Onderdeel van de serie
Strijd en solidariteit: schrijven voor de Palestijnse bevrijding
Sinds 2002, toen ik zes jaar oud was, ben ik wees. Maar twintig jaar later werd ik door de Israëlische oorlog in Gaza voor de tweede keer een wees.
Vóór deze oorlog was mijn leven geweldig en vol liefde. Ook al verloor ik mijn moeder toen ik jong was, mijn grootmoeder voedde mijn zus, mijn broer en mij op. Ik had een droom om in de diplomatie te werken, om voor de Palestijnse zaak te vechten. Toen de oorlog begon, werkte ik als burgerjournalist bij het Community Media Center, waar ik verslag deed van sociale kwesties – met name geweld tegen vrouwen en kinderen.
Ik heb hard leren werken van mijn oudere zus, Samar. Ze droomde ervan een goede baan te krijgen, zodat ze mijn collegegeld kon betalen. Op een keer verkocht ze een ring die ze van mijn moeder had geërfd om mij naar school te laten gaan. Ze gaf me alles wat ze had in de hoop dat ik een goed leven zou hebben.
Maar mijn leven in Gaza veranderde vorig jaar dramatisch, toen Israël zijn genocide begon. Al vroeg in de oorlog verspreidde zich op internet een foto van een vrouw in Gaza die een klein lichaam vasthield, gewikkeld in een lijkwade. Zelfs onder de vele beelden van de oorlog werd die foto, zwaar van verdriet, beroemd. Het ging vergezeld van artikelen over het aantal door Israël vermoorde kinderen. Het vond zelfs zijn weg naar een muurschildering in Dublin, Ierland; een kunstenaar schilderde een versie van de foto, maar verving de lijkwade door een Palestijnse vlag.
Ik zal je het verhaal van die foto vertellen. De vrouw op de foto ben ik, en de persoon die ik tussen mijn armen hield is mijn tweejarige nichtje, Masa.
Masa kwam op een speciale dag naar deze wereld – 2 augustus 2021 – dezelfde datum als de verjaardag van haar vader en de datum van de verjaardag van haar ouders.
Onze Masa had veel bijnamen. Haar vader noemde haar altijd Diamond, vanwege haar pure schoonheid. We noemden haar de vrucht van het leven. Masa zat vol energie. Ze hield van zwemmen, tekenen en wandelen op het strand terwijl ze haar favoriete ijsje at.
Masa was de dochter van mijn zus Samar, die dertig was toen de oorlog begon. Samar was zo mooi, met grote blauwe ogen. Ze werkte als lerares toen ze met haar man Louay trouwde. Hij had zoveel liefde voor haar. Hij zag haar altijd als de ziel van hun huis.
Louay was een dokter, hij was erg genereus en succesvol in zijn vakgebied. In 2022 startte hij zijn eigen bedrijf met twee medische laboratoria. Hij zou op 15 oktober de verjaardag van zijn bedrijf vieren, maar toen brak de oorlog uit en verwoestte alles.
In 2018 kregen Samar en Louay, na jaren van proberen, hun eerste dochter, Lina. Door de geboorte van Lina zijn we de betekenis van familie echt gaan begrijpen. We hebben zoveel voorbereid dat ze de wereld zou betreden, en hebben veel zorg besteed aan het ontwerpen van haar kamer, die helemaal in roze was gedecoreerd. Toen ze geboren werd, deelden we snoep uit op straat. Lina was een eindeloos licht in ons leven. Toen ik haar gezicht zag, vergat ik al mijn verdriet. Lina was erg opgewonden om twee weken voordat de oorlog begon naar de kleuterschool te gaan. Ze had een rugzak, schoolboeken en een fles water uit de bibliotheek gehaald ter voorbereiding op de start van school. Ze bracht me ook een fles water. Dat was mijn laatste cadeau van haar. Ik heb het nog steeds.
