TDe eerste keer dat Terry Vandenbos op een lentedag twee jaar geleden een beer zag wegrennen uit een drone, zat hij zelf achter het dier aan. Nadat hij de grizzly een weg zag oversteken in de buurt van zijn eigendom, de Montana De boer sprong op zijn terreinwagen en was van plan hem indien nodig weg te jagen van zijn vee.
Maar de beer begon weg te sprinten toen hij er nog ver van verwijderd was, terwijl hij over zijn schouder keek terwijl hij rende, en Vandenbos keek ook op; boven hem volgde een kleine drone de beer, waarbij de vier propellers een hoog gejank uitzonden terwijl hij het dier naar een nabijgelegen meer stuurde.
“Ik denk niet dat ik hier hoef te zijn”, herinnert Vandenbos zich de gedachte. Hij reed terug naar huis. De beer raakte zijn koeien nooit aan.
Aan de andere kant van die drone zat Wesley Sarmento, een grizzlyberenbeheerspecialist voor Montana's Department of Fish, Wildlife and Parks (MFWP), die de afgelopen zes jaar verschillende niet-dodelijke methoden heeft getest om beren weg te jagen van menselijke bewoning. praktijk die gewoonlijk ‘ontgroening’ wordt genoemd. Uit onderzoek dat verschijnt in het tijdschrift Frontiers of Behoud De wetenschap laat Sarmento – een promovendus aan de Universiteit van Montana – zien dat drones vanuit de lucht beter presteerden dan alle andere ontgroeningsmethoden die in zijn experimenten werden getest. Ze bieden een manier om grizzlyberen bij mensen weg te halen, die veilig is voor zowel mens als dier.
“De drone is een instrument geworden waarvan ik het werk nu niet meer zonder kan doen,” zei Sarmento. “Het is gewoon zo handig.”
Toename van conflicten tussen mens en natuur
Bijna twee eeuwen lang zijn prairies zoals die rond de Vandenbos-boerderij in het noordoosten van Montana vrijwel vrij geweest van grote roofdieren. Terwijl mensen inheemse graslanden ombouwden tot boerderijen, voerden ze ook een zeer succesvolle campagne om dieren zoals grizzlyberen, wolven, coyotes en bergleeuwen neer te schieten, te vergiftigen en te verdrijven. Maar de afgelopen vijftig jaar is dat veranderd. Dankzij wetten als de Endangered Species Act en een groeiend bewustzijn van de belangrijke rol van roofdieren in het ecosysteem, zijn roofdierpopulaties opnieuw gegroeid.
“Het goede nieuws is dat we er goed in zijn geslaagd een aantal van onze grote carnivoren te herstellen”, zegt Julie Young, natuurbioloog bij Utah Staatsuniversiteit bestudeert hoe conflicten tussen mens en natuur kunnen worden verminderd. “Tegelijkertijd nam de menselijke bevolking toe toen het aantal carnivoren het laagst was. We hebben er niet over nagedacht hoe we met hen moesten leven, omdat dat niet nodig was.”
Nu terugkerende roofdieren hun voormalige leefgebieden bezet vinden, nemen de conflicten toe. Tussen 2013 en 2021 is het aantal runderen dat verloren is gegaan door de plundering door grizzlyberen in Montana gestegen van ongeveer 20 per jaar naar meer dan 140 per jaar, volgens de meest recente statistieken van MFWP. De grizzlypopulaties groeien in Idaho, Wyoming en delen van de staat Washington.
Zien wat blijft hangen
MFWP heeft Sarmento in 2017 ingehuurd om deze groeiende conflicten te helpen aanpakken. De lokale bevolking in het agrarische centrum van Conrad kreeg te horen dat ze de grizzlybeheerspecialist moesten bellen als een beer hun terrein binnenkwam om het dier weg te jagen. In zijn eerste jaren op zijn werk concentreerde Sarmento zich op het gebruik van zijn vrachtwagen om beren af te schrikken, op de dieren af te rijden en te toetteren, en op het afvuren van niet-dodelijke vuurwapens zoals rubberen kogels, luide knallers en paintballs. Hij overtuigde ook de Amerikaanse Fish en Dieren in het wild Service – die het behoud van grizzlyberen beheert, vanwege hun bedreigde status – om bewoners toestemming te geven om paintballgeweren en hun eigen voertuigen te gebruiken om beren zelf weg te jagen als zijn team er niet op tijd zou kunnen zijn.
