Een blik op de sociale media-accounts van de CEO van UnitedHealthcare wijst op waar Amerikanen geneigd toe zijn zich te wenden als hun regering er niet in slaagt hen voldoende opties te bieden.
Na een klopjacht waarbij drones, honden en duikerswerd de gemaskerde burgerwacht die Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare, vermoordde eindelijk gevonden, slordig hash browns eten bij een McDonald’s in Altoona, Pennsylvania. Hij werd geïdentificeerd als Luigi Mangione, de 26-jarige telg uit een rijke familie uit Maryland, die een computerwetenschappendiploma behaalde aan de Universiteit van Pennsylvania en in de technologie had gewerkt.
De Meta-, Reddit-, X- en Goodreads-accounts die verband houden met Mangione geven aan dat hij geïnteresseerd was in rechtse en rechtsgecodeerde figuren als Joe Rogan en Andrew Huberman. En hoewel deze belangen het moeilijk maken om Mangione voor te stellen als een linkse radicaal, leek hij wel te sympathiseren met de arbeidersklasse en veroordeelde hij in zijn manifest miljardairs die ‘ons land misbruiken voor enorme winsten’. Zoals John Hermann opmerkte in New York tijdschrift Mangione, ware het niet dat zijn vermeende misdaad – en zijn rijkdom, zou ik eraan willen toevoegen – ‘hardnekkig normaal.” Dat iemand met zoveel steun en kapitaal door hem tot moord is gedreven gezondheidsproblemen benadrukt hoe gebroken onze sociale systemen werkelijk zijn. Te midden van al deze gebrokenheid is het niet verwonderlijk dat degenen die op zoek zijn naar betekenis zich zouden kunnen wenden tot cynische zelfhulpgeklets en de neoliberale economische theorie.
Het opkomende beeld van Mangione is inderdaad eclectisch en verzet zich tegen gemakkelijke politieke categorisering. Net als veel van zijn collega’s was hij gebruikte medicinale psychedelicaachtervolgd “schoon eten”, en werd aangetrokken anti-wakker“manosfeer,“ En „terug”(nostalgisch antimoderne) inhoud met betrekking tot het oude Rome. In lijn met deze laatste interesse was hij diep bezorgd over de effecten van technologie op het menselijk brein. commentaar geven herhaaldelijk over de ‘evolutionaire mismatch van homo sapiens en (hun) leefomgeving van de 21e eeuw.” Hij belde Catherine Price Hoe u het uit kunt maken met uw smartphone A „top-25 om te lezen”, en verklaarde op de zijne zijn voorkeur voor papieren boeken boven e-readers nu opgeschort Reddit-account. Dit scepticisme ten opzichte van technologie brengt hem niet alleen op één lijn met Luddite-terroristen zoals Ted Kaczynski, wiens manifest Mangione vier van de vijf starts gaf op Goodreads, maar ook met reguliere culturele commentatoren zoals Jonathan Haidt, die hij vaak retweette op X.
Mangione’s Goodreads-lijsten hebben dat wel worden verleidelijk voer voor internetspeurneuzen die inzicht zoeken in de mentale toestand van een beschuldigde CEO-schutter. Er zijn duidelijke hoogtepunten zoals het Unabomber-manifest of dat van JD Vance Hillbilly-elegiemaar tussen deze spraakmakende keuzes bevindt zich een meer alledaags werk in het genre van zelfhulp voor bedrijven: Mihaly Csikszentmihaly’s Flow: de psychologie van optimale ervaring. Dit boek verschijnt alleen in Mangione’s “wil lezen‚ lijst, maar de zijne handgeschreven notities op een andere tekst die vermeldt StroomAngela Duckworths Korrellaten zien dat hij zich al bezighield met de belangrijkste voorschriften van Csikszentmihaly. ‘Flow’, legde Mangione uit aan zijn toekomstige zelf, ‘is een staat van volledige concentratie op (een) hoog uitdagingsniveau, maar toch (het is) moeiteloos.’ Csikszentmihaly zelf definieert stroom als “de toestand waarin mensen zo betrokken zijn bij een activiteit dat niets anders er meer toe lijkt te doen.” Wanneer we in deze toestand verkeren, schrijft hij, zijn we verlost van de ‘anonieme krachten‚ die ons gewoonlijk lastigvallen en het gevoel krijgen dat we ‚onze daden onder controle hebben, meesters over ons eigen lot‘ – een gevoel dat, hoe pijnlijk ook verworven, ‚opwinding‘ brengt.
