CNN
—
De imperialistische ontwerpen van Donald Trump over Groenland, Canada en Panama klinken vaak als het geklets van een vastgoedhaai die het buitenlands en handelsbeleid gelijkstelt aan de jacht op nieuwe deals.
Maar er zit methode in zijn expansionistische denkwijze. Trump worstelt op zijn unieke manier met nationale veiligheidsvraagstukken waarmee de VS te maken krijgen in een nieuwe wereld die wordt gevormd door de opkomst van China, de ongelijkheid van de mondialisering, het smeltende poolijs en de instabiliteit van de grote macht.
Zijn houding belichaamt ook het ‘America First’-principe, waarbij de Amerikaanse kracht wordt gebruikt om meedogenloos beperkte nationale belangen na te streven, zelfs door kleinere, geallieerde machten onder druk te zetten.
Uit de overpeinzingen van Trump over de beëindiging van het Panamakanaalverdrag blijkt vooral de preoccupatie van de nieuwe regering met de invasie van buitenlandse mogendheden op het westelijk halfrond. Dit is geen nieuwe zorg; het is een constante draad in de Amerikaanse geschiedenis, die teruggaat tot de Monroe-doctrine in de jaren twintig van de negentiende eeuw, toen Europese kolonialisten de bedreiging vormden. De kwestie bleef bestaan ondanks de communistische angsten van de Koude Oorlog. De usurpatoren van vandaag zijn China, Rusland en Iran.
De overtuiging van Trump dat de Verenigde Staten in zijn eigen invloedssfeer oppermachtig moeten zijn, is intussen ook een belangrijke hint over hoe hij belangrijke mondiale hotspots zou kunnen beheren, waaronder de oorlog in Oekraïne en mogelijk zelfs Taiwan.
Maar zijn neokolonialisme van de 21e eeuw is een enorm risico en lijkt zeker halsoverkop in botsing te komen met het internationale recht. En Trump zou de macht van Amerika in gevaar kunnen brengen door allianties die over generaties heen zijn opgebouwd te vernietigen en zijn vrienden van zich te vervreemden.
Trump gooide olie op een gespannen wereld die dinsdag met schroom wachtte op zijn tweede termijn toen een verslaggever hem vroeg of hij geweld kon uitsluiten om het Panamakanaal terug te veroveren of het strategisch belangrijke Groenland over te nemen.
“Daar ga ik me niet aan binden, nee”, zei Trump in Mar-a-Lago. “Het kan zijn dat je iets moet doen.”
De Canadezen waren opgelucht toen ze hoorden dat de verkozen president de 82nd Airborne niet over de 49e breedtegraad zou sturen. Hij zei dat hij alleen economisch geweld zou gebruiken om de trotse soevereine democratie in het noorden te annexeren en er de 51e staat van te maken.
Zoals vaak bij Trump gingen zijn dreigementen gepaard met een mengeling van boosaardigheid en kattenkwaad. En er was een karakteristiek farce-element toen de zoon van de verkozen president, Donald Jr., de Boeing van de familie naar Groenland vloog, met een bobblehead van zijn vader op het bedieningspaneel in de cockpit. “Maak Groenland weer groot!” de gekozen president postte op zijn Truth Social-netwerk kort voordat zijn zoon landde.
Het is onwaarschijnlijk dat Trump krijgt wat hij wil met Canada, Panama of Groenland. Zijn strategie zou dus gericht kunnen zijn op het verkrijgen van betere deals voor de VS – misschien een korting voor Amerikaanse schepen die de belangrijkste waterweg tussen de Atlantische en de Stille Oceaan doorkruisen, een grotere Amerikaanse toegang tot zeldzame aardmetalen op Groenland en zeeroutes die aan het licht komen door het smelten van poolijs. evenals een nieuwe handelsovereenkomst met Canada die Amerikaanse fabrikanten ten goede zou kunnen komen. Trump zou deze allemaal zeker afschilderen als een enorme overwinning die alleen hij had kunnen behalen, ook al zouden ze uiteindelijk nogal cosmetisch zijn, zoals zijn eerste pact tussen de VS, Mexico en Canada.
Maar de dreigementen van Trump geven invulling aan een van zijn beweegredenen voor het buitenlands beleid: dat elk land zijn doelen eenzijdig op agressieve wijze moet nastreven op een manier die onvermijdelijk ten goede zal komen aan sterke, rijke landen als de Verenigde Staten.
