend van de universiteit, komt het zelden zo regelmatig in de gesprekken van werkende creatieven terecht. Dat is tot voor kort, toen de relevantie van historische designboegbeeldenen of ze er nog steeds toe doen, werd op X in twijfel getrokken. “Heeft een beroep een toekomst als de hedendaagse beoefenaars ervan niet weten wie het gevormd heeft?” deze Tweet voorgesteld. ‘Of is het misschien prima zonder zo’n begrip?’
Dit onderwerp intrigeerde ons. Wordt onze creativiteit op de een of andere manier beperkt zonder deze kennis? Niet alleen voor creatieven die het vakgebied betreden, maar ook voor degenen die diep verdiept zijn in hun praktijk. Hoe zit het met degenen die autodidact zijn? Om ons te helpen met deze vragen hebben we contact opgenomen met grafisch ontwerper en art director Shamma Buhazza, die aan haar eigen reis van ontwerponderwijs begon, om de plaats van de traditionele ontwerpgeschiedenis in een snel evoluerend veld te bespreken.
Er is niets mis met het bestuderen en waarderen van de westerse grafische ontwerpgeschiedenis. Het echte probleem ontstaat echter wanneer dit perspectief zo beperkt wordt dat het impliceert dat design slechts uit één verhaal kan voortkomen – zoals ik ooit geloofde.
Toen ik in 2011 grafische vormgeving studeerde, maakte ik kennis met een traditionele ontwerpopleiding. Destijds lieten de rigide methodologieën die ik tegenkwam vaak weinig ruimte voor uiteenlopende culturele verhalen of zelfgestuurde verkenningen. Hoewel ik het heel leuk vond om de geschiedenis van grafisch ontwerp te bestuderen, omdat het me een solide basis gaf, had het een onbedoelde impact. Ik realiseerde me niet dat mensen zoals ik een plek op dit gebied zouden kunnen hebben. Dit bracht mij ertoe mezelf te vormen tot iemand die ik niet was. Ik nam ter harte wat mij werd geleerd over ‘goed’ en ‘slecht’ ontwerp en begon na verloop van tijd afstand te nemen van mijn roots. Ik vond dat ze te luid en te verschillend waren om in het smalle raamwerk van mijn ontwerpboeken te passen.
