Het is gebruikelijk om verkozen presidenten te horen Donald Trump omschreven als isolationistisch. Volgens critici verdient Trump deze bijnaam omdat hij de al lang bestaande Amerikaanse strategie van diepe betrokkenheid, die oproept tot het bevorderen en beschermen van de liberale wereldorde met Amerikaanse economische en militaire macht, zou opgeven.
Maar deze isolationistische karakterisering klopt niet. Het overschat de waarschijnlijke invloed van degenen die oproepen tot een meer terughoudende Amerikaanse benadering van de wereld binnen een tweede Trump-regering. Natuurlijk zullen er groepen zijn die oproepen tot een minder gemilitariseerde benadering van Europa en het Midden-Oosten – ook vanuit de Republikeinse Partij – maar zij zullen een zware strijd moeten leveren om de regering ervan te overtuigen dergelijke voorstellen over te nemen.
Potentiële genomineerden voor belangrijke posities op het gebied van het buitenlands beleid in een tweede regering-Trump zijn onder meer haviken die de Amerikaanse militaire betrokkenheid in deze regio’s steunen.
Tijdens zijn eerste termijn was Trump verre van isolationistisch. Terwijl hij heeft het zeker opgegeven Ondanks enkele multilaterale en liberale elementen van de strategieën van eerdere regeringen heeft hij de rol van de VS in veiligheidszaken over de hele wereld niet significant verminderd. Hij omarmde de concurrentie met China, zowel op economisch als op militair gebied. Hij voerde ook een beleid van maximale druk op Iran, waarbij hij afstand deed van de zorgvuldig opgestelde overeenkomst die was opgesteld om het nucleaire programma van Teheran te beperken. En hij verhoogde de uitgaven en militaire activiteiten in Europa via het European Reassurance Initiative om nerveuze bondgenoten te kalmeren.
Potentiële genomineerden Tot de belangrijke posities op het gebied van het buitenlands beleid in een tweede regering-Trump behoren ook haviken die de Amerikaanse militaire betrokkenheid in deze regio’s steunen. Meer in het algemeen blijven velen binnen de Republikeinse Partij zich inzetten voor een strategie van diepe betrokkenheid: Ze willen dat de Verenigde Staten de dominante veiligheidsleverancier blijven in elk van de kernregio’s van Oost-Azië, Europa en het Midden-Oosten.
Toch wordt Trump geconfronteerd met enige tegendruk om zijn aanpak in een tweede termijn te veranderen, ook vanuit zijn eigen partij. Er zijn enkele conservatieven die een alternatieve strategie steunen – terughoudendheid – die de Verenigde Staten oproept om in een of meer van deze regio’s hooguit de veiligheidsleverancier van laatste redmiddel te zijn. De kern van terughoudendheid is de overtuiging dat de VS realistisch gezien geen diepgaande betrokkenheid kunnen volhouden, omdat ze, zoals andere grootmachten in de geschiedenis hebben ervaren, de begrotingsgezondheid van het land in gevaar brengen en het blootstellen aan talloze conflicten in het buitenland. Deze ‘weerhouders’ roepen daarom de Verenigde Staten op om hun buitenlands beleid duurzamer te maken door de meningsverschillen met hun tegenstanders bij te leggen, hun voorwaartse militaire aanwezigheid te verminderen, een aantal van hun alliantieverplichtingen te verlagen en de lat voor het gebruik van geweld hoger te leggen.
Trump heeft soms de beleidsvoorkeuren van beteugelaars geuit of overgenomen, waardoor de mogelijkheid is ontstaan dat dergelijke groepen in de toekomst invloed zullen hebben. Tijdens zijn eerste termijn was hij dat bijvoorbeeld wel kritischer van de lastenverdeling van de Amerikaanse bondgenoten en onderhandelde over de terugtrekking uit Afghanistan. Meer recentelijk herhaalde hij de scepsis over onvoorwaardelijke hulp naar Kiev en roept op tot de Verenigde Staten om zijn invloed aan te wenden om een einde te maken aan de oorlog tussen Oekraïne en Rusland.
