De strijd om werkende mensen

Nou ja, we wisten dat het niet zo kon blijven duren. De bizarre coalitie van Maga-mensen en miljardairs van Donald Trump kwam vooral samen om de verkiezingen te winnen, en de nieuwgekozen president beloofde beide kanten van de maan. Nu beginnen we in te zien dat deze groep eigenlijk weinig gemeen heeft, te beginnen met hun houding ten opzichte van arbeid en immigratie.

Getuige van de online strijd tussen Maga-beïnvloeder Laura Loomer en Elon Musk over de uitgifte van H-1B-visa voor buitenlandse geschoolde werknemers. Ik neem deze kloof over mijn column vandaagmaar hier wil ik het hebben over wat het betekent voor een grotere politieke strijd die eraan komt: de strijd om de stemmen van de werkende mensen.

Trump deed zijn oorspronkelijke oproep aan zijn basis – de arbeidersklasse en de middenklasse – door steun toe te zeggen aan de Amerikaanse arbeiders die zijn achtergebleven, vooral in de Rust Belt en het zuiden. Dit betekende dat prioriteit moest worden gegeven aan het inhuren van lokale arbeidskrachten, ook al zijn deze vaak duurder dan buitenlandse staatsburgers.

Maar nu Trump opnieuw heeft gewonnen, lijkt hij veel minder geïnteresseerd in het binnenland. In plaats daarvan zijn hij en zijn binnenste cirkel van miljardairs net zo in de ban van de tech-broers van Silicon Valley als de Democraten – zo niet meer – de voorkeur geven aan de goedkoopste arbeidskrachten waar en wanneer ze die nodig hebben, ongeacht hun nationaliteit.

Het zou één ding zijn als ze dit zouden doen en tegelijkertijd zouden pleiten voor meer middelen voor het Amerikaanse onderwijssysteem. Maar, zoals econoom en Nobelprijswinnaar Daron Acemoglu mij onlangs vertelde: “Een van de problemen met het H-1B-programma is dat het een middel is geworden voor elites om het Amerikaanse onderwijssysteem op te geven.”

Laten we duidelijk zijn: Loomer is niet de ideale boodschapper voor dit debat. Veel Maga-retoriek, inclusief veel van wat er uit haar mond komt, is ronduit racistisch en xenofoob. Maar ze is ook moedig om in opstand te komen tegen machtige miljardairs, waaronder Musk, en een belangrijk punt naar voren te brengen over de manier waarop Amerikaanse werknemers kunnen worden gesteund in het licht van de mondiale concurrentie.

Ik sprak Loomer vorige week aan de telefoon en zij vatte het als volgt samen:

Trump moet kiezen tussen zijn beloften aan de basis en de donorklasse van miljardairs die probeert te herdefiniëren wat het betekent om Maga te zijn. Het wordt een ontploffing.

Loomer voorspelt dat als hij voor het laatste kiest, wat waarschijnlijk lijkt, veel Maga-kiezers geneigd zullen zijn de tussentijdse verkiezingen uit te zitten.

De Democraten bereiden zich al voor op deze mogelijkheid. Senator Bernie Sanders uit Vermont woog vorige week op het H-1B-debat en beschuldigde Musk ervan te kiezen voor immigrantenarbeid, niet omdat het beter is, maar omdat het ‘goedkoper’ is. Ook verspreidde een groep linkse en centrumgeoriënteerde academici, ondernemers en advocaten vorige week een memo over de kloof tussen Loomer en Musk, waarin werd opgemerkt dat “terwijl Loomer er veel standpunten op nahoudt die ver buiten de mainstream liggen . . . Musk en zijn medewerkers vormen een veel grotere bedreiging voor de Republiek, de vrijheid en de rechten van werknemers. . . Dit moment is rijp voor het bouwen van inter-ideologische coalities tegen zijn invloed.” Het kreeg positieve recensies van veel invloedrijke mensen in linkse politieke kringen.

Er is altijd een zekere mate van overlap geweest tussen Maga en de overgebleven arbeiders. (Ongeveer 40 procent van de vakbondsleden stemde op Trump, zo blijkt uit exitpolls). En sommige progressieven praten al over hoe ze de kloven tussen de basis van Trump en zijn miljardairs kunnen uitbuiten met berichten over arbeiderssolidariteit, waarbij ‘koning’ Musk wordt afgeschilderd als een monarch in afwachting, techbros als de ultieme meritocraten gevuld met IQ-elitarisme, enzovoort.

Het lijkt mij duidelijk dat welke partij dan ook die de arbeidersklasse kan behouden, in 2026 en daarna zal winnen. Maar het is mij tot nu toe onduidelijk of Musk zelf het langer dan twee jaar zal volhouden, of dat de Democraten meer kunnen doen dan alleen maar de miljardairs zwartmaken. Kunnen ze met een of andere hippe politieke boodschap komen die de Maga-basis of de arbeidersklasse in het algemeen echt aanspreekt?

