De meest verontrustende naaktheid in de film van het jaar

Sebastiaan Stan gaat (opnieuw) volledig frontaal voor “Een andere man‚ in een scène die gelaagde berichten uitzendt en gemengde emoties oproept. Edward (Stan) heeft neurofibromatose, maar hij neemt een geheim medicijn dat zijn misvorming wegneemt. Nadat hij figuurlijk de identiteit van Edward heeft vermoord en zichzelf opnieuw heeft uitgevonden als Guy, maakt hij opnieuw contact met zijn voormalige buurvrouw, Ingrid (Renate Reinsve) wanneer hij wordt gecast in haar toneelstuk over haar vriendschap met Edward. Terwijl ze intiem worden, vraagt ​​ze hem om Edwards gezichtsmasker te dragen tijdens de seks. De opname van Guy met het gezicht van Edward terwijl hij volledig naakt is, spreekt boekdelen over hoe elk personage wordt aangetrokken/afgestoten door misvorming. Het is een krachtig beeld, noch verleidelijk, noch sensationeel, hoewel het misschien wel beide is; De aantrekkingskracht van Ingrid is de schaamte van Guy. “A Different Man” vraagt ​​kijkers om anders over onszelf te kijken, denken en voelen. De film waarschuwt ons dat het veranderen van hoe we eruitzien niet verandert wie we zijn.

In ‘Vuurbrand’ Judas Wet speelt Henry VIII in de laatste jaren van zijn leven als een gigantisch monster dat zich een weg baant door de film, rottend, stinkend en zich over het algemeen misdragend. Hij mishandelt zijn vrouw Katherine Parr (Alicia Vikander), zowel fysiek als mentaal. Maar misschien wel de meest flagrante en besproken (of walgelijke) overtreding is de naaktscène van Law. Dit is een kort, maar niet te zien beeld van zijn blote billen terwijl hij zichzelf tegen Katherine aan duwt in een seksscène die door veel kwispels op Letterboxd wordt beschreven als een schrik. Law’s kontdubbel werd uiteindelijk ontmaskerd als Dale Farrow (een niet-acteur), maar het is nog steeds een van de meer diepgewortelde shots in dit krachtige drama over de belichaming van giftige mannelijkheid.

Lourenço (Marco Pigossi), de hoofdpersoon van deze tedere karakterstudie, wordt voor het eerst gezien terwijl hij zich uitkleedt op een strand in Provincetown en in het water drijft. Regisseur Marco Calvani (de echte echtgenoot van Pigossi) filmt dit vanuit het perspectief van God, waarbij hij niet alleen benadrukt hoe klein Lourenço is in de wereld, maar ook om te suggereren dat hij wordt gedoopt en gereinigd – een soort wedergeboorte ervaart na een reeks moeilijke en demoraliserende afleveringen. ‘High Tide’ laat zien wat Lourenço op dit moment ertoe bracht in een neerwaartse spiraal terecht te komen. Het omvat het liefdesverdriet van een mislukte relatie en slechte seks met vreemden. Lourenço ontbloot zijn lichaam, zo niet zijn ziel, terwijl hij zijn eigenwaarde probeert te vinden. De veelvuldige naaktheid van de knappe Pigossi is zijn poging om troost in zijn eigen huid te vinden. Wanneer hij zich met tegenzin uitkleedt om te gaan skinny-dompelen Met een paar vrienden die hij ontmoet, verzamelt hij de moed om zijn tekortkomingen te omarmen en troost te vinden in zijn ongemak. Het is misschien wel zijn beste manier om te genezen.