Masa, Lina, Louay en Samar werden allemaal op 21 oktober 2023 vermoord, samen met hun buren en andere leden van hun familie. Die avond belde Lina me en vroeg me niet bang te zijn. Ze vertelde me dat de raketten gewoon vuurwerk waren, en ze vroeg me om langs te komen en haar favoriete chocolade, Kinder Eggs, mee te nemen. Maar rond 23.00 uur werd hun huis in het donker van de nacht gebombardeerd.
Ze hadden misschien een kans gehad om gered te worden, maar de hulpdiensten konden hun gebied niet bereiken vanwege de gewelddadige bombardementen in Rafah City, waar ze woonden. De reddingswerkers bereikten hen uiteindelijk de volgende dag om 9.00 uur. Na lang zoeken in het huis vonden ze het lichaampje van Masa op de vierde verdieping van het gebouw van de buren.
Kort nadat ze was gevonden, hield ik haar vast, een moment vastgelegd door een fotograaf dat iedereen over de hele wereld binnenkort zou zien.
Masa is de enige die ik voor de laatste keer kon knuffelen, omdat geen van de anderen een lichaam meer had dat ik kon vasthouden. Ik gaf haar een enorme knuffel, alsof het voor de hele familie was.
Ik fluisterde in haar oren: 'Mijn liefste, je bent nu in de lucht, bij de maan waar je vroeger van hield. Nu sta je in de hemel naast je grootmoeders, naar wie je altijd vroeg. Slaap nu vredig, mijn liefste.”
Zes maanden later, op 7 april 2024, verliet ik Gaza. Op weg naar de grens passeerde ik het verwoeste huis van mijn zus. Alle pijnlijke herinneringen werden weer wakker in mijn hart en geest. Ik arriveerde om 07.45 uur aan de Palestijnse kant van de grens en bereikte om 11.30 uur de poort naar Egypte. Ik had er nooit eerder aan gedacht om Gaza te verlaten. Het enige dat ik me had voorgesteld, was Saoedi-Arabië bezoeken om de pelgrimstocht naar Mekka te maken. Ik had er nooit van gedroomd andere landen te bezoeken, zoals andere jonge mensen dromen.
Ik wachtte bij de Egyptische poort van 11.30 uur tot 21.30 uur. Deze uren van wachten waren zo zwaar omdat ik aan de andere leden van mijn familie dacht die ik had achtergelaten. Ik was zo bang omdat Israël op dat moment in de oorlog reclame had gemaakt voor zijn plannen om Rafah binnen te vallen, een invasie die minder dan een maand na mijn vertrek zou plaatsvinden.
Uiteindelijk stapte ik in de bus naar Egypte, waar ik de volgende dag om 4 uur 's ochtends aankwam. Toen ik Caïro binnenkwam, zag ik de stadslichten, waarvan we al een jaar verstoken waren. Toen ik zag hoe de mensen in Egypte normaal leven, had ik zo'n sterk gevoel van heimwee naar mijn mooie Gaza.
Nu is het meer dan een jaar geleden dat Masa werd vermoord. Ik probeer Masa en haar familie te eren door mensen te helpen. Ik heb veel fondsenwervingscampagnes gevoerd voor mensen in Gaza, en ik heb water en voedsel uitgedeeld. Ik heb ook veel Palestijnse gezinnen hier in Egypte geholpen. Dat deed ik allemaal voor de zielen van Masa, Lina, Samar en Louay.
Ik schrijf deze regels als een boodschap van Masa aan de wereld. Ik kan me voorstellen dat ze zegt:
“Ik ben Masa. Ik wil dat je naar mij kijkt en aan mij denkt. Denk aan mijn gezicht. Denk aan mijn zus Lina, zes jaar oud. Denk aan mijn moeder, Samar. Denk aan mijn vader, dokter Louay. Denk aan de drie raketten die ons samen hebben gedood. Beloof me dat je mij nooit zult vergeten.”