Het is duidelijk dat de kiezers willen dat de partij die kant op gaat. Uit een peiling in december van Data for Progress, een linkse opiniepeiling, bleek dat 89 procent van de Democraten en Democratisch georiënteerde onafhankelijken van mening is dat de volgende voorzitter van het Democratische Nationale Comité iemand moet zijn die sterkere banden heeft met de kiezers uit de werkende klasse en de middenklasse dan met het bedrijfsleven. leidinggevenden.

Peter, mijn vragen aan jou zijn: welke lessen trek jij uit de Loomer-Musk-vete? En denkt u dat de Republikeinen hun basis zullen kunnen behouden, terwijl Trump de miljardairklasse het hof maakt?

Aanbevolen lectuur

• Ik hield van dit opiniestuk van Adam Grant in The New York Times waarom cijfers, en niet alleen grit, er nog steeds toe doen. Het centrale punt is dat als je alleen maar wordt geprezen om je inzet en niet om je resultaten, je er wellicht niet in slaagt betere strategieën voor succes te hanteren.

• Kenneth Rogoff is er precies bij hoe Trump de Fed zal politiseren.

• Ik ben blij dat ik niet de enige operafan ben, en dat volgens dit New Yorker-stuk van Alex Ross – er zijn aanwijzingen dat een jonger publiek in het hele land de vorm omarmt.

• Ik kijk ernaar uit, volg deze recensie van een van mijn favoriete speelfilmschrijvers Rebecca Mead, om het boek van academicus Eva Payne op te pakken Empire of Purity: de geschiedenis van de Amerikaanse mondiale oorlog tegen prostitutie. Ik hoop dat het de eeuwige vraag beantwoordt: waarom zijn Amerikanen zo vreemd als het om seks gaat?

• En tot slot: mis in de FT de eerste column van mijn collega Janan Ganesh uit 2025 niet, over waarom Het kan zijn dat de dingen eerst eerst erger moeten worden voordat ze beter worden. De Carter Rule vertelt ons dat we een echte crisis nodig hebben om systemen te veranderen. Ik denk dat dat waar is, en verbazingwekkend genoeg zijn we er nog niet in geslaagd.

Peter Spiegel reageert

Rana, als het gaat om de politiek van het economisch beleid, blijf ik (misschien naïef) vasthouden aan de overtuiging dat wat economisch het beste werkt, ook politiek het beste zal werken. En hier vrees ik dat het economische bewijsmateriaal tegen Laura Loomer en Bernie Sanders is.

Er zijn zeker gebieden in de Amerikaanse economie waar bedrijfsleiders aandringen op het handhaven van een liberaal immigratiebeleid om de arbeidskosten lager te houden. Maar naar mijn ervaring is dat niet wat er gebeurt in het H-1B-debat, waar de strijd niet gaat over ongeschoolde arbeid die de lonen voor arbeiders uit de middenklasse zou kunnen drukken (hoewel de literatuur enigszins verdeeld is over de mate waarin dit daadwerkelijk gebeurt). H-1B’s zijn niet-immigrantenvisa voor geschoolde werknemers in gebieden van de Amerikaanse economie waar een tekort aan vaardigheden bestaat.

Worden de H-1B-regels misbruikt om goedkope arbeidskrachten uit het buitenland binnen te halen? Ik vermoed van wel, maar wat ik vooral heb gehoord van leidinggevenden in de technologiesector is dat ze moeite hebben om Amerikaanse burgers te vinden met de technische of codeervaardigheden om de vacatures die ze hebben te vervullen.

Neem mijn thuisstaat Arizona. Het is een grote winnaar geweest van de Chips Act van de regering-Biden, waarbij zowel Taiwan Semiconductor als Intel enorme fabrieken in de staat hebben gebouwd. Maar TSMC is dat wel geweest gedwongen om ingenieurs uit Taiwan binnen te halen omdat ze niet genoeg in de VS gevestigde ingenieurs konden vinden om hun vacatures op te vullen. De Arizona State University heeft haar engineeringprogramma enorm opgevoerd om aan de behoefte te voldoen, maar de kloof in vaardigheden blijft bestaan.

Het is inmiddels een beetje een trope, maar het is voor herhaling vatbaar: veel van wat Silicon Valley vandaag de dag vormt, is gebouwd door buitenlanders, of het nu gaat om Google-medeoprichter Sergey Brin (geboren en getogen in Moskou), eBay-oprichter Pierre Omidyar (Parijs ), Microsoft-topman Satya Nadella (Hyderabad), Google-CEO Sundar Pichai (Madurai) – of natuurlijk Musk zelf (Pretoria) en zijn ideologische medereiziger en mede-oprichter van PayPal en Palantir Peter Thiel (Frankfurt).

Er zijn weinig dingen belangrijker voor de Amerikaanse economie dan een talentmagneet te blijven voor de beste en slimste mensen ter wereld. Het feit dat Loomer aan de andere kant van dit argument staat, geeft mij een goed gevoel met dat standpunt.