Csikszentmihaly ontstond zijn kenmerkende concept in de jaren zeventig, toen hij werkte als academisch psycholoog aan de Universiteit van Chicago. In de halve eeuw daarna is dat, in de woorden van geleerden, zo geworden Braxton Sodermanalomtegenwoordig in ‘de ambitieuze werelden van zelfhulp, zelfzorg en welzijn.’ A handig hulpmiddel voor bedrijfsmanagers die dat proberen meer productiviteit persen Naast hun werknemers heeft Flow ook zelfbenoemde experts aangetrokken op het gebied van ‘life-hacking’, welzijn en de optimalisatie van het zelf – evenals zowel centristische als extreemrechtse politici.
In de jaren negentig, Bill Clinton genaamd Csikszentmihalyi ‘een van zijn huidige favoriete auteurs’, terwijl Newt Gingrich ‘zijn werk op de leeslijst van een commissie voor politieke planning zette’. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Csikszentmihalyi’s stijl van zelfhulp door het bedrijfsleven aanhangers van het Amerikaanse kapitalisme aantrekt, van regionale managers tot Amerikaanse presidenten. Om te beginnen definieerde hij succes zoals zij dat doen: in termen van de hoeveelheid geld en macht die men op eigen kracht kan vergaren. Voor de psycholoog zijn mannen als Lee Iaccoca en Ross Perot een voorbeeld van ‘de meest gevoelvolle benadering van het leven’, omdat ze hun fronsen op hun kop zetten en tegenslagen in successen omzetten.
Huidig probleem
Wat heeft deze politieke cross-over te maken met Luigi Mangione, afgezien van het feit dat hij blijkbaar van plan was te lezen Stroom? Het antwoord ligt in de affiniteit tussen de zelfhulpcultuur en de neoliberale economie. Csikszentmihaly beweerde dat zijn technieken ‘elke persoon, hoe ongeschikt ook’ in staat stellen ‘een beetje hoger te komen, een beetje sneller te gaan en een beetje sterker te worden’. Deze taal weerspiegelt de theorie van het menselijk kapitaal, die stelt dat de waarde van werknemers niet voortkomt uit hun arbeid, maar uit de investeringen die zij doen in hun eigen onderwijs of opleiding.
Geïnspireerd door Adam Smith werd de term ‘menselijk kapitaal’ al aan het begin van de 20e eeuw gebruikt. Het kreeg grip door het werk van Milton Friedman en Gary Becker, die hun eigen versie van het idee ontwikkelden in dezelfde periode – en op dezelfde plaats, de Universiteit van Chicago – toen Csikszentmihaly zijn concept van ‘flow’ verfijnde. Samen met Friedman-dicta als “Er bestaat niet zoiets als een gratis lunch’, de titel van zijn bestverkochte apologie van de vrije markt, heeft de theorie van het menselijk kapitaal sinds het Reagan-tijdperk geholpen bij het rechtvaardigen van bezuinigingen, deregulering en desinvesteringen in publieke projecten. Het kan ook worden gelezen als een radicale vorm van zelfhulp op zichzelf: geloven in de kracht van menselijk kapitaal betekent ontkennen dat structurele factoren, en niet individuele inspanningen, kunnen bijdragen aan succes of falen.
De ideale beoefenaar van de theorie van het menselijk kapitaal wordt een leger van één man, die zichzelf aan de hand van hun schoenen opstijgt in de richting van wat Stroom noemt “optimale ervaring.” Aan de grens wordt de theorie van het menselijk kapitaal mystiek, waarbij ze het rijk van het rationele verlaat en ‘de kracht van positief denken’ of ‘het geheim’ wordt. Een modernere incarnatie is “lucky girl-syndroom”, een trend waarbij TikTok-influencers aanmoedigen volgers de dingen die ze willen ‘manifesteren’ door het ‘aan te nemen en te geloven voordat het concrete bewijs verschijnt’. De ultieme belofte van dit soort denken is dat, zelfs als de samenleving en haar bescherming volledig wegvallen, we onze vreugden en successen eenvoudigweg kunnen verwezenlijken.
De nadruk die deze verscheidenheid aan zelfhulp legt op prestaties en persoonlijke verantwoordelijkheid heeft ervoor gezorgd dat het een enorme invloed heeft onder centristen, liberatrianen en iedereen die politiek aan hun rechterzijde staat – inclusief misschien Mangione. Een favoriet boek van hem, volgens zijn Goodreads- en X-accounts, was het politieke cartoontraktaat van Tim Urban Wat is ons probleem (2023). Ondertiteld Een zelfhulpboek voor samenlevingendit deel verdiende Mangione’s lof als “de belangrijkste filosofische tekst van het begin van de 21e eeuw.”
