Het aantal populaire stemmen van Donald Trump is onder de 50 procent gedaald, en zijn marge op Kamala Harris is aanzienlijk kleiner geworden nu alle stemmen zijn geteld.
Voormalig president Donald Trump spreekt nadat hij op 6 november 2024 is uitgeroepen tot winnaar van de presidentsverkiezingen van 2024 in het Palm Beach County Convention Center in West Palm Beach, Florida.
(Jabin Botsford / The Washington Post via Getty Images)
“Amerika heeft ons een ongekend en krachtig mandaat gegeven”, aldus Donald Trump verklaard in de vroege ochtenduren van 6 november 2024, nadat alle stembussen waren gesloten. Hij beweerde zelfs dat hij “een politieke overwinning had behaald die ons land nog nooit eerder heeft gezien, zoiets als dit niet.” Trump was opgewonden door de cijfers waaruit bleek dat hij ruim 50 procent van de stemmen had en een ruime voorsprong had op zijn Democratische rivaal, vice-president Kamala Harris.
Helaas, voor de verkozen president, de Verenigde Staten hebben tijd nodig om 155 miljoen stemmen te tellen – geef of neem een miljoen – en het daadwerkelijke resultaat zal Trump van zijn opschepperij beroven.
Trump kan dat krachtige mandaat niet langer claimen. Volgens de meest redelijke maatregelen is het uitgangspunt voor een dergelijke claim in een systeem met twee grote partijen een overweldigende meerderheid van stemmen vóór uw kandidatuur. Dat heeft Trump niet meer.
In het weekend, toen Californië, Oregon, Washington en andere westerse staten dichter bij het voltooien van hun tellingen kwamen, daalde het percentage van de stemmen van Trump onder de 50 procent. En zijn overwinningsmarge lijkt veel kleiner dan aanvankelijk verwacht. Van alle 59 presidentsverkiezingen sinds de oprichting van het land lijkt het erop dat – nadat alle stemmen van 2024 zijn geteld – slechts vijf populaire stemwinnaars in de geschiedenis de overhand zullen hebben gehad met kleinere procentuele marges dan Trump.
Het stemvoordeel van Trump is sinds de verkiezingsavond gestaag afgenomen. Vanaf maandagmiddag was Trump aanwezig 49,94 procentterwijl Harris aanwezig was 48.26aldus de gezaghebbende Politiek rapport van Cook's volgen van resultaten uit officiële bronnen in staten in het hele land. En we kunnen verwachten dat het totaal van de Republikeinen alleen maar verder zal dalen naarmate de zwaar democratische staten aan de westkust hun stemcijfers definitief maken.
Trump ligt nog steeds voor op Harris in de populaire stemming. Hij behoudt ook een voorsprong in het beslissende, maar absurd antidemocratische Electoral College – iets minder dan dat van Barack Obama in 2012, iets meer dat van Joe Biden in 2020 – gebaseerd op een patroon van overwinningen in strijdtonelen. Het onvermogen om een meerderheid te behalen zal Trump dus niet het presidentschap kosten. Maar hij heeft zijn vermogen verloren om te suggereren dat hij de Democraat heeft verslagen. Sterker nog, ze volgt hem nu gewoon 1,68 procent van de stemmen.
Huidig probleem
Laten we dit zeggen in perspectief: Trump wint dit jaar een lager percentage van de stemmen dan Biden in 2020 (51,3), Obama in 2012 (51,1), Obama in 2008 (52,9), George W. Bush in 2004 (50,7), George HW Bush in 1988 (53,2), Ronald Reagan in 1984 (58,8), Reagan in 1980 (50,7) of Jimmy Carter in 1976 (50,1). En natuurlijk liggen de cijfers van Trump ver onder die van de presidenten die hebben gewonnen wat redelijkerwijs kan worden omschreven als “ongekende en krachtige” mandaten, zoals de 60,7 procent van Richard Nixon in 1972, de 61,1 procent van Lyndon Johnson in 1964, of de 60,8 procent van Franklin Delano Roosevelt. procent. Terwijl het percentage van Trump blijft dalen, zal hij onder de drempels vallen die de meeste presidenten in de afgelopen eeuw hebben bereikt.
