De erfenis van Antony Blinken ligt begraven onder het puin van Gaza

Toen minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken onlangs op woensdagmiddag het podium betrad in een volle zaal van de Council on Foreign Relations, draaide het allemaal om het maken van erfenissen. Biden is niet langer een effectieve communicator, maar dat weerhoudt zijn team er niet van om overuren te maken om het verhaal te vertellen van zijn veronderstelde beheersing van het buitenlands beleid – een verhaal dat soms in strijd is met de werkelijkheid. Gaza zoals het er nu uitziet, is opvallend afwezig in hun reflecties.

Feiten ter plaatse – waar het cijfer van zo’n 45.000 gedode Palestijnen vrijwel zeker een feit is ondertelling– zijn consequent vermeden. Samantha MachtBiden’s hoogste humanitaire functionaris en het hoofd van het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling, belast met het verkrijgen van hulp aan de Palestijnen, hield onlangs een grote toespraak waarin Gaza niet eens werd genoemd. Dito Avril Hainesde vertrekkende directeur van de nationale inlichtingendienst. “Na het einde van deze regering zal er tijd zijn, misschien wel veel tijd, zodat mensen kunnen beoordelen wat we hebben gedaan”, zei Blinken. vertelde Reuters. “Daar heb ik nu geen tijd voor.”

Maar hij had nog tijd voor nog een publiek engagement in New York. Michael Douglas was aan het praten met Gay Talese, terwijl gepensioneerde ambassadeurs – Democraten en Republikeinen – knie aan knie bij elkaar zaten. Er was wijn en kaas. Blinkens moeder en halfzus zaten op de eerste rij.

Knipperen herinnerd de menigte hoe zwaar het was geweest in 2021 toen hij aantrad te midden van de Covid-pandemie en de economische crisis. En het is waar dat de regering-Biden sindsdien enkele successen op het gebied van het buitenlands beleid heeft geboekt. Door middel van intensieve diplomatie vermeden ze een heet conflict met China, ondanks een Chinees ballonincident boven de Amerikaanse lucht met hoge inzet. Ze zijn terecht trots op de wederopbouw van mondiale allianties, vooral ter ondersteuning van Oekraïne. En Biden verdient de eer voor het terugtrekken van troepen uit Afghanistan (hoewel het resulterende moeras en de snelle val van de regering daar het politiek moeilijk bespreekbaar maken, en niet iets dat Blinken naar voren bracht). Maar het is de vernietiging van Gaza die het grootst opdoemt.

Naast het schokkende verlies aan mensenlevens zal de decimering van Palestina door Israël een veel grotere en langere impact hebben op Amerika: het zal de implementatie van het internationaal humanitair recht wereldwijd ondermijnen. Het zal legers aanmoedigen om willekeurige operaties tegen gemarginaliseerde volkeren te ondernemen. En zonder geloofwaardige aanspraak op de mensenrechten zal Amerika, ondanks de winst die Biden heeft geboekt, moreel zwakker dan ooit zijn op het wereldtoneel.

Blinken noemde – heel kort – de noodzaak van de wederopbouw van Gaza en van ‘een oplossing voor de Palestijnse kwestie’. Hij wees op de “grote menselijke schade voor de kinderen, de vrouwen en de mannen in Gaza die verstrikt zijn geraakt in dit kruisvuur van Hamas”, maar hij concentreerde zich vooral op de grote klappen die Israël heeft toegebracht aan Hamas en Hezbollah.

Niemand in dat vriendelijke publiek verwachtte dat hij zou zeggen dat Bidens berenknuffel van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu weinig effect had bij het onderdrukken van de massamoorden, of dat niet genoeg humanitaire hulp de Palestijnen heeft bereikt. Maar hij had op zijn minst kunnen aangeven hoe de regering de zaken achteraf gezien anders had kunnen doen – of nieuwe inzichten had kunnen bieden over waarom hij de dingen deed zoals hij deed. “Het zou verfrissend zijn om hen uit de eerste hand te horen erkennen dat er enkele misstappen in Gaza zijn gepleegd”, vertelde een voormalige hoge regeringsfunctionaris mij. “Het is eerlijk om de successen op het gebied van het buitenlands beleid te vieren en lofbetuigingen te ontvangen, terwijl we ook enige nederigheid en menselijkheid tonen door toe te geven dat niet alles een overwinning was.”

Ik had gehoopt de aftredende minister van Buitenlandse Zaken te kunnen vragen hoe hij omgaat met een groeiend koor van deskundigen die zeggen dat het gedrag van Israël neerkomt op genocide, zoals geïllustreerd door de zaak van Zuid-Afrika tegen Israël bij het Internationaal Gerechtshof. Blinkens stiefvader, Samuel Pisar, overleefde de Holocaust, en Blinken heeft vaak gezegd dat de redding van Pisar door Amerikaanse GI’s uit de nazi-vernietigingskampen zijn wereldbeeld over de macht van Amerika heeft gevormd. Maar in Gaza is het onmogelijk geworden om te beweren dat de Verenigde Staten nog steeds een kracht ten goede zijn. Binnen de Amerikaanse regering is de minister van Buitenlandse Zaken doorgaans degene die de beslissingen neemt bepaling dat een militaire campagne een genocide is. Palestijnen hebben de Israëlische campagne al lang in die termen beschreven, en recente berichtgeving door Amnestie Internationaal, Artsen zonder GrenzenEn Mensenrechtenwacht versterkt de genocideclaim met nieuw schriftelijk bewijsmateriaal.

Naast mij zat de mensenrechtenadvocaat Sarah Leah Whitson. De organisatie die zij leidt, Democracy for the Arab World Now, had zojuist een federale organisatie opgericht rechtszaak tegen Blinken en het ministerie van Buitenlandse Zaken namens Palestijnse families, die wijzen op het willekeurige en grillige onvermogen van de regering-Biden om de Amerikaanse wet af te dwingen, waardoor zij schade worden berokkend. In de rechtszaak zeggen ze dat Blinken heeft getekend wapenoverdrachten aan Israël, ondanks ruime documentatie van grove mensenrechtenschendingen. Whitson wilde vragen hoe de minister van Buitenlandse Zaken erop kon vertrouwen dat geen enkele eenheid van het Israëlische leger mensenrechtenschendingen had gepleegd. Terwijl ze door haar sociale media-feed scrolde, bleven er schokkende foto’s van verminkte Palestijnse kinderen verschijnen.

We hebben geen van beiden onze vraag binnen gekregen.