Truthout bereidt zich voor om de agenda van Trump te vervullen, met weerstand bij elke bocht
Beste Waarheid Gemeenschap,
Als je vandaag woede, moedeloosheid, verwarring en diepe angst voelt, ben je niet de enige. Wij voelen het ook. Wij zijn hartzeer. Geconfronteerd met de fascistische agenda van Trump maken we ons wanhopig zorgen over de meest kwetsbare mensen onder ons, inclusief onze dierbaren en iedereen in de wereld. Waarheid gemeenschap, en onze geest raast een miljoen kilometer per minuut om te proberen in kaart te brengen wat er allemaal moet gebeuren.
We moeten onszelf de ruimte geven om te rouwen en onze angst te voelen, onze woede te voelen, en de grimmige waarheid voorop te houden dat miljoenen echte mensenlevens op het spel staan. En tegelijkertijd moeten we aan de slag, de balans opmaken van onze middelen en ons voorbereiden om ons met volle kracht in de beweging te storten.
De journalistiek is een spil van die beweging. Zelfs terwijl we aan het wankelen zijn, verzamelen we alle energie die we kunnen om het hoofd te bieden aan wat gaat komen, omdat we weten dat het publiceren van de waarheid een van de scherpste wapens tegen het fascisme is.
Er zijn veel angstaanjagende plannen voor de Trump-agenda, en we zijn van plan ons te wijden aan een grondige rapportage over elk daarvan en, cruciaal, aan het in kaart brengen van de bewegingen die zich ertegen verzetten. We erkennen ook dat Trump een ernstige bedreiging vormt voor de journalistiek zelf, en dat we dit vanaf het begin serieus moeten nemen.
Vorige week gingen we met ons vieren zitten om een aantal moeilijke maar noodzakelijke gesprekken te voeren Waarheid onder een presidentschap van Trump. Hoe zouden we onze publicatie verdedigen tegen een lawine van extreemrechtse rechtszaken die ons failliet willen laten gaan? Hoe kunnen we onze verslaggevers beschermen als ze uitbraken van politiek geweld moeten verslaan of als ze het doelwit zijn van de autoriteiten? Hoe kunnen we dringend de praktische analyse, hulpmiddelen en bewegingsverslaggeving produceren die u nu nodig heeft – door onze normale routines te doorbreken om een angstaanjagend moment tegemoet te treden op een manier die u het beste van dienst is?
Het zullen zware, beangstigende vier jaar worden om op sociale rechtvaardigheid gebaseerde journalistiek te produceren. We moeten nieuws, strategie, bevrijdende ideeën, instrumenten en bewegingsbevorderende oplossingen leveren met een kracht die we nog nooit eerder hebben gehad. En tegelijkertijd moeten we ons vermogen daartoe dringend beschermen.
We weten dat dit zo'n pijnlijk moment is en donaties zijn begrijpelijkerwijs het laatste waar u aan denkt. Maar we moeten om uw steun vragen, die op een nieuwe en dringende manier nodig is.
We beloven dat we in een nog hogere versnelling zullen schakelen om u waarheidsgetrouw nieuws te brengen dat de desinformatie, het vitriool, de haat en het geweld tegengaat. We beloven analyses te zullen publiceren die zullen voldoen aan de behoeften van de bewegingen waar we allemaal op vertrouwen om de komende vier jaar te overleven en zelfs aan de toekomst te bouwen. We beloven dat we responsief zullen zijn en u zullen erkennen als leden van onze gemeenschap met een cruciale rol en stem in dit werk.
Graaf alsjeblieft diep als je kunt, maar een donatie van welk bedrag dan ook zal een werkelijk betekenisvolle en tastbare actie zijn op dit cataclysmische historische moment. We zijn momenteel op zoek naar 300 nieuwe maandelijkse donateurs in de komende 4 dagen.
Wij zijn bij je. Laten we er alles aan doen om samen vooruit te komen.
Met liefde, woede en solidariteit,
Maya, Negin, Saima en Ziggy
