Jamie Foxx gelooft dat God hem heeft getroffen omdat hij niet meer naar de kerk ging.
“Toen ik God vergat”, vertelt de komiek aan een publiek in Atlanta in zijn nieuwe Netflix-special, “zeeg hij me met een beroerte.”
Een kijker die niet bekend is met de eigenaardigheden van de zwarte kerkcultuur zou verbijsterd kunnen raken door “Wat er was gebeurd was”, vooral door de manier waarop Foxx wat als een stand-up-routine wordt aangekondigd, verandert in een getuigenisdienst van een uur over een God die ‚altijd‘ goed is en, volgens Foxx’s verhaal, die goedheid tentoonspreidde door zijn hersenen te laten bloeden.
Een kijker die niet bekend is met de eigenaardigheden van de zwarte kerkcultuur zou verbijsterd kunnen raken door ‘What Had Happened Was’.
De nu 56-jarige cabaretier neemt zijn publiek mee terug naar 2023 en zijn ‘mysterieuze ziekte’: ‘Wat er was gebeurd was…. Op 11 april had ik last van hoofdpijn. En ik vroeg mijn jongen om een aspirine… Ik had zo’n hevige hoofdpijn… Voordat ik de aspirine kon krijgen (Foxx knipt met zijn vingers) ging ik naar buiten.‘
Foxx beschrijft verder dat hij twintig hele dagen geen herinnering had en werkte met een fysiotherapeut die hem te slim af was en hem liet lopen terwijl hij dat niet wilde. Vervolgens vertelt hij dat hij een flits van realisatie kreeg tijdens een gesprek met een psychiater.
God, zegt hij, beantwoordde zijn Job-achtige geklaag met een scherpe vraag: “Wanneer ben je voor het laatst naar de kerk geweest?”
Ervan uitgaande dat Foxx wil dat ‚Wat er was gebeurd‘ anderen helpt – en er is alle reden om aan te nemen dat hij dat doet – is zijn routine een gemiste kans. „Jamie Foxx krijgt geen beroertes“, citeert hij zichzelf als hij probeert te begrijpen wat er met hem is gebeurd. „Dat is een oude man….“
Maar dat is het niet. Een van mijn goede vriendinnen kreeg een beroerte toen ze 36 was. Een andere persoon in mijn bredere kring kreeg een beroerte op 39-jarige leeftijd. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention, In de VS wordt 38% van de mensen in het ziekenhuis opgenomen vanwege een beroerte jonger zijn dan 65 jaar.
Twee jaar later, toen die eerste vriendin, een universiteitsbestuurder, een tweede beroerte kreeg, arriveerde ze op de spoedeisende hulp van een ziekenhuis met haperende spraak, algemene verwarring, een geschiedenis van een beroerte Omdat ze haar naam niet kon ondertekenen, werd ze afgewezen en terug naar huis gestuurd.
Foxx heeft al het materiaal dat hij nodig heeft om zijn publiek te zegenen met potentieel levensreddend bewustzijn.
Foxx lijkt, met al zijn geld en connecties, op dezelfde manier te zijn gefaald door het medische establishment. Hij zegt dat de eerste arts die hem onderzocht een cortisone-injectie voorstelde. “Ik weet niet of je Yelps voor artsen kunt doen”, grapt hij, “maar dat is een halve ster.” Ontevreden hierover, zei hij, reed zijn zus door Atlanta en bezocht het Piedmont Hospital, waar ze een dokter vonden die de symptomen van haar broer serieus nam.
Foxx heeft dus al het materiaal dat hij nodig heeft om zijn publiek te zegenen met potentieel levensreddend bewustzijn. Deze medische noodsituaties komen voor bij mensen van alle leeftijden, en toch krijgen patiënten niet de levensreddende behandeling die ze nodig hebben, omdat te veel mensen in de medische wereld die de symptomen van een beroerte zouden moeten kennen, dat nog steeds niet doen.
In plaats daarvan geeft hij een fascinerend, maar frustrerend voorbeeld van zwarte volkstheologie door zijn terugkeer naar het podium te gebruiken om een God te prijzen die degenen van wie hij houdt ziek maakt en immobiliseert. En misschien vraagt een beroerte bij patiënten in het publiek zich af of ook zij de Almachtige hebben beledigd.
Het is niet zo dat Foxx‘ angst voor goddelijke straf geen weerklank vindt bij mij. Ik betwijfel of er veel verschil is tussen zijn religieuze opvoeding en de mijne. En gedurende de tien jaar dat mijn nierfunctie steeds dichter bij nul kwam, zat ik in de wachtkamers van nefrologen te noteren hoeveel mensen binnenkwamen met een rollator, hoeveel er in een rolstoel naar voren werden geduwd en hoeveel er binnenkwamen met een pet op die aangaf dat ze ‚had in Vietnam of Korea gevochten. Waarom maakte ik, jong genoeg om de kleinzoon van deze andere patiënten te zijn, hetzelfde door als zij?
In de jaren daarna ben ik me meer op mijn gemak gaan voelen omdat ik de antwoorden niet wist en mijn energie besteedde aan het vergroten van het bewustzijn over nierziekten en niertransplantaties. De routine van Foxx, hoe inspirerend deze ook is, zou nuttiger zijn geweest als hij zijn publiek expliciet had aangemoedigd de symptomen van een beroerte te herkennen en hen had aangemoedigd om bijvoorbeeld hun bloeddruk onder controle te houden.
De routine van Foxx, hoe inspirerend deze ook is, zou nuttiger zijn geweest als hij zijn publiek had aangemoedigd de symptomen van een beroerte te herkennen.
Je zou kunnen zeggen dat zo’n PSA geen erg grappige komediespecial zou opleveren. En misschien is dat waar. Maar zoals het is: ‚What Had Happened Was‘ is niet erg grappig. Ik vergeleek de special met een van die ‘maak je klaar met mij’-video’s die populair zijn op TikTok. Het laat zien dat Foxx zijn routine doorloopt, maar het is er nog niet.
Foxx heeft duidelijk een ongekende hoeveelheid energie verbruikt om zijn evenwicht en zijn vermogen om te lopen te herwinnen. En daarvoor verdient hij alle applaus. Misschien komt zijn terugkeer naar de wereld van één uur durende comedyspecials net iets te vroeg. Dat is prima. Maar als hij geen routine wilde maken die bijzonder grappig was, zou ik willen dat hij die nuttiger had gemaakt.