Harris daarentegen ziet eruit als een veel sterkere afmaker dan op de verkiezingsavond. In feite heeft de Democraat nu een hoger percentage van de stemmen dan de presidenten Trump in 2016 (46,1), Bush in 2000 (47,9), Clinton in 1992 (43) of Nixon in 1968 (43,4). Ze heeft ook aanzienlijk beter gepresteerd dan recente genomineerden voor grote partijen, zoals Trump in 2020 (46,8), Trump in 2016 (48,2), Mitt Romney in 2012 (47,2), John McCain in 2008 (45,7), George W. Bush in 2000. (47,9), Bob Dole in 1996 (40,7), George HW Bush in 1992 (37,4), Michael Dukakis in 1988 (45,6), Walter Mondale (40,6), Carter in 1980 (41), of Gerald Ford in 1976 (48) .
Ja, sommige van die historische resultaten werden beïnvloed door de aanwezigheid van sterke externe concurrenten. Maar de meesten waren dat niet. En het komt erop neer dat de kloof tussen Trump en Harris kleiner is dan het verschil tussen de kanshebbers van de grote partijen in de overgrote meerderheid van de Amerikaanse presidentiële races.
Waarom noteren we alle presidenten die het beter deden dan Trump? Waarom discussiëren over de beperktheid van zijn voorsprong op Harris? Waarom bovendien bedenken dat de Republikeinse meerderheden in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat tot de kleinste in de moderne Amerikaanse geschiedenis zullen behoren? Omdat het de verkiezingsresultaten van 2024 in perspectief plaatst – en daarmee leden van beide partijen inzicht geeft in hoe ze moeten reageren als Trump beweert dat een onaantrekkelijke kandidaat of beleid moet worden geaccepteerd uit eerbied voor zijn ‘krachtige’ mandaat.
De overwinning van Trump had geen “epische” of “historische” proporties. Er was geen “aardverschuiving' voor de president voor eens en in de toekomst, zoals Fox News herhaaldelijk suggereerde in de krantenkoppen na de verkiezingen. De verkiezingen leverden niet de ‘beslissende overwinning’ voor Trump op waarnaar de Associated Press in de onmiddellijke nasleep van de stemming verwees. Het leverde Harris ook niet de “klinkende nederlaag” op die AP tegelijkertijd rapporteerde.
Dat zal voor Trump niets uitmaken, die een mandaat claimde, zelfs toen hij de volksstemming van 2016 met bijna 3 miljoen stembiljetten verloor. Vier jaar later, Trump weigerde zijn nederlaag te accepteren met meer dan 7 miljoen stemmen, en ontkende dat de steun van de meerderheid voor Biden bij de verkiezingen van 2020 neerkwam op iets dat op een mandaat leek.
Deze cijfers zijn beter voor de Democraten dan wat er tijdens de verkiezingsavond werd geregistreerd, en dat blijven veel experts suggereren. Dat betekent echter niet dat een duidelijker beeld van de resultaten de Democraten ervan moet weerhouden te zoeken naar manieren om hun partij te hervormen. Zelfs als de marges kleiner zijn dan aanvankelijk werd gedacht, is het nog steeds zo dat de partij er niet in is geslaagd Trump te verslaan en een Republikeinse Partij die de destructieve politiek omarmt, niet alleen van haar presidentskandidaat, maar ook van de klasse van de miljardairs. Dit is een tijd voor serieuze reflectie op fouten die zijn gemaakt en op uitdagingen voor de toekomst, als onderdeel van een noodzakelijk onderzoek naar hoe een multiraciale, multi-etnische arbeidersklassecoalitie kan worden opgebouwd die beslissend kan winnen, en niet alleen op presidentieel niveau, maar ook op presidentieel niveau. ook in de strijd om de controle over het Huis en de Senaat in 2026 terug te krijgen.
Wat de cijfers de Democraten en progressieven echter wel bieden, is een argument tegen wanhoop en overgave, vooral nu het debat begint over de keuzes van Trump in het kabinet, de gerechtelijke genomineerden en de prioriteiten op wetgevingsgebied.
