De klimaatpolitiek staat op het punt om in omgekeerde richting te gaan

Artikel inhoud

Een paar dagen later Donald Trump de Amerikaanse verkiezingen won, was ik op de klimaatconferentie van de VN in Azerbeidzjan, waar ik het hoofd tegenkwam van een klimaatverandering denktank die iets onverwachts zei.

Artikel inhoud

Artikel inhoud

Hij vertelde me dat zijn Amerikaanse team dezelfde communicatierichtlijnen had aangenomen als de groep gebruikt in Chinawaar onafhankelijke onderzoeksgroepen voorzichtig te werk gaan om te voorkomen dat het autoritaire regime van Peking wordt opgeschrikt. Zijn Amerikaanse staf moest ervoor zorgen dat alle publieke commentaren politiek neutraal waren en elke stap vermijden die zou kunnen worden opgevat als openlijke aanvallen op de regering.

Artikel inhoud

Zijn woorden herinnerden eraan hoe snel de klimaatpolitiek is veranderd in de VS, waar van Trump wordt verwacht dat hij een reeks milieuprestaties uit het Biden-tijdperk zal ondermijnen. Maar de COP van Azerbeidzjan benadrukte dit ook: de VS staan ​​misschien niet alleen. Verkiezingen zijn aanstaande of mogelijk in ten minste vier andere omvangrijke economieën waar relatief groene regeringspartijen te maken krijgen met rivalen die de klimaatactie willen beteugelen, afzwakken of terugdraaien.

Neem Canada, waar in oktober verkiezingen plaatsvinden en uit peilingen blijkt De liberale minderheidsregering van Justin Trudeau ver achter bij de Conservatieven van Pierre Poilièvre. Trudeau heeft een reeks klimaatmaatregelen gelanceerd sinds hij voor het eerst werd verkozen in 2015, waaronder een systeem uit 2019 om een ​​stijgende prijs te zetten op koolstof, dat wordt geprezen als een vooruitstrevend groen beleid en een belangrijke aanjager van verwachte emissiereducties.

De herhaalde oproepen van Poilièvre om “de belasting af te schaffen” staan ​​centraal in zijn streven naar een “verkiezing van de CO2-belasting‚ over een plan dat volgens hem de prijs van huishoudelijke levensbehoeften opdrijft in een crisis van de kosten van levensonderhoud – ook al is het ontworpen om inkomstenneutraal te zijn voor de federale overheid.

Artikel inhoud

Artikel inhoud

Het mantra van de campagne ‘afschaffen van de belasting’ zal bekend in de oren klinken bij kiezers in een andere grote producent van fossiele brandstoffen, Australië, waar in mei verkiezingen plaatsvinden. Voormalig premier Tony Abbott gebruikte dezelfde slogan toen hij in 2013 de conservatieve liberaal-nationale partijcoalitie van het land aan de macht leidde.

Het CO2-beprijzingssysteem van de vorige Labour-regering werd definitief afgeschaft en de huidige premier van Labour, Anthony Albanese, heeft sinds zijn aantreden in 2022 een reeks verschillende klimaatbeleidsmaatregelen gelanceerd, waaronder hervormingen van een plan om de uitstoot van grote industriële locaties te beperken.

Ook hij wordt geconfronteerd met rivalen die zich richten op de energiekosten in wat een krappe verkiezing zou kunnen worden. Oppositieleider Peter Dutton valt de omvang van Labour’s steun voor hernieuwbare energiebronnen aan en wil zeven kernreactoren bouwen – een hele opgave voor een land met een verbod op kernenergie. Critici noemen het plan een vijgenblad om de levensduur van de opwekking van fossiele brandstoffen te verlengen, omdat de bouw van kerncentrales zoveel tijd en geld kost.

Hoe dan ook, de toekomst van hernieuwbare energiebronnen is te zien in andere wedstrijden. Terwijl de Duitse kiezers zich voorbereiden op vervroegde verkiezingen in februari, blijkt uit peilingen dat de leider van de Christen-Democratische Unie, Friedrich Merz, de favoriet is om de centrumlinkse bondskanselier Olaf Scholz te vervangen, onder wie hernieuwbare energie een hoge vlucht heeft genomen.

Artikel inhoud

Merz zei onlangs dat hij windenergie als een overgangstechnologie beschouwde en suggereerde dat turbines onaantrekkelijk waren. Sommige van zijn bondgenoten willen kernenergie nieuw leven inblazen.

Maar alle reguliere partijen zijn gefocust op de energiekosten, vooral sinds de steun voor het extreemrechtse Alternatief voor Duitsland enorm steeg nadat het zich richtte op de moeizame pogingen van Scholz om vorig jaar een wet op de verwarming van woningen in te voeren. De AfD, lange tijd een criticus van klimaatactie, staat nu op de tweede plaats na de conservatieve alliantie van Merz.

De opkomst van rechtse populisten compliceert ook de klimaatinspanningen in Frankrijk, waar president Emmanuel Macron zojuist zijn tweede premier in drie maanden tijd heeft benoemd in een jaar van politieke turbulentie, gekenmerkt door vervroegde verkiezingen die de Nationale Vergadering in een impasse brachten.

Die impasse heeft geleid tot speculaties dat er volgend jaar nieuwe parlementsverkiezingen zouden kunnen worden gehouden, een zorgwekkend vooruitzicht voor voorstanders van het klimaatbeleid die zich al zorgen maken over de invloed van de extreemrechtse Rassemblement National, de grootste partij van de Assembly.

Hoewel de RN het klimaatakkoord van Parijs uit 2015 heeft gesteund, heeft zij zich ook verzet tegen groene transport- en energiemaatregelen die zouden helpen de doelstellingen van het akkoord te verwezenlijken, en heeft zij verworpen wat haar leiders ‘bestraffende ecologie’ en het kostbare groene ‘degrowth’-denken noemen.

Artikel inhoud

De situatie is niet alleen maar somber. Mondiale enquêtes blijven aantonen dat kiezers meer klimaatactie willen en dat nationale regeringen niet alles zijn. De opslag van zonne-energie, windenergie, elektrische auto’s en batterijopslag op het elektriciteitsnet zijn dit jaar opnieuw enorm gestegen, niet in de laatste plaats in grote gebieden en staten. Maar 2025 zal nog steeds het tempo van een groene transitierace op de proef stellen waarin, zoals de Amerikaanse klimaatactivist Bill McKibben het ooit uitdrukte, langzaam winnen hetzelfde is als verliezen.

© 2024 The Financial Times Ltd

Artikel inhoud