Voor zo’n kleine vis heeft de slakkenijlheid Tennessee achtervolgd. Het was de bedreigde diersoort die in de jaren zeventig naar het Hooggerechtshof zwom in een venijnige strijd die de bouw van een dam tijdelijk blokkeerde.
Vrijdag betoogde een team van onderzoekers dat de vis altijd al een spook was.
“Technisch gezien bestaat er geen slak-heidelibel”, zegt Thomas Near, conservator ichtyologie van het Yale Peabody Museum.
Dr. Near, ook een professor die leiding geeft aan een visbiologisch laboratorium in Yale, en zijn collega’s rapport in het tijdschrift Current Biology dat de heidelibel, Percina tanasi, noch een aparte soort, noch een ondersoort is. Het is eerder een oostelijke populatie van Percina uranidea, ook bekend als de sterrenkijkende heidelibel, die niet als bedreigd wordt beschouwd.
Dr. Near beweert dat vroege onderzoekers „een beetje met hun ogen samenknepen“ toen ze de vis beschreven, omdat het een manier was om het plan van de Tennessee Valley Authority om de Tellico Dam te bouwen in de Little Tennessee River, ongeveer 32 kilometer ten zuidwesten van Knoxville, te bestrijden.
“Ik denk dat dit het eerste en waarschijnlijk het meest bekende voorbeeld was van wat ik het ‘concept voor behoud van soorten’ zou noemen, waarbij mensen gaan beslissen dat een soort verschillend moet zijn, omdat dit een stroomafwaartse implicatie heeft voor natuurbehoud,” zei Dr. Near. .
De TVA begon in 1967 met de bouw van de Tellico-dam. Milieuactivisten, advocaten, boeren en de Cherokee, wier archeologische vindplaatsen te kampen hadden met overstromingen, wilden het project graag stopzetten. In augustus 1973 kwamen ze op een oplossing.
David Etniereen damtegenstander en zoöloog aan de Universiteit van Tennessee, ging met studenten snorkelen in de Little Tennessee River bij Coytee Spring, niet ver van Tellico. Daar vonden ze een vis op de bodem van de rivier die Dr. Etnier zei dat hij nog nooit eerder had gezien, en hij noemde hem de slakheidelibel.
De vis werd een ‚David‘ die het tegen ‚Goliath‘ moest opnemen, want als hij beschermd zou worden onder de Endangered Species Act, zou de constructie van de dam worden geblokkeerd.
“Hier is een visje dat uw boerderij zou kunnen redden”, zei Dr. Etnier tegen een lokale boer, volgens het boek “De Slak Darter en de Dam”, door Zygmunt Plater, emeritus hoogleraar rechten aan Boston College.
Gekozen functionarissen wilden de dam graag afmaken en raakten steeds meer gefrustreerd.
“Deze vijf centimeter grote vis, die tot een paar jaar geleden zeker het laagste profiel van al Gods schepselen behield, is de vloek van mijn bestaan geweest en de aartsvijand van wat ik zo graag hoopte dat het mijn gouden jaren zouden zijn,” Senator Howard H. Baker Jr., uit Tennessee zei over de slakkendarter in 1979.
Dat jaar beschreef vertegenwoordiger John Duncan Sr., een Republikein uit Tennessee, de slak-heidelibel ook als een ‘waardeloze, lelijke, kleine, oneetbare voorn’.
Nadat het Hooggerechtshof de bescherming van de slakkenlijster had bevestigd, ondertekende president Jimmy Carter een wetsvoorstel dat de Tellico-dam vrijstelde van de Endangered Species Act. De dam werd in 1979 in gebruik genomen.
Jeffrey Simmons, een auteur van het onderzoek die voorheen als bioloog bij de TVA werkte, ontdekte in 2015 wat leek op slakkendarters op de grens van Alabama en Mississippi, ver van de Tellico Dam.
“Holy crap, weet je wat dit is?” zei meneer Simmons die dag tegen een collega in de kreek.
Meneer Simmons wist dat het er niet zou moeten zijn als het echt een slakkenijlheid was.
Ava Ghezelayagh, nu aan de Universiteit van Chicago, en collega’s voerden analyses uit van het DNA van de vis en vergeleken de fysieke kenmerken van de slakkenijlstaart met andere vissen. Dat leidde tot de bevestiging dat het een wedstrijd was met de sterrenkijkende darter.
Dr. Plater, die ook met succes voor de vis pleitte in de zaak bij het Hooggerechtshof, was het niet eens met het Yale-onderzoek. Hij zei dat de aanpak waar Dr. Near en collega’s de voorkeur aan geven, hen tot genetische ‚lumpers‘ maakt in plaats van ’splitters‘, wat betekent dat ze soorten verkleinen in plaats van er meer te maken. Hij is van mening dat de bevindingen ook te zwaar op genetica leunen.
“Of hij het nu van plan is of niet, klonteren is een geweldige manier om te bezuinigen op de Endangered Species Act,” zei Dr. Plater over Dr. Near.
Dr. Near zei dat het een pejoratief was om beschreven te worden als een ‘lumper’ in zijn wereld, en hij voegde eraan toe dat het meeste onderzoek dat hij en zijn collega’s hadden uitgevoerd had geresulteerd in speciatiesplitsingen, waaronder een onderzoek uit 2022.
“Het werk versterkt de Endangered Species Act, omdat het laat zien hoe de wetenschap kan worden herzien met aanvullende informatie en nieuwere perspectieven”, zei hij. “De methoden die we in dit onderzoek gebruiken leiden tot de ontdekking van tientallen nieuwe soorten, waarvan er vele meer bedreigd zijn.”
Tientallen jaren na de strijd tegen de Tellico-dam floreert de vis die voorheen bekend stond als de slak-heidelibel. Het verliet de lijst met bedreigde diersoorten in 2020.
“Dit is nog steeds een succesverhaal”, zei de heer Simmons. “De vermelding onder de Endangered Species Act werkte, ongeacht hoe je deze vis noemt.”
Terwijl de heer Duncan in 1988 stierf, was zijn zoon voormalig Vertegenwoordiger John J. Duncan Jr.beter bekend als Jimmy, zei dat zijn vader zich gelijk zou hebben gevoeld.
„Hij vond dat het project nooit had mogen worden tegengehouden door die kleine slak-heidelibel“, zei hij.
