Het resulterende werk is onthullend en diep ontroerend. De volgorde ervan – zowel beeld als tekst – is lyrisch, een rauw document van zowel de pijn als de vreugde van het opnieuw verbinden met iemand die ooit verloren was. Deze gevoelens worden onthuld door middel van stukjes tekst van zowel Diana als haar vader: “Ik ben op zoek naar het kind in haar, degene met wie ik een nauwe band had”, luidt een fragment van haar vader. Een serie foto's toont hoe Diana en haar vader opnieuw contact maken aan zijn keukentafel – etend, lachend, kaartspelend. Ook zien we geënsceneerde beelden, maar ook oude familiefoto's en scans van documenten, waaronder de brieven die haar vader aan ambassades schreef in een wanhopige zoektocht naar zijn kinderen.
“Aanvankelijk ging het project over het leren kennen van mijn vader en het creëren van herinneringen die we nooit hebben gehad”, zegt ze. “Het produceren ervan was een emotionele uitdaging, vooral gezien de politiek van mijn familie, omdat het opnieuw verbinden met mijn vader betekende dat ik anderen pijn deed.” Toen ze naar Amerika verhuisden, was het alsof haar vader nooit heeft bestaan. Haar moeder knipte hem uit foto's en zei tegen haar kinderen dat ze hem moesten vergeten. “Mijn opvoeding was zo schokkend”, zegt Diana. “Mijn vader vertrok, daarna verhuisden we naar Californië, waar mijn moeder hertrouwde, waarna mijn stiefvader ook vertrok. We zijn veel verhuisd – ik heb in de eerste vijf jaar in Amerika vijf scholen bezocht”, zegt ze.
Toen ze in haar late tienerjaren fotografie ontdekte, werd het een manier om stabiliteit te creëren en “om met elkaar om te gaan op manieren die ik nog niet eerder had gedaan”, zegt ze. Later werd het ook een manier om de diepste en donkerste delen van zichzelf te confronteren. Vader is een vervolg op Sint Barbaraeen fotoboek, film en tentoonstelling die de reis van haar familie van het post-Sovjet-Rusland naar Californië volgde, verteld vanuit het standpunt van haar moeder. Net als dit nieuwe boek is het bitterzoet, pijnlijk, mooi, hartverscheurend en verrijkend – allemaal tegelijk.
Aan het einde van Vaderis er een envelop die lezers uitnodigt een brief te schrijven aan de ‘vermiste persoon’ in hun leven. Deze brieven zullen uiteindelijk in een tentoonstelling te zien zijn. “Dit boek gaat niet alleen over mijn verhaal. Het gaat over de universele ervaring van verlies, en de hoop die gepaard gaat met het proberen te vinden wat ooit verloren was.”
