Dit was een spannend, bloedstollend spel en soms zelfs heel grappig. Niet in de laatste plaats in zijn laatste belangrijke daad in de 97e minuut, een voorzet vanaf de rechterkant die Harry Maguire ongemarkeerd voor het doel aantrof en plotseling in de koude, harde schijnwerpers van het lot omhulde, maar in plaats daarvan ervoor koos om de bal als een bal in de menigte te slaan. man die met een verfrommeld bierblikje over het hek van een fabriek trapt.
Het eindresultaat was een goede loting voor Manchester Unitedwat geen kleinigheid is, en zeker een verbetering ten opzichte van de recente trend van zware nederlagen. Het was waarschijnlijk ook een goed resultaat voor Liverpool, na een optreden dat soms pittig was, maar ver verwijderd was van de zonovergoten wandeling van de eerste seizoenshelft. Dit punt zal uiteindelijk misschien meer betekenen dan sommige van die onbewolkte overwinningen.
Vanuit United-perspectief was het opnieuw een prachtige wedstrijd voor Amad Diallo, die niet altijd goed speelde, die een groot deel van de wedstrijd kronkelde van de pijn of zichzelf in een staat van uitputting bracht, maar daarbij een oefening produceerde in het niet stoppen, de zon tot de laatste adem achtervolgen, en hoe je uiteindelijk een geweldige tijd kunt hebben terwijl het er een hele lange tijd misschien uitzag als een verschrikkelijke tijd.
Diallo is bovenal een hoopvolle voetballer. Dit was geen slechte zaak op Anfield, waar zijn eerste opmerkelijke daad was om de bal na twintig minuten achteruit weg te koppen van een open doel, te springen, in de lucht te hangen, zijn nek te verdraaien en, opnieuw, de bal terug te koppen van een open doel. doel.
Diallo had het snijpunt van een wervelende wind en het harde, platte voorzet van Diogo Dalot verkeerd ingeschat. Voor de goede orde bleef hij kronkelend achter van de pijn door de uitdaging van Alisson, die verre van een gekletter was, maar Diallo is eigenlijk ook gemaakt van elastiek en ganzendons.
Hij sprong op. Hij bleef rennen. Er bleven moeilijke dingen gebeuren. Hij gleed uit en viel op de bal voor de Kenny Dalglish Stand met een Buster Keaton-achtige komische timing. Hij kreeg een gele kaart omdat hij de openingstreffer van United overdreven vierde, ondanks dat hij daar niet echt een rol in speelde.
Maar hij produceerde ook het sleutelmoment van de wedstrijd na 80 minuten, nog steeds aan het rennen omdat zijn manager weet dat hij in Diallo een oefening in sportief optimisme heeft. Het doelpunt was een geschaafde finish na een voorzet van Alejandro Garnacho, een moment gemaakt door Diallo’s mooie sluipende run over de rug van Andy Robertson.
Hij knielde ter viering. Hij glimlachte enorm. Hij moest aan die kant weggetrokken worden van de United-fans omdat er, zo bleek, een voetbalwedstrijd moest worden uitgespeeld. Ruben Amorim moet van deze jongen houden, die hem deze momenten weg van huis blijft geven tegen zijn grootste lokale rivalen, en daarbij tijd koopt, die Amorim meer dan wat dan ook nodig heeft.
Bovenal vormde de late gelijkmaker een concrete beloning voor Amorims belangrijkste daad, het aanscherpen van zijn centrale middenveld. United kwam in deze wedstrijd nadat het onder Amorim één keer de nul had gehouden dat tegen Evertondie de levensstijlkeuze hebben gemaakt om het scoren van doelpunten gewoon uit hun wekelijkse routine te verwijderen.
Amorim leek in die periode een beetje opgejaagd. Voor de wedstrijd sprak hij erover angst en een gebrek aan leiderswaarin hij zijn spelers beschrijft in termen die gewoonlijk voorbehouden zijn aan bleke en doodsbange Victoriaanse kinderen. Hier liet hij opnieuw het ceremoniële roulettewiel op het middenveld draaien. Er was sprake van een welverdiende waardering voor de christen Eriksen-Casemiro-combinatie, een middenveld met de krakende charme van het kijken naar je vader die badminton speelt. In plaats daarvan kwam de combinatie met het hoogste plafond die beschikbaar was, Manuel Ugarte en Kobbie Mainoo, waarbij Bruno Fernandes langskwam om een drie uit balbezit te leveren.
na nieuwsbriefpromotie
Het belangrijkste element was echter niet het personeel. Het was Amorims vermogen om zijn centrale verdedigers ervan te overtuigen moedig te zijn, op te treden en het middenveld te helpen, om als onderdeel van een team op te treden in plaats van met opeengeklemde tanden te wachten om de brug te verdedigen. Harry Maguire en Matthijs de Ligt lijken misschien op een experiment in antisnelheid. Maar snelheid is veel minder belangrijk als je niet altijd aan het jagen bent. En vanaf het begin kwamen alle drie de centrale verdedigers tussenbeide om de diepe ruimtes te versterken, waarbij de focus heel duidelijk lag op het opvullen van de leegte op het middenveld in het hart van dit team, die van manager op manager lijkt te worden doorgegeven als een afgebroken mahoniehouten dressoir, naar de in de mate dat je echt het gevoel krijgt dat het je misschien gewoon iets probeert te vertellen over ziel en hart en institutionele uithollingen.
In die meer gecomprimeerde ruimtes was Mainoo uitstekend, tijgerachtig en pittig, dol op de modder en het gevecht. Fernandes speelde een steeds expressiever spel. Rasmus Højlund werkte als een Sovjet-boerderijpaard vooraan, met het hoofd naar beneden en de hoeven altijd rijdend.
De opener van United kwam van links, waarbij Fernandes een prachtige pass voor Lisandro Martínez vond, waardoor hij een volwaardige doeltrap in het dak van het net sloeg. Cody Gakpo scoorde een prachtig doelpunt en deed daarbij iets vreselijks met De Ligt. Hij maakte een schijnbeweging op zijn linkervoet met een heerlijk zachte aanraking en produceerde vervolgens het perfecte pianoforte-contrast op zijn rechtervoet. Mohamed Salah zette een penalty om nadat De Ligt had afgehandeld. Toen kwam het gelijkmakermoment.
Een punt is natuurlijk maar een punt. Overwinning bij Manchester City werd gevolgd door drie verschrikkelijke nederlagen. Maar Amorim zal hoop zien in het dichten van deze belangrijke centrale gaten. En natuurlijk in de les van Diallo: gewoon doorgaan.
Source link
