Op een regenachtige middag in Raleigh deze week kwam het North Carolina House bijeen in een staatsgebouw versierd met klatergoud en verlichting om het veto van de Democratische Regering Roy Cooper terzijde schuiven van een wetsvoorstel dat de Republikeinen hebben aangenomen nadat ze hun supermeerderheid bij de verkiezingen van november hadden verloren. Het natte weer herinnerde ons er op grimmige wijze aan dat de wetgeving, die zonder enig publiek commentaar of debat in de commissie was ingevoerd, dat wel was gepresenteerd als een orkaanhulpwet om tegemoet te komen aan de voortdurende behoeften van de westerse Noord-Carolijnen Orkaan Helenede dodelijkste storm in de geschiedenis van onze staat. Maar slechts 13 van de 131 pagina’s van het wetsvoorstel beweren zelfs maar iets aan te pakken de ramp. De rest van het wetsvoorstel gaat helemaal niet over verlichting; in plaats daarvan komt het neer op een politieke staatsgreep.
Ondanks de kerstversiering klonken de zalen van de Algemene Vergadering niet met kerstliederen ter ere van “vrede op aarde, welwillendheid jegens de mensen”, maar met protestkreten van burgers uit North Carolina die probeerden de machtsgreep van de Republikeinse partij bloot te leggen. Voor de hulpinspanningen van Helene doet de wetgeving weinig: het verschuift alleen maar staatsgelden van de ene rekening naar de andere en zegt dat “het geld ongebruikt zal blijven totdat” verdere actie van de wetgevende macht volgend jaar.
De Herodes-achtige actie van de Republikeinse leiding van North Carolina deze week herinnert ons eraan dat extremisme kwetsbaar is.
Maar het wetsvoorstel verschuift wel de bevoegdheid om leden van de staatsverkiezingsraad te benoemen van de nieuwgekozen gouverneur Josh Stein, een democraat, naar de nieuwe staatsauditor, een republikein. Het wetsvoorstel verkort de tijd die kiezers hebben om stemfouten te corrigeren en verplicht provincies om de verkiezingsresultaten eerder te rapporteren. Het verbiedt de nieuwe procureur-generaal, een Democraat, om te weigeren wetten te verdedigen die zijn aangenomen door de Algemene Vergadering – dezelfde wetgevers die zojuist hun gerrymander-supermeerderheid hebben verloren.
Deze kerstperiode doen politieke leiders die iets vrooms zeggen terwijl ze iets schandelijks doen, denken aan koning Herodes, die de magiërs verzocht de locatie van het Christuskind te melden, zodat Herodes, in zijn eigen woorden, ‘hem zou kunnen komen aanbidden’. Het was een leugen. Herodes haastte zich niet naar Bethlehem om het kind te eren; hij stuurde zijn handlangers om elk kind onder de twee jaar te vermoorden in een poging van de verschroeide aarde om eventuele tegenstand uit te roeien. Die terreurdaad in het kerstverhaal is een afschuwelijk bewijs van de wanhoop van de politieke macht, maar het verlicht ons huidige politieke moment op een manier die alleen met kerstverlichting niet mogelijk is.
Sinds Donald Trump in november ternauwernood de herverkiezing won, zijn velen wanhopig geworden dat het Amerikaanse electoraat de mogelijkheid van een multi-etnische democratie heeft opgegeven. Maar de Herodes-achtige actie van de Republikeinse leiding van North Carolina deze week herinnert ons eraan dat extremisme kwetsbaar is. Ja, North Carolina gaf Trump een kleine meerderheid bij verkiezingen met een lagere opkomst dan vier jaar geleden. Maar de Republikeinen verloren hun supermeerderheid in het Huis van Afgevaardigden. Ze verloren de helft van de verkiezingen over de hele staat, waarbij de Democraten alle functies wonnen die toezicht hielden op de verkiezingen onder de bestaande wetgeving. Republikeinse extremisten hebben geen politieke staatsgreep gepleegd onder de dekmantel van slachtoffers van de orkaan, omdat zij sterk zijn; ze deden het omdat ze weten dat ze terrein verliezen en wanhopig de macht willen behouden.
Dit zijn dezelfde politici die de regering-Biden bekritiseerden omdat ze niet genoeg deed toen de FEMA in de onmiddellijke nasleep van de orkaan Helene met spoed hulp verleende aan het westen van Noord-Carolina. Ze stelden zich kandidaat voor herverkiezing en zeiden dat ze “pro-life” waren en de mantel van het christendom claimden, maar ze verlieten de ethiek van Jezus en gaven het westen van North Carolina een zak steenkool voor Kerstmis. Hoewel ze misschien naar huis gaan en tijdens hun kerkdiensten ‘Joy to the World’ zingen, verkondigen hun daden dat ze geen vreugde kennen; ze worden in feite verteerd door angst. Het lied van het seizoen luidt: „Hij regeert de wereld met waarheid en genade.“ Maar met deze wetgevende staatsgreep hebben de Republikeinen van North Carolina zich aangesloten bij het zingen van een verdraaide versie van het kerstlied dat in essentie luidt: “Wij regeren de staat met leugens en hebzucht.”
Wij sluiten ons aan bij het koor dat zong uit protest tegen deze politieke staatsgreep, maar we wanhopen niet. Deze stemming onthult feitelijk de zwakte van Amerika’s antidemocratische bewegingen, en degenen onder ons die werken aan een derde wederopbouw van deze natie blijven onwankelbaar in onze overtuiging: de glorie van gerechtigheid en rechtvaardigheid en de wonderen van liefde als de fundamenten van de republiek zullen blijven bestaan. voorbij onze huidige problemen. Zelfs als we een tijdelijke tegenslag te verduren hebben, beloven we dat we ons er nooit van zullen terugtrekken om samen verder te gaan. We zijn blij dat we de goede kant hebben gekozen en hebben er vertrouwen in dat het goede sterker terug zal komen en uiteindelijk als overwinnaar uit de strijd zal komen.
