De Seiya Suzuki BABIP Polka

Seiya Suzuki is het hele seizoen buiten het seizoen als handelskandidaat in het nieuws geweest – deels omdat de Cubs niet kunnen stoppen met het in- en uitleveren van outfielders – en tijdens de Winter Meetings heeft zijn agent, Joel Wolfe, enkele verhelderende details in het nieuws gestrooid. een enorme menigte toekijkende verslaggevers. Cubs-president van honkbaloperaties Jed Hoyer en Wolfe hebben gesprekken gevoerd over de toekomst van de 30-jarige outfielder. De Cubs zijn niet wanhopig op zoek naar een speler die in 2024 .283/.366/.482 scoorde, maar Suzuki wil blijkbaar niet bepaald graag een fulltime DH zijn, wat voor hem de meest natuurlijke landingsplek is na de Welpen waarvoor geruild wordt Kyle Tucker.

Als de Cubs Suzuki zouden verhandelen, zouden ze een redelijk goed idee moeten hebben van hoe waardevol hij is. In feite zouden ze een vast geloof moeten hebben in de waarde van Suzuki, en een goed idee moeten hebben van het rooskleurigst mogelijke beeld dat ze aan een potentiële handelspartner zouden kunnen verkopen, evenals van het verschil tussen die twee cijfers.

Eerlijk gezegd ben ik zelf niet zeker van de waarde van Suzuki. Als je twijfelt, kijk dan eens naar WAR, denk ik; Suzuki was 3,2 WAR waard in 2023 en 3,6 in 2024. En dat ondanks een vermindering van de defensieve waarde.

Het verkooppraatje voor Suzuki zou waarschijnlijk de zin bevatten dat hij zijn beste offensieve seizoen achter de rug heeft. In 2024 had hij een wRC+ van 138, wat 16e was onder de gekwalificeerde slagmensen. In 2023 was zijn wRC+ 128, wat een merkbaar verschil is. In 2024, Antonius Santander had een wRC+ van 129, terwijl Freddie Vrijman had een 137, om je een idee te geven over wat voor soort gat we het hebben.

In werkelijkheid waren de cijfers van Suzuki voor 2024 angstaanjagend vergelijkbaar met die van 2023:

De grootste verandering in Suzuki’s slagprofiel was het aantal strikeouts, dat slechter werd naarmate zijn voor de competitie aangepaste cijfers beter werden. En zoals je zou verwachten, presteerde de competitie als geheel in 2024 slechter dan in 2023 – een wOBA van .310, vergeleken met .318 het jaar daarvoor.

En belediging is niet het hele plaatje, of dat zou in ieder geval niet het geval zijn als Suzuki zijn zin kreeg. Suzuki gelooft volgens Wolfe dat hij een goede verdediger is en dat de overstap naar DH “geen compliment” is. Maar de cijfers zeggen anders. Gedurende de afgelopen twee seizoenen stond hij 82e in veldrunwaarde van 108 outfielders met minstens 1.000 verdedigende innings. Misschien moet hij meer openstaan ​​voor DHing.

Hoe dan ook, verdediging is niet het ding dat bepaalt of hoek-outfielders betaald krijgen of niet, tenzij ze dat wel doen Jason Heyward aan de ene kant, of MJ Melendez aan de andere kant. In het geval van Suzuki hebben we het over een paar runs per jaar in defensieve waarde. Dit gaat allemaal over de vleermuis.

Ik moet de laatste tijd niet alleen aan Suzuki denken vanwege de handelsgeruchten in het algemeen, maar ook omdat Suzuki, na de vernederende exit van de Phillies in de eerste ronde – onderbroken door talloze swingende strikeouts uit de goedbetaalde kern van het team – met een aandoening is geconfronteerd die ik graag wil noem het Kevin Kolb-syndroom. Na een zwaar verlies hebben Philadelphia-fans de neiging om verandering te willen omwille van de verandering. (In dit opzicht kan ik me voorstellen dat ze niet de enigen zijn, maar dit zijn mijn mensen, dus ik ken hun eigenaardigheden goed – voel je vrij om te generaliseren naar je eigen gemeenschap als je iets bekends tegenkomt.)

