Van dinosaurussen en UFO’s tot tropische regenwouden en middeleeuwse kastelen: François legde de levendige gevels van meer dan 100 etablissementen vast. De beelden van François zijn verwijderd van de typische reis- en documentaireclichés en concentreren zich op de kleurrijke buitenkanten en vervaagde borden van de hotels. „Ik voel me aangetrokken tot de esthetiek van deze plekken, en hoe hun gevels iets onthullen over de mensen die ze bewonen of bezoeken“, zegt hij. François beschouwt deze als landschapsfoto’s: “een portret van een land door de lens van zijn lokale architectuur”.
In zijn beelden zijn talloze thema’s te herkennen. Deze kunnen iets onthullen over de wensen, verwachtingen en fantasieën van de potentiële klant. Veel hotels hebben de vorm van enorme schepen, bijvoorbeeld aangemeerd aan de kant van de weg. “Ik denk dat het een manier is om het gevoel op te roepen van een cruise naar een liefdesparadijs, met een subtiele knipoog naar de rijke maritieme geschiedenis van Japan”, zegt François. Ook passeerde hij talloze hotels met de naam ‚Waterpoort‘ – nog een nautische referentie. Kasteelreplica’s waren ook gebruikelijk en riepen een gevoel van romantiek op, „als iets uit een Assepoester-verhaal“. Deze escapistische structuren waren populairder in de jaren zestig en zeventig, zegt hij, maar vandaag de dag zijn “veel hedendaagse lovehotels geïnspireerd door de Balinese esthetiek, met bamboe, natuurlijke materialen en tropische motieven” – misschien een weerspiegeling van het soort escapisme dat moderne klantwens.
De formele benadering van fotograferen door de fotograaf resoneert met het werk van de New Topographics-beweging. Deze fotografen, zoals Bernd en Hilla Becher, boden cultureel commentaar door middel van repetitieve foto’s van industriële ontwikkelingen in het Amerikaanse landschap. Hoewel de beelden van François verre van hun grimmige en banale esthetiek zijn, presenteert hij deze kitscherige hotels ook als markeringen van sociale verandering. Zijn beelden zijn niet alleen een speelse viering van de eigenzinnigheid van de Japanse snelwegen, ze zijn een verslag van hoe deze herkenningspunten generaties lang collectieve fantasieën vastlegden.