In deze context zullen conservatieve remmers waarschijnlijk de grootste invloed hebben op het beleid in Europa en het Midden-Oosten, waar ze ook steun zouden kunnen krijgen van realisten op het gebied van het buitenlands beleid en van sommigen aan de linkerkant. Terughoudendheid, zo blijkt, is een grote tent Dat overschrijdt de partijdige kloof. Maar dit is een tweesnijdend zwaard als het gaat om de invloed ervan op welke regering dan ook, inclusief die van Trump. Aan de ene kant zijn er meerdere wegen naar terughoudendheid, geworteld in realistische, conservatieve en progressieve principes. Kortom, realisten beweren dat diepgaande betrokkenheid contraproductief is geweest, omdat de VS te ver gaat en andere staten zich daartegen verzetten.
Conservatieven zijn tegen diepgaande betrokkenheid omdat ze denken dat daarmee de Amerikaanse soevereiniteit wordt afgestaan, of omdat het Amerikaanse militarisme de burgerlijke vrijheden bedreigt, de belastingen verhoogt of het te moeilijk maakt om de regering ter verantwoording te roepen. Progressieven zijn van mening dat diepgaande betrokkenheid onrecht in stand houdt en militaire instrumenten gebruikt voor problemen die alternatieve oplossingen vereisen. Door de mislukte oorlogen in Irak en Afghanistan te zien als een verlengstuk van diepgaande betrokkenheid, hebben realistische, conservatieve en progressieve remmers allemaal redenen gehad om te pleiten voor een koerscorrectie, te beginnen met minder militaire betrokkenheid in het Midden-Oosten. De meeste betogers roepen ook op tot een geleidelijke terugtrekking van de VS uit Europa, hoewel sommige progressieven minder toegewijd zijn in het licht van de recente Russische agressie.
Sommige betogers maken zich zorgen over het groeiende risico van een oorlog tussen grote mogendheden.
Aan de andere kant wordt beteugeling, juist omdat het een grote tent is, bezield door concurrerende visies, waardoor het voor beteugeling moeilijk wordt om zich te verenigen rond gemeenschappelijke argumenten en een gedeeld beleid over andere kwesties. Dit is het duidelijkst gebleken bij de Amerikaanse strategie in de Indo-Pacific. Sommige betogers maken zich zorgen over het groeiende risico van een oorlog tussen de grote mogendheden, en over de manier waarop de toegenomen concurrentie tussen de VS en China de samenwerking op het gebied van mondiale uitdagingen zoals klimaatverandering belemmert. Maar veel realisten En conservatieven die pleiten voor terughoudendheid in andere regio’s zijn deze mening niet toegedaan. Ze zijn steeds meer op hun hoede voor de opkomst van China, dat een bedreiging zou kunnen vormen voor het machtsevenwicht en de Amerikaanse manier van leven als China een regionale hegemon zou worden, die Oost-Azië zou domineren zoals de VS het westelijk halfrond domineert. Daarom steunen zelfs enkele betogers de Amerikaanse strategie van diepgaande betrokkenheid bij de Indo-Pacific.
Terugkomend op Trump: de grootse strategische instincten van de verkozen president zijn gemengd. “America First” zou kunnen betekenen dat Trump de belangen van de Verenigde Staten boven die van anderen zal stellen, maar dat betekent niet noodzakelijkerwijs dat hij consequent terughoudendheid zal omarmen.
Hij zal te maken krijgen met druk van diepgaande betrokkenen aan beide kanten van het politieke spectrum om meer betrokken te raken bij de Israëlische verdediging, om de steun aan Oekraïne te laten escaleren zodat het land de overhand kan krijgen in de onderhandelingen met Rusland, en om China nog meer in bedwang te houden. Dergelijke argumenten zullen waarschijnlijk weerklank vinden in Trumps eigen instinct om standvastig te blijven en harde afspraken te maken. Toch creëren de tegengestelde neigingen van Trump om meer van onze bondgenoten te eisen, en zijn bezorgdheid over het wegleiden van middelen voor de problemen thuis, een opening voor degenen die pleiten voor strategische verandering. Zij zullen waarschijnlijk de beste vooruitzichten hebben om de Amerikaanse strategie ten aanzien van het Midden-Oosten en Europa te beïnvloeden, waar zij met één stem kunnen spreken ten gunste van terughoudendheid.