Sarmento ontdekte dat deze technieken hun beperkingen hadden. Projectielen verdreven beren meestal, maar moesten wel dicht bij de dieren komen; rubberen kogels vormden ook een risico op het verwonden en zelfs doden van beren als ze niet op de juiste manier werden gebruikt. Crackershells waren een allegaartje; sommige beren leken er onaangedaan door te zijn, misschien omdat ze gewend raakten aan het geluid van geweerschoten. Voertuigen waren consistent effectief in het ontgroenen van beren, maar konden slechts zo ver rijden. Het team van Sarmento kreeg vaak telefoontjes over beren die in de windschermen rond de huizen van mensen waren geplant – in het jargon van boswachters in het wild, om te schuilen in de windschermen. En zelfs als ze een beer naar een nabijgelegen veld zouden kunnen volgen, zouden ze moeten stoppen als hij een kreek of een stukje bomen raakt, of het kleverige moeras van 'gumbo' dat na regenval in de kleiachtige gronden van Montana achterblijft.
In 2019 voegde Sarmento twee nieuwe leden toe aan het berenmanagementteam: Huckleberry en Gum, een paar redline Airedale-terriërs. Ze waren groot, krullend en hadden een smerige staalwolachtige vacht. Ze kwamen uit een lijn die bekend stond om het verjagen van wilde dieren, en waren getraind op wilde zwijnen. Maar de honden waren inconsistent in het ontgroenen van beren. “Eigenlijk jagen ze gewoon op het eerste wat ze zien,” zei Sarmento. Beide honden bezochten de dierenarts meerdere keren om honderden stekels te verwijderen nadat ze zich op een stekelvarken hadden geconcentreerd in plaats van op een beer. Een andere keer liet Sarmento de honden los op een grizzly op slechts ongeveer 45 meter afstand, en beide honden besloten een wilde kat te achtervolgen die dichterbij was.
'Ze vluchten vrij snel'
De MFWP keurde de aankoop van een drone goed, Sarmento behaalde zijn certificering als afstandspiloot van de Federal Aviation Administration en hij begon in 2021 te vliegen. Het was een feloranje Autel EVO II, uitgerust met een high-definition camera en, met een gewicht van slechts 2,5 pond ( 1,13 kg), licht genoeg om 40 minuten te vliegen. Drones werden voor het eerst populair bij natuurbeheer voor het ontgroenen van vogels, vooral rond luchthavens en in landbouwgebieden. En toen de dalende prijzen deze vliegtuigen toegankelijker maakten – de kosten van een EVO II beginnen bij iets meer dan $ 2.000 – begonnen onderzoekers als Sarmento zich af te vragen of ze misschien een effect zouden hebben op grotere dieren.
“Het werd meteen duidelijk dat dit het beste was”, zegt Sarmento. Hij weet nog steeds niet waarom beren zo'n hekel hebben aan drones; Hij heeft getheoretiseerd dat het luide gezoem van de rotoren zou kunnen klinken als een naderende zwerm bijen, of dat beren eraan zouden kunnen denken dat ze door vogels zijn gebombardeerd als ze nesten plunderen op zoek naar eieren. Omgekeerd kan het zijn dat beren geen ervaring hebben om een drone mee te vergelijken.
“Het is alsof we, als we een UFO zouden zien, waarschijnlijk behoorlijk bang zouden worden,” zei Sarmento. “Maar onmiddellijk worden ze waakzaam. En als je dan de beren nadert, vluchten ze vrij snel.”
Gegevens bevestigden de reacties die hij en zijn team zagen: in de loop van 163 ontmoetingen tussen het managementteam en beren – 35 met de drone, 52 met een voertuig, 30 met honden en 46 met projectielen – heeft de drone van Sarmento met succes beren weggejaagd van mensen. woningen 91% van de tijd. Honden slaagden daar slechts in 57% van de tijd in. (Huck en Gum hadden echter een gelukkig einde. Nadat ze zich hadden teruggetrokken uit de berenjacht, adopteerde Sarmento ze als huisdieren.)
Het succespercentage van de drones lag binnen de foutmarge voor voertuigen (85%) en projectielen (74%), wat betekent dat de quadcopters in statistische zin misschien niet significant beter zijn in het ontgroenen van beren. Maar kwalitatief gezien was de drone de duidelijke winnaar. Het stelde Sarmento in staat een beer te achtervolgen over topografische barrières, zoals wegen of beken, maar ook over legale barrières; tijdens het vliegen had hij geen toestemming van landeigenaren nodig om hun eigendom fysiek te betreden.
na nieuwsbriefpromotie
“Ik kon een beer precies daar brengen waar ik hem heen wilde. Het is gewoon zo wendbaar”, zegt hij.
Drone-afschrikking met andere roofdieren
Natuurbeheerders zien een soortgelijk effect wanneer drones worden ingezet op wolven, een belangrijke bron van conflicten voor hun populaties herstellen en verspreiden zich over het Amerikaanse westen. Young, de bioloog van de staat Utah, begeleidt een masterstudent die onderzoekt hoe drones de plundering van vee door wolven in Oregon kunnen verminderen, wat veelbelovende resultaten had tijdens het eerste veldseizoen deze zomer.
