Een momentopname van het leven van een moeder in Gaza onder bezetting

Oliver Butler regisseerde de uitvoering. Zijn reservegebruik van verlichting produceert een reeks effecten. Soms worden de lichten ingezet om Mariam’s Flouncy Mien te benadrukken in coördinatie met een eenvoudige, suggestieve score. En soms worden ze gebruikt om het podium te verbreden en het publiek te betrekken-zoals wanneer Ibraheem uit het karakter stapt om korte, luchtige uitwisselingen met leden van het publiek te initiëren met de lichten op. Schaduw wordt ook gebruikt met een groot effect, het verbeteren van de achtergrond en het veranderen van de emotionele tenor: het stuk kan van hoog drama naar komedie slingeren door het gebruik van duisternis en licht of een smal of breed diafragma op de schijnwerpers.

Het stuk begon als een 10 minuten durende monoloog die Ibraheem in 2014 schreef. Volgens het programma van de show was het „geïnspireerd door moederschap, oorlog en de tactiek van het Israëlische leger van ‚dak-knocking‘ ‚in de nasleep van de oorlog van Israël in Gaza in Gaza in 2008–09. In 2019 ontmoette Ibraheem Butler in het Sundance Theatre Lab; Ze was er om een ​​toneelstuk te laten werken, Londen Jenindie debuteerde in het Freedom Theatre in Palestina. Ibraheem en Butler maakten opnieuw verbinding in 2022 toen ze begon te werken om de monoloog uit te breiden. Butler nam de rol van regisseur op zich en hielp het werk op het podium te brengen.

De volledige productie zou in oktober 2023 in Haifa debuteren, maar deze werd geannuleerd nadat de oorlog begon. De annulering is opmerkelijk – een toneelstuk over de Palestijnse mensheid kon niet worden uitgevoerd in Haifa, een historische Palestijnse stad in Israël, tijdens een genocide. Volgens de Carnegie Endowment for International Peaceer is massale staatsrepressie en gecoördineerde menigte geweld gericht op Palestijnse burgers van Israël sinds 7 oktober 2023. Alle leesmaterialen bevattend „Uitdrukkingen van lof, steun of aanmoediging van terroristische handelingen, directe oproepen om een ​​daad van terrorisme te plegen, evenals documentatie van een terroristische daad“ zijn verboden door de Israëlische autoriteiten. Volgens het rapport: “Om de wet uit te voeren, is de politie begonnen Het in beslag nemen van telefoons van (Palestijnen met Israëlisch burgerschap) en scrollen door hun sociale media -accounts en chatgroepen voor bewijs van schendingen van de wet. ”

Inderdaad, omdat Een klop op het dak werd geschreven vóór de genocide, het fungeert als een venster op een andere tijd, toen Israëlische strijdkrachten dat niet deden Routinematig hele gezinnen uitroeien als een kwestie van beleid. Dakkleding werd gebruikt in conflicten in Gaza in 2006, in 2008-09, in 2012 en in 2014. Maar het is in de afgelopen 15 maanden niet gebruikt, omdat het Israëlische leger toezicht hield op de vernietiging van de Gazastrook. Op 18 januari 2025, De voogd gemeld Dat „negen op de 10 huizen in het grondgebied zijn vernietigd of beschadigd“ en dat „scholen, ziekenhuizen, moskeeën, begraafplaatsen, winkels en kantoren herhaaldelijk zijn geraakt.“

Het verlaten van Israël van de dak-knock-procedure hoeft niet noodzakelijkerwijs te worden verteld of opgemerkt in het spel van Ibraheem, maar het kwam herhaaldelijk bij me op toen ik het keek. De genocide bemiddelt enig begrip van het stuk, en de afwezigheid ervan in het verhaal is opmerkelijk.

Een klop op het dak Vertegenwoordigt een poging om de desensibilisatie te bestrijden, de vermindering van het gevoel, dat een normaal persoon ervaart door te leren dat nog een ander gezin is gedood of een ander gebouw vernietigd in Palestina, in een verre conflict. Het is een poging om toegang te krijgen tot sites van empathie, om te benadrukken hoe gewoon de mensen in Palestina zijn.

Wanneer het stuk slaagt, is het via gemeenschappelijke contactpunten: de blootstelling die een persoon op het toilet voelt; de heen en weer kwaliteit van een moeder-kinduitwisseling; De desoriëntatie die men ervaart in het plotseling gewekt worden.

De evocatie van het leven van anderen – en hoe zoals die van jou ze kunnen zijn – wordt in het stuk gevouwen. In één scène verlaat Mariam haar appartement en komt een verwoest huis tegen in de loop van haar meanderingen door de buurt. Ze observeert de dagelijkse items in het puin – een recept, een kledingstuk, het speelgoed van een kind – en begint zich voor te stellen onder haar eigen bezittingen, de artefacten die elke persoon in de loop van het leven verzamelt. Het publiek wordt aangemoedigd om zich de items voor te stellen die ze voor een plotselinge reis zouden inpakken – een van waaruit ze niet kunnen terugkeren.

Voor alle sterke punten van het stuk zijn er ook mogelijkheden voor meer precisie. In één scène wordt Mariam gestopt en ondervraagd door een man met een pistool. Ons is niet verteld of hij een politieagent is (wat in Gaza betekent dat iemand geïdentificeerd is met Hamas), een militant geassocieerd met Hamas of een andere groep, of zelfs een lid van een bende. In de uitwisseling vertoont Mariam angst bij de ontmoeting, en de man met het pistool vermaant haar om een ​​hoofddoek te dragen. De scène zit dubbelzinnig, onverenig, in het schema van dingen. Is het een kritiek op Hamas? Of een concessie aan de dominante Joodse Israëlische conceptie van het leven in Gaza onder Hamas?

Toch is het stuk een zinvolle bijdrage aan de catalogus van Palestijnse verzetkunst. Op zijn meest succesvolle trekt het de kijker in het gewone perspectief, het dagelijkse leven, van een persoon die wordt onderworpen aan buitengewone omstandigheden. Wat zou je meenemen? Wat zijn uw persoonlijke artefacten? Wat zijn de mijlpalen die een in uitvoering in het leven beschrijven?