Deze romantische thriller gaat ook over de transformatie van het lichaam van vrouwen als Jackie (Katy O’Brian) de sportschool binnengaat waar Lou (Kristen Stewart) werkt, ter voorbereiding op een bodybuildingwedstrijd. Lou vindt Jackie aantrekkelijk en biedt haar medicijnen aan om haar inspanningen te vergroten, waarbij ze aangeeft: „Jouw lichaam, jouw keuze“, voordat ze Jackie in haar billen injecteert. Jackie en Lou worden romantisch en seksueel intiem, wat leidt tot zweterige naakte seks en zelfs wat garnalenzuigen (teenzuigen). Maar naarmate Jackie’s lichaam groter wordt – in één montage zijn haar biceps letterlijk uitpuilend – laat regisseur Rose Glass het zien met een soort vreemde fascinatie. Jackie wordt bovenmenselijk, zelfs te groot in één fantastische (zowel in geweldige als in wilde) aflevering. Maar in de meest opmerkelijke scène concurreert Jackie op het podium en voert haar routine uit, maar wordt gearresteerd door een bloederig, hallucinerend visioen waarin ze moet overgeven – en Lou eruit springt. De surrealistische gruwel van dit moment, die teruggrijpt op een eerdere misdaad die Jackie heeft gepleegd, zorgt ervoor dat ze zich erg bloot voelt op een manier die zelfs haar krappe bikini-outfit niet kan verbergen.

„Queer“ Er zijn misschien verleidelijke naakte mannen als seksuele partners te zien, maar er zijn ook enkele verontrustende beelden, zoals een levendig shot van een naakte vrouw, afgesneden bij de benen met een naald in haar arm tijdens een van Lee’s (Daniel Craig) koortsdromen. De vrouw vraagt: “Ben jij niet vreemd?” wat suggereert dat Lee haar niet zou moeten voorstellen. De film bevat andere trippy sequenties – ook veel sensueler – waarin Lee en Allerton (Drew Starkey) hallucineren terwijl hun naakte lichamen tegen elkaar en van elkaar af drukken in een soort pas de deux die zowel hun aantrekkingskracht als afstoting suggereren. Regisseur Luca Guadagnino benadrukt zowel het ingewikkelde verlangen tussen deze mannen als de rommeligheid van hun seks. De naaktheid van de film is openhartig: wanneer Allerton naakt de deur opendoet, is dat zowel een plagerij als een uitnodiging. Maar het is het verlangen dat Lee gedurende de hele film heeft dat de leegte van zijn seks- en drugsverslaving weerspiegelt. Naakt en met zijn gezicht naar beneden op een bed, doorgebracht na de seks, voelt hij niets. En door Craigs verbazingwekkende optreden kunnen kijkers alles voelen.

Het is merkwaardig waarom de vrouwen worden gebrandmerkt Zack Synder ruimteopera ‘Rebel Moon” moeten volledig naakt en misvormd zijn, maar dit tweedelige sciencefiction-epos roept meer vragen op als het gaat om admiraal Atticus Noble (Ed Skrein) en zijn naaktscènes. Skrein wordt naakt gezien met slangen die zich aan zijn armen vastklampen en portalen op zijn borst waardoor kabels (en slangen) zich aan zijn lichaam kunnen hechten. Hij slikt zelfs één slang in, wat bizar homo-erotisch is. Noble is onbewust naakt en toont zichzelf trots aan zijn ondergeschikte, Cassius (Alfonso Herrera). Noble wil bekeken worden omdat hij macht afdwingt. Maar hij is grotendeels machteloos; zijn naaktheid hier is een façade. Wanneer Noble na een mogelijke dood weer tot leven moet worden gewekt, verbinden een reeks verlichte kabels en portalen hem met een neurolink, en wordt hij naakt in water ondergedompeld waar astrale energie wordt gebruikt om hem weer tot leven te wekken. Hij komt uit een pop en wordt herboren, maar hij is niet veranderd. De naaktheid van Skrein is meestal discreet: vanaf de zijkant gezien, met achteraanzichten zichtbaar in de snit van de regisseur, maar nooit volledige frontale beelden. Snyder filmt deze afleveringen klinisch en laat zien hoe het karakter van Noble kwetsbaar en machteloos is. De buizen, het water en de elektrische ladingen kunnen hem maar in beperkte mate transformeren, en net als Cassius kijken we vol walging toe, wetende dat de keizer geen kleren heeft.