Als de misdaad waarvan Mangione wordt beschuldigd hem tot een ‘volksheld op sociale media”, is het de moeite waard om te vragen waarom. Het voor de hand liggende antwoord is dat bijna elke Amerikaan het slachtoffer is geworden van ons op winst gerichte gezondheidszorgsysteem. Maar een andere gerelateerde verklaring is dat we als samenleving het punt hebben bereikt waarop de theorie van het menselijk kapitaal ons niet kan verlossen. Als een “welvarende turbonormie‚zoals Mangione, met een hoog ‚menselijk kapitaal‘ aan jongeren, een goed uiterlijk, generatie rijkdomen een STEM-opleiding van de Ivy League zou ongedaan kunnen worden gemaakt door chronische rugpijn, welke hoop is er dan voor de rest van ons?
Sinds de arrestatie van Mangione hebben commentatoren geprobeerd zijn vermeende daad te rationaliseren op basis van hun eigen politieke opvattingen. Als één Reddit-gebruiker opgemerkt“Amerikaans rechts denkt dat hij een antifa-terrorist is (Ivy, PhD (sic), en leest (de) Unabomber),” terwijl “links denkt dat hij een tech-bro jock is (eerdere lof voor Musk en Rogan op X, rijkste -in-Maryland-familie, eigenaar van een verpleeghuis en bezoekt een Ivy).” Maar deze beweringen, samen met fijnmazige argumenten die hem omlijsten als een ‘ingenieur met verstand’knutselaar‚die besloot het heft in eigen handen te nemen, of een zwartgepild product van de Zyninternetbagatelliseren het belang van dit moment in de Amerikaanse sociale geschiedenis.
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Als Mangione uiteindelijk wordt veroordeeld, zouden we zijn zaak kunnen zien als een indicatie dat zelfhulp zijn macht verliest om een publiek te sussen dat tot het uiterste is gedreven. Mangione’s traject suggereert dat, wanneer omgevingsomstandigheden – zoals het voortbestaan van een wereld – historisch gezien een grote rol spelen wrede en verkwistende zorgverzekeringssector-combineer met een persoonlijke factor zoals slopende rugpijnzal geen enkele vorm van ‘manifesteren’, gewichtheffen of schoon eten helpen. (Je zou ook kunnen zeggen dat Mangione de logica van zelfhulp tot het uiterste doorvoerde, waarbij hij systemische veranderingen schuwde ten gunste van een doe-het-zelf-moord, compleet met een 3D-geprint pistool.)
Managementpropaganda zoals Stroom verdeelt alle mensen in winnaars en verliezers, krachtige, ‘gruizige’ scheppers en degenen die niet in staat of niet bereid zijn hun potentieel te realiseren. Maar wat gebeurt er als iemand, buiten zijn schuld, van de eerste categorie naar de laatste overgaat? Zijn we niet allemaal “verliezers” op onze meest kwetsbare momenten – en zal niet iedereen op een bepaald moment in zijn leven wanhopig kwetsbaar worden? Omdat zelfhulp egocentrisch is, biedt het weinig antwoorden. Zoals Mangione schreef in zijn aantekeningen over Korrel“Het is niet het lijden dat tot hulpeloosheid leidt; het is lijden waarvan je denkt dat je het niet kunt beheersen.”
Meer van De natie
‘Overheid’ klinkt in abstracte zin misschien ineffectief en verkwistend. Maar de Amerikanen zullen het missen als het weg is.
Tachtig jaar geleden bevestigde Korematsu tegen de Verenigde Staten de opsluiting van Japanse Amerikanen. Het racisme en de hysterie die deze beslissing hebben aangewakkerd, bestaan nog steeds.
Sinds oktober 2023 hebben NBC’s Meet the Press, ABC’s This Week en CNN’s State of the Union geen enkele Palestijnse gast meer gehad.
In de jaren vijftig hebben we polio bijna uitgeroeid met een vaccin. Maar de waarschijnlijke nieuwe leider van de HHS heeft plannen die dergelijke levensbedreigende ziekten terug zullen brengen.
Na Columbine en Sandy Hook, na de AME Church in Charleston en de Tree of Life Synagogue in Pittsburgh, zeiden we niet meer: ’Dit kan hier niet gebeuren.‘ En toen gebeurde het.
