De talenten van Kyle Walker verdienden zoveel meer dan zijn ruwe tabloidkarikatuur | Manchester-stad

EEngelse aas Kyle Walker heeft SENSATIONEEL gevraagd Manchester-stad voor een scheiding – en vrienden vrezen dat de scherpe daling van zijn hersteltempo hiervan de oorzaak zou kunnen zijn. Volgens insiders was de afgewezen Pep Guardiola HARTBROKEN toen hij hoorde over Walkers beslissing om hun zevenjarige partnerschap te beëindigen, nadat hij publiekelijk de 0,06 niet-penalty-verwachte doelpuntenbijdragen per 90 minuten rechtsback had verdedigd op talloze gelegenheden dit seizoen. Eén bron vertelde exclusief aan The Guardian: “Het zal een minnelijke splitsing zijn, gezien alles wat ze samen hebben meegemaakt. Maar er is een wederzijdse erkenning dat een club met de reputatie van City niet door kan gaan met een speler die gemiddeld 7,7 balbezitverlies per wedstrijd heeft en een career-low 5,8 laatste-derde passes per 90.“

Wandelaar, 34, liet zijn BOMBSHELL-nieuws vallen vorige week tegen City’s hoofdhoncho Txiki Begiristain, 60, te midden aanhoudende geruchten over een ontluikende romance met de Italiaanse hengst Milan, 125, wiens nieuwe coach Sérgio Conceição, 50, Walker, 34, beter kon zien passen bij zijn dynamische, op transitie gebaseerde defensieve opbouwstijl dan Emerson Royal, 25, of Davide Calabria, 28.

„Het is duidelijk dat Pep probeert de stabiliteit in balbezit te herstellen, pak er een paar pauze terug in hun aanvallende fase, en daarvoor heb je een rustverdediging nodig die deze naam waardig is”, zei de vriend. „Kyle is niet naïef. Hij heeft gezien wat mensen online over hem zeggen, dat zijn hersteltempo wordt beïnvloed door meerdere liesblessures, dat City dit seizoen een winstpercentage van 18% heeft als hij begint. En dat zowel Calabria als Royal niet echt goed presteren.“ Als we een plek in het eerste elftal hebben verloren in San Siro, zou een nieuwe start voor iedereen het beste kunnen zijn.‘

Het schrijven van dat deel van de column kostte ongeveer drie uur. Ik weet niet eens zeker of het grappig is. Uit acute onderzoeken kan ik zeker bevestigen dat roddeljournalistiek over beroemdheden misschien wel de vreemdste vorm van de Engelse taal is die ooit is uitgevonden: een hersensmeltende argot van meerdere samengestelde zelfstandige naamwoorden, feiten als bijvoeglijke naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden als uitroepen, uitroepen als feiten. Komma’s minder als interpunctie en meer als een soort levensstijlkeuze. Een heel vals weefsel van quasi-waarheid gesponnen uit de niet-toegeschreven, onbetwiste getuigenissen van ‘goede vrienden’, zij het het soort goede vrienden dat graag je meest intieme persoonlijke geheimen aan een roddelbladjournalist prijsgeeft.

Dit is voor het grootste deel hoe het leven van Kyle Walker is vastgelegd. Alleen al op basis van de media-voetafdruk zou Walker wel eens een van de meest gedocumenteerde Engelse voetballers van het afgelopen decennium kunnen zijn, en grotendeels vanwege kwesties die niets te maken hebben met wat hij ook deed tijdens een defensieve transitie. Zoek op internet naar deze speler met 93 Engelse caps en vrijwel elke medaille op clubniveau en je wordt overspoeld met verschillende trefwoordrijke stukjes roddels over beroemdheden die in hekjes zwemmen, huizenprijzen en gigantische foto’s die van Instagram zijn gescheurd.