Grootvoet bestaat misschien niet, maar „Sasquatch Sunset“ beweert dat als deze cryptiden echt zouden zijn, ze geile AF zouden zijn. De film van David en Nathan Zellner, opgenomen in een opzettelijk observerende, natuurdocumentairestijl, begint met een scène van Sasquatch-seks (het mannetje maakt zichzelf zelfs schoon met bladeren na het paren), en bevat verschillende afleveringen waarin opwinding voorkomt – één met een roofdier, die praktisch de term ‘onveilige seks’ definieert. Maar er zijn ook opzettelijke shots van de genitaliën van een Sasquatch (gezien terwijl het personage aan het overgeven is, niet minder), momenten waarop de personages hun territorium markeren met urine, en een scène van de bevalling die oneindig veel beter is dan het personage van Florence Pugh dat een baby krijgt. “Wij leven in de tijd.” “Sasquatch Sunset” toont naaktheid als natuurlijk, maar is zelden geruststellend. Misschien is dat het punt. We zijn allemaal sexy beesten.

Demi Moore geeft een bravoure optreden (misschien wel de beste van het jaar) als Elisabeth Sparkle in deze verbluffende film over een vrouw van een bepaalde leeftijd die verlangt naar jeugd en schoonheid. Maar haar uitgebreide ongeklede scène in een badkamer, waar ze een ‘jonger, beter zelf’ ‘baart’, Sue (Margaret Qualley), na het injecteren van de titulaire substantie, is een van de beste en meest memorabele naaktscènes van het jaar. Het is niet alleen zo dat de 62-jarige Moore volledige frontale naaktheid vertoont (zoals haar jongere tegenspeler Qualley doet), maar dat de film ook de gebreken en kenmerken van hun lichaam laat zien. Deze vrouwen worden geïdealiseerd en geobjectiveerd door de camera, terwijl ze ook zeer zelfkritisch zijn over hun uiterlijk. De actrices bewonderen hun uiterlijk – het bepaalt wie ze zijn – net zo graag als dat ze graag bekeken worden. (Let op de ingelijste foto van Elisabeth die aan de muur van haar appartement hangt tegenover een raam waar Sue op een reclamebord te zien is.) Regisseur Coralie Fargeat fotografeert deze vrouwen op manieren die hen vleien en fetisjeren. (Een man had deze film nooit kunnen maken). Maar haar camera is een spiegel die hun valse perfectie naar ons weerkaatst en de kijkers laat zien hoe oppervlakkig we werkelijk zijn. De naaktheid hier is een symbool van macht en kwetsbaarheid, vooral op de laatste rol. En het is zowel schokkend als adembenemend.

Het is altijd interessant als een filmmaker herhaaldelijk naakt verschijnt in zijn eigen film. In haar speelfilmdebuut ‘Het gevoel dat de tijd om iets te doen voorbij is’,” schrijver/regisseur en redacteur Joanna Arrow schittert als Ann, een onderdanige wiens meester Allen (Scott Cohen) is. Ze wordt voor het eerst volledig naakt bij hem in bed gezien en al snel neukt ze zijn slapende lichaam. ‚Ik vind het geweldig dat je niets voor mij doet,‘ zegt ze, waarmee ze de aard van hun relatie aangeeft en een idee geeft van de droge, uitgestreken humor van de film. Ze smeekt hem haar te vertellen wat ze moet doen, en in verschillende sessies geeft hij haar de opdracht naakt naar de muur te rennen of ‘voorover te buigen en haar wangen te spreiden’. Hij kokhalst haar zelfs in één scène. Deze momenten laten Anns inzending zien, maar in Arrows eigenzinnige drama is dit een teken van haar kracht en controle. Arrow’s optreden met pokerface en haar uitgebreide volledige naaktheid zijn een uiting van haar zelfvertrouwen. Het waargenomen misbruik is hier gewenst en met wederzijdse instemming, wat het overtuigend maakt. Bovendien zijn de shots in ‘The Feeling That the Time for Doing Something Has Passed’, hoewel kunstig gecomponeerd, net zo vlak en onaangetast als de dialoog. In tegenstelling tot de glanzende “Babymeisje”, de andere van dit jaar Bdsm Drama, de film van Arrow heeft een afstandelijke toon die de kijkers op de zenuwen zal werken, zo niet onder hun huid.