In de laatste dagen van Donovan McNabbs tijd bij de Eagles was Kevin Kolb de tweede-rounder met lege ogen die werd voorbereid als de vermoedelijke opvolger van de beste quarterback in de franchisegeschiedenis. McNabb had de vervelende gewoonte om de Eagles naar een punt te leiden vlak voor een kampioenschap, en werd daarom voortdurend opgeroepen voor zijn vervanger. Kolb was een tijdlang populair onder fans die niets over hem wisten behalve zijn naam en het feit dat hij voor de lol met een mes op zwijnen jaagde. (Een van de meest levensechte bloeit in Silver Linings-speelboek was het personage van Jacki Weaver, gekleed in een Kolb-trui.) Als je het beu bent om naar het stomme gezicht van de startende quarterback te kijken, is elke back-up voldoende.

Suzuki vergelijken met Kolb is een beetje liefdeloos voor zowel Suzuki als de Phillies-fans, die hem als een potentiële redder zijn gaan zien. De algemene conclusie van de NLDS is dat de Phillies zich een weg uit de serie hebben gejaagd. Dit is inderdaad een team dat grotendeels is opgebouwd uit agressieve hitters – Bryce Harper, Trea Turner, Alec Bohm, Nick Castellanos – dus het is niet onredelijk om een ​​selectievere slagman in het midden van de opstelling te willen. (Ook al hadden Harper, Castellanos en tot op zekere hoogte Turner allemaal een goede serie.)

Suzuki is behoorlijk selectief; onder de gekwalificeerde hitters in 2024 had hij een van de 10 laagste achtervolgingspercentages en een van de vijf laagste algehele swingpercentages. Hij had nog steeds een ton strikeouts – 27,4%, 16e hoogste in de competitie – maar zijn strikeouts duren langer dan drie worpen. Het willen van Suzuki is misschien een geval van het Kevin Kolb-syndroom, maar het heeft een goede logische onderbouwing.

In sommige opzichten is de selectiviteit van Suzuki vergelijkbaar met die van een andere voormalige Cubs-hoekoutfielder, Kyle Schwarber. De loopsnelheid van Schwarber valt in de schaduw van die van Suzuki, maar in 2024 eindigden de twee met identieke OBP’s van .366, dus ik denk dat er meer dan één manier is om op het honk te komen.

Afgezien van Schwarbers oordeel over de elite-aanvalszone, is zijn opvallende vaardigheid enorme brute kracht. Dat is iets wat Suzuki mist; hij scoorde gemiddeld 23 homeruns per 162 wedstrijden tijdens zijn Major League-carrière. Zijn carrière hoog in ISO is een even .200.

Maar één kolom verder dan geïsoleerde kracht op ons statistiekendashboard is een getal dat, naar mijn mening, het hele spreekwoordelijke balspel voor deze speler is: BABIP.

Het afgelopen seizoen was Suzuki’s BABIP .370. Dat was niet alleen de hoogste BABIP van welke gekwalificeerde slagman dan ook in de competitie, het zou ook in 2022 en 2023 op zijn minst voor de leiding in de competitie hebben gezorgd. En Suzuki is geen linkse groundball-machine met een snelheid van 80 graden. Hij is een rechtshandige corner-outfielder die meestal in het midden van de order slaat en ballen in de lucht gooit.

Waar komt deze BABIP vandaan?

Welnu, het helpt wel dat Suzuki, om redenen die ik intuïtief niet begrijp, veel groundballs verslaat. Hij heeft 45 infield-hits in zijn carrière, en zijn infield-hitpercentage van 9,2% – het laagste uit zijn carrière – was gelijk aan Antonius Volpe voor de 25e plaats in de competitie.

Maar snelheid en grounders blijken niet de sleutel te zijn tot het posten van een hoge BABIP. Als je naar de 20 hoogste BABIP-seizoenen van de afgelopen vier jaar kijkt, zul je een paar snelle uitschietercampagnes tegenkomen, maar ook MVP-inspanningen van Harper, Paul GoudschmidtEn Aäron Rechter. Plus 30-homer-seizoenen voorbij Austin Riley, Brent Rooker, Tyler O’NeillEn Marcell Ozuna.