“Uit onderzoek blijkt dat mandaatclaims, ondanks hun zwakke verbinding met de werkelijkheid, effectief kunnen zijn in het beïnvloeden van wetgevend gedrag.” notities Julia Azari, universitair hoofddocent politieke wetenschappen aan de Marquette Universiteit, die auteur was De boodschap van het volk overbrengen: de veranderende politiek van het presidentiële mandaat. “Politiekwetenschappelijke studies tonen aan dat wetgevers hun gedrag zullen veranderen als reactie op de perceptie van een mandaatverkiezing – maar slechts voor een bepaalde tijd.”
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
De eerste maanden van Trumps presidentschap zullen een grote bijdrage leveren aan het bepalen van het karakter van zijn tweede termijn. Democraten en een handvol bedachtzame Republikeinen hebben het potentieel om de ergste excessen van Trump te temperen en ervoor te zorgen dat het grondwettelijk verplichte systeem van checks and balances gehandhaafd blijft. Wanneer Trump zich verzet tegen het toezicht van het Congres door te beweren dat zijn benoemingen en beleid de wil van het electoraat weerspiegelen, kunnen leden van het Huis en de Senaat die misleidende bewering weerleggen door uit te leggen dat de meerderheid van het Amerikaanse volk niet op hem heeft gestemd.
Wij kunnen niet terugdeinzen
We worden nu geconfronteerd met een tweede presidentschap van Trump.
Er is geen moment te verliezen. We moeten onze angsten, ons verdriet en ja, onze woede benutten om weerstand te bieden aan het gevaarlijke beleid dat Donald Trump op ons land zal ontketenen. We wijden ons opnieuw aan onze rol als journalisten en schrijvers met principes en geweten.
Vandaag bereiden we ons ook voor op de strijd die voor ons ligt. Het zal een onbevreesde geest, een geïnformeerde geest, wijze analyse en menselijk verzet vereisen. We worden geconfronteerd met de invoering van Project 2025, een extreemrechts hooggerechtshof, politiek autoritarisme, toenemende ongelijkheid en ongekende dakloosheid, een dreigende klimaatcrisis en conflicten in het buitenland. De natie zal onderzoeksrapportage aan het licht brengen en voorstellen doen, en als gemeenschap samenwerken om hoop en mogelijkheden levend te houden. De natie's werk zal doorgaan – zoals het heeft gedaan in goede en minder goede tijden – om alternatieve ideeën en visies te ontwikkelen, om onze missie van het vertellen van de waarheid en diepgaande berichtgeving te verdiepen, en om de solidariteit in een verdeelde natie te bevorderen.
Gewapend met een opmerkelijke 160 jaar gedurfde, onafhankelijke journalistiek, blijft ons mandaat vandaag de dag hetzelfde als toen de abolitionisten voor het eerst oprichtten De natie– om de principes van democratie en vrijheid hoog te houden, als baken te dienen in de donkerste dagen van verzet, en om een betere toekomst voor te stellen en te strijden.
De dag is donker, de strijdkrachten zijn vasthoudend, maar net zo laat Natie redactielid Toni Morrison schreef: “Nee! Dit is precies het moment waarop kunstenaars aan het werk gaan. Er is geen tijd voor wanhoop, geen plaats voor zelfmedelijden, geen behoefte aan stilte, geen ruimte voor angst. We spreken, we schrijven, we doen taal. Dat is hoe beschavingen genezen.”
Ik verzoek u dringend om erbij te blijven De natie en doneer vandaag nog.
Verder,
Katrina van den Heuvel
Redactiedirecteur en uitgever, De natie
Meer van De natie
Zullen ze het hoofd bieden aan zelfs de engste van deze genomineerden? Ik ben niet optimistisch.
Palestina heeft de verkiezingen misschien niet op de een of andere manier beïnvloed. Maar de Democraten hebben ongetwijfeld een hoge prijs betaald voor hun weigering om Israël ter verantwoording te roepen.
Als we daadwerkelijke macht willen inzetten om de wrede agenda van Trump te blokkeren zodra hij de controle over de federale regering overneemt, zullen we naar de staten moeten kijken.
Het is gemakkelijker om activisten de schuld te geven, maar veel machtigere krachten hebben ertoe geleid dat de Democraten de echte crises waarmee de Amerikanen worden geconfronteerd, hebben verwaarloosd.
Zijn team van handlangers bestaat uit haviken uit het establishment en chagrijnige buitenstaanders die eerder voor mondiale anarchie dan voor wereldvrede zullen zorgen.