“Als president heb ik de mislukte benaderingen uit het verleden verworpen, en ik zet Amerika met trots op de eerste plaats, net zoals u uw landen op de eerste plaats zou moeten zetten. Dat is oké – dat is wat je zou moeten doen”, zei Trump in 2020 tegen de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Dit is een doctrine die is afgeleid van een leven waarin Trump heeft geprobeerd altijd de meest agressieve persoon in elke kamer te zijn, op zoek naar “overwinningen” op zwakkere tegenstanders. Dit verklaart zijn opmerking dat Denemarken Groenland, een zelfbesturende entiteit binnen zijn koninkrijk, zou moeten overdragen, omdat het belangrijk is voor de Amerikaanse veiligheid. Zo niet, zei Trump: “Ik zou Denemarken op een zeer hoog niveau belasten.”
De verkozen president karakteriseerde ook het Amerikaanse besluit om het Panamakanaal in 1999 over te dragen op grond van een door Jimmy Carter ondertekend verdrag als een dwaasheid die de voordelen van de Amerikaanse macht verkwistte. Hij beweerde ten onrechte dat Amerikaanse schepen werden gediscrimineerd op het gebied van de doorvoervergoedingen en dat China, en niet Panama, de waterweg exploiteerde. (Beijingbedrijven exploiteren inderdaad enkele havens in Panama). “We hebben het Panamakanaal aan Panama gegeven. We hebben het niet aan China gegeven, en zij hebben het misbruikt”, zei Trump vlak voordat het lichaam van Carter in Washington arriveerde, vóór de staatsbegrafenis van donderdag.
De stoere aanpak van Trump verklaart ook waarom hij weinig onderscheid ziet tussen Amerikaanse bondgenoten en tegenstanders. Hij klaagde bijvoorbeeld dinsdag dat Canada, Amerika’s grootste geografische vriend, zich losmaakt van de Amerikaanse defensieparaplu en daarom een staat zou moeten zijn in plaats van een natie. Een dergelijke visie verwerpt de door de VS geleide liberale orde die allianties ziet als investeringen die de Amerikaanse macht vermenigvuldigen en de democratie en vrijheid beschermen.
Het sturen van troepen om het Panamakanaal of Groenland te veroveren zou in tegenspraak kunnen zijn met de waarschuwingen van Trump tijdens zijn campagne dat de VS nieuwe buitenlandse verwikkelingen moeten vermijden. Maar het is een voorbeeld van de ‘America First’-ideologie. Een terugtrekking uit de oude wereld tijdens een tweede ambtstermijn van Trump zou kunnen worden vervangen door ‘continentalisme’ dat ‘het globalisme zou kunnen verdringen’, betoogde Hal Brands, hoogleraar mondiale zaken aan de Johns Hopkins School of Advanced International Studies, afgelopen mei in Foreign Affairs. .
Dit zou de doctrine actualiseren die president James Monroe in 1823 onthulde, waaraan president Theodore Roosevelt later een uitvloeisel toevoegde: dat de Verenigde Staten levens en eigendommen in Latijns-Amerikaanse landen moeten beschermen.
Terwijl Trump mondiale consternatie heeft veroorzaakt met zijn nieuwe retoriek over het Panamakanaal, heeft hij tijdens zijn eerste ambtstermijn voor het eerst een hardere lijn in de achtertuin van Amerika aangesneden. ‘Hier op het westelijk halfrond zijn we vastbesloten onze onafhankelijkheid te behouden tegen de aantasting van expansionistische buitenlandse machten’, zei Trump in 2018 tegen de Algemene Vergadering van de VN. ‘Het is sinds president Monroe het formele beleid van ons land geweest dat we de inmenging afwijzen. van vreemde naties op dit halfrond en in onze eigen aangelegenheden.”
Zijn beleid betekende een breuk met de regering-Obama die consistent is met de tegenreactie van Trump. In 2013 zei de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken John Kerry tegen de Organisatie van Amerikaanse Staten: “Het tijdperk van de Monroe-doctrine is voorbij.”
De 21e-eeuwse Monroe-reboot richt zich op China, Rusland, Iran en hun zakelijke, militaire en inlichtingenpartnerschappen in landen als Venezuela, Bolivia, Nicaragua en Cuba.
Marco Rubio – een verrassende keuze voor de minister van Buitenlandse Zaken van Trump gezien zijn traditionalistische neigingen tot buitenlands beleid – staat op dezelfde lijn als zijn nieuwe baas op het gebied van hemisferische zaken. De senator uit Florida zei tijdens een hoorzitting van de commissie buitenlandse betrekkingen in 2022 dat China economische invloed uitoefende op een manier die de regionale economieën schaadde en kartels stimuleerde die fentanyl en geweld over de Amerikaanse grenzen exporteren. “Ze doen dit omdat ze weten dat chaos in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied ons ernstig zou schaden en destabiliseren, die zij als hun belangrijkste en centrale rivaal beschouwen”, zei Rubio. “We kunnen het ons eenvoudigweg niet veroorloven dat de Chinese Communistische Partij haar invloed uitbreidt en Latijns-Amerika en het Caribisch gebied opneemt in haar particuliere politiek-economische blok.”