Nou, Suzuki slaat de bal hard. Zijn uitgangssnelheid bereikte dit seizoen een topsnelheid van meer dan 185 km/u, wat tot de top 4% van de competitie behoorde. Maar een of twee supersonische lijnaandrijvingen zijn geen supersterren:

Suzuki behoort niet tot de koplopers op het gebied van uitrijsnelheid, waar je de marker ook zet. Maar we zijn een beetje verwend door Judge en zijn soortgenoten. Suzuki is geen circusact van 1,80 meter en 270 pond. Hij staat genoteerd op 1,80 meter, 182 pond. Je weet wel, zoals een accountant of een automonteur. En bedenk dan dat een plaats tussen de 30e en 50e op een scorebord voor de uitgangssnelheid, van de meer dan 400 spelers, behoorlijk goed is. Als de hardhitters gelijkmatig over de competitie zouden worden verdeeld, zou er maar één andere man in het team van Suzuki zijn die de bal zo goed kan slaan als hij kan.

Dus ik ben bereid om Suzuki toegang te geven tot de Earns His BABIP Through Hard Contact Club. Vooral gezien het feit dat zijn BABIP gedurende zijn eerste twee seizoenen in de VS .335 was. Nu ik de kwaliteit van het contact en BABIP van Suzuki heb onderzocht, ben ik nu vooral nieuwsgierig naar hoe hij al die grounders verslaat. Helaas had ik geen tijd om een ​​gedetailleerd onderzoek naar dat onderwerp te doen, omdat ik gisteren de hele middag bezig was met het maken van dit:

Je zult zien dat ik enkele cellen aan Suzuki’s kant van de tafel heb ingekleurd. Voor het gedeelte over het slaggemiddelde en het sluggingpercentage zijn de blauwe cellen de gebieden waarin Suzuki 50 punten of meer onder het competitiegemiddelde presteerde. Gele cellen zijn cellen waarin hij minder dan 50 punten beter presteerde dan het competitiegemiddelde. Oranje cellen zijn de cellen waarin hij tussen de 50 en 150 punten beter presteerde dan de competitie, en rode cellen zijn de cellen waarin hij meer dan 150 punten beter presteerde dan de competitie.

De meeste cellen zijn oranje of rood. En ik denk niet dat dat een toevalstreffer is. Zoals je kunt zien, heb ik al deze geslagen ballen gesorteerd op richting (trekken, midden, tegenovergesteld) en hoogte (grounder, line drive, fly ball). En in tegenstelling tot je standaard BABIP-cijfer zijn de cijfers in deze tabel inclusief homeruns, maar exclusief stootslagen, dus houd daar rekening mee.

Hoe dan ook, als je de verschillende categorieën voor richting en hoogte neemt, plus het totaal aantal geslagen ballen bij elkaar, krijg je 16 emmers. Suzuki heeft een bovengemiddeld zwaar getroffen percentage in 15 van die 16 buckets, in sommige gevallen met meer dan 10 punten. De categorie waarin Suzuki de bal niet zo hard slaat als de gemiddelde slagman zijn ‚counterfield grounders‘, en hij sloeg daarop .583.

Suzuki is geen perfecte hitter. Hoe hard hij ook hard contact maakt en de bal in de lucht steekt – en dat is wat je wilt doen – hij trekt niet zo vaak aan vliegballen als je zou willen. Dat heeft waarschijnlijk iets te maken met de reden waarom al dat harde contact alleen maar resulteert in een macht van 20 homeruns. Maar als je op zoek bent naar een pad naar een .370 BABIP, is het overal spuiten van hard geraakte ballen een goed beginpunt. Zou hij de opstelling van een strijdend team volledig revolutioneren? Misschien niet. Maar het is gemakkelijk te begrijpen waarom fans van een team dat een vonk nodig heeft, zich aan hem zouden hechten.