Dit is best raar, toch? Een hele industrie van wellustige Kyle Walker-inhoud die voor zijn nieuwswaarde afhankelijk is van het feit dat hij een stervoetballer is, zonder dat voetbal überhaupt ter sprake komt. Dit is ook niet louter het domein van de roddelpagina’s. Sociale media zijn lange tijd een vruchtbare voedingsbodem geweest voor Walker-geklets, meestal gebaseerd op het feit dat hij meerdere kinderen heeft (lol) met meer dan één partner (lol lol!).

Ik ben niet van plan Walkers levenskeuzes tot in detail te beoordelen of te analyseren. Gedeeltelijk vanuit de oprechte overtuiging dat Walkers persoonlijke leven zijn eigen zaak is, vooral als het welzijn en de gevoeligheden van jonge kinderen erbij betrokken zijn. Meestal komt dat echter omdat het mij niet eens iets kan schelen. Het maakt mij niet uit hoeveel kinderen Henri Camara heeft. Het kan me niet schelen of Nabil Bentaleb tijdens Covid de regels voor sociale afstand heeft overtreden. Het maakt me niet uit of de ex van James McAtee eindelijk “haar stilzwijgen heeft doorbroken”. Waarom zou ik? Waarom zou je?

Maar de speler: dit deel vind ik belangrijk, al was het maar omdat dit een carrière is die eigenlijk niet had mogen gebeuren. Vanaf het moment dat Walker doorbrak aan het begin van het afgelopen decennium was er voor hem altijd een spannend verschilpunt. Niet alleen de snelheid, die zo heftig was dat het tot geweld leidde. Niet alleen de motor, die nooit leeg leek te raken. Niet alleen de geselende afstandsschoten. Maar het pure gevoel van nood in zijn stap, het huppelen en galopperen van een doodsbang kind, de manier waarop hij rende alsof hij ooit zou stoppen met rennen, de wereld zou ontploffen, en dat zou het einde van alles zijn.

Walker was altijd op de vlucht voor iets. In het begin was het het landgoed Lansdowne in Sheffield, waar drugsmisbruik wijdverbreid was en horror verweven was met het tapijt van het leven, waar Walker ooit een vrouw levend verbrand zag worden in haar flat. Toen was het de sluier van twijfel aan zichzelf, het voortdurende zeurende gevoel dat hij nooit helemaal goed genoeg zou zijn.

Ik interviewde Walker toen hij nog bij de Spurs zat en was stomverbaasd toen hij zichzelf op een gegeven moment omschreef als “een gemiddelde speler”. Op dat moment was hij al een Engelse international, een jonge speler van het jaar, een van de meest opwindende vleugelverdedigers in het wereldvoetbal. Maar natuurlijk rende hij nog steeds, en in zekere zin had hij gelijk. In de daaropvolgende tien jaar voegde Walker niveaus en tonen aan zijn spel toe waarvan we nooit wisten dat hij die had: overlappende vleugelspeler, hulpmiddenvelder, centrale verdediger in een achterste drie.

Toch zes Eredivisie titels en een Champions League later, er ontbreekt nog steeds iets als we het over Walker hebben. Misschien is het de laserfocus op zijn fysieke gaven, alsof je als vleugelverdediger in een Guardiola-team meer dan zeven jaar alleen op brute snelheid zou kunnen overleven. Misschien is het de invloed van al die tabloid-onthullingen en Twitter-grappen, die ons op subtiele wijze aanmoedigen om Walker te zien als een eenheid van vlees, geheel impulsief en zonder verfijning, geheel lichaam en geen hersens.

Als je een roddelbladredacteur bent, is Walker misschien wat je wilt dat mensen denken dat alle voetballers zijn. Dit zou zeker de groteske indringing in zijn persoonlijke leven kunnen verklaren, het menselijke drama dat wordt gedolven voor hapklare inhoud, een jeukende obsessie die zijn prestaties als atleet rijkelijk onderschat en waarschijnlijk heeft bijgedragen aan zijn vertrek.

Terwijl hij zich voorbereidt om weg te stappen van de club die hem tot kampioen heeft gemaakt, is het moeilijk om niet het gevoel te hebben dat hij beter verdiende.