Dustin Ranglack, de leider van het roofdierproject en leider van het veldstation in Utah voor het National Wildlife Research Center, werkte mee aan een project uit 2022 dat aantoonde dat drones die de geluiden van menselijke stemmen projecteerden, het aantal koeien dat door wolven werd gedood in Oregon terugdrong van bijna elke andere. nacht naar slechts twee in 85 nachten – een daling van 95%.
“Het is echt effectief, maar we hebben nog steeds veel vragen over hoe goed het zal werken, wat het effectief maakt en hoe snel wolven zullen wennen – omdat ze met de meeste niet-dodelijke middelen wel wennen,” zegt hij. .
Gewenning is ook een van Youngs zorgen. In tegenstelling tot beren hebben onderzoekers ontdekt dat wolven op zichzelf niet zo bang zijn voor drones; sommigen vertonen zelfs speelgedrag als er een drone nadert. Dit gebrek aan angst zou ertoe kunnen leiden dat wolven sneller aan drones gewend raken.
Terug in Montana zag Sarmento geen tekenen dat grizzlyberen aan zijn drone gewend raakten. Het leek er zelfs op dat drones beren zouden kunnen leren om op de lange termijn uit de buurt van mensen te blijven. Sarmento moest in de lente meestal het grootste aantal beren vertroebelen, kort nadat ze uit hun winterslaap ontwaakten en voedsel zochten; Normaal gesproken zouden die oproepen in juli afnemen, omdat de beren zich tot wilde bessen wendden in plaats van boerderijen. Maar zelfs in de jaren van droogte, met slechte bessenoogsten, ontdekte Sarmento dat de beren die hij had vertroebeld niet de neiging hadden om terug te keren naar menselijke voedselbronnen. In september, nadat de vorst de meeste bessen had gedood, keerden de wazige beren eveneens niet terug, zelfs niet terwijl ze zich opmaakten voor de winterslaap. Jonge beren, die nog niet hadden geleerd mensen en hun vliegende speelgoed te ontwijken, waren vaak betrokken bij de meest ontgroenende interacties.
Ontgroening zou minder nodig zijn, zeggen onderzoekers, als mensen praktijken zouden gebruiken die conflicten voorkomen, zoals het verwijderen van gemorst graan en karkassen die roofdieren aantrekken. Zelfs nu het team in Conrad drones blijft gebruiken voor ontgroening, besteden Sarmento en zijn bedrijf evenveel tijd aan voorlichting over de veiligheid van beren, het bouwen van elektrische hekken, het opruimen van berenlokstoffen en het uitdelen van luchthoorns, berenspray en beerbestendige vuilnisbakken, waarbij ze erkennen dat ze kunnen niet overal tegelijk zijn.
Beperkingen en nadelen
De onderzoekers benadrukten dat drones geen wondermiddel zijn. Ze kunnen niet vliegen bij harde wind of slecht weer, en er is momenteel geen systeem beschikbaar buiten het leger dat dronevluchten kan automatiseren; een getrainde menselijke piloot moet altijd aan de andere kant van de verkeersleider staan, waardoor drones een tijdrovende strategie zijn. Onderzoekers werken actief aan algoritmen die dit kunnen doen, waaronder het herkennen van de vorm van naderende roofdieren, maar deze programma's zijn nog in ontwikkeling.
Omdat wolven en grizzlyberen op de meeste plaatsen in de VS nog steeds op de lijst van bedreigde diersoorten staan, mogen bovendien alleen onderzoekers met speciale vergunningen ze lastigvallen. De lokale bevolking vraagt echter nog steeds naar de technologie; Montana heeft onlangs zijn vergunningensysteem gewijzigd, zodat ranchers drones kunnen gebruiken om niet-bedreigde diersoorten, zoals elanden, uit hun velden te weren. Drones maken nu deel uit van een bestaande FAA-licentie die voorheen ontgroening met helikopters dekte.
Onderzoekers beschouwen deze nadelen van drones als reëel maar overkomelijk, vooral omdat het enthousiasme voor de nieuwe toepassingen van de vliegtuigen zich verspreidt en meer mensen ze uitproberen.
“Het lijkt alsof ik elke week een ander telefoontje of e-mail krijg van iemand die heeft gehoord wat we doen met drones”, zegt Ranglack in Utah. Hij merkte op dat zelfs natuurbeschermingsgroepen, die vaak botsen met federale natuurbeschermingsdiensten vanwege het roofdierbeleid, contact hebben opgenomen om hun steun te betuigen. “Het is een van die unieke tools die mensen echt rond dit doel verenigt, omdat het zo effectief kan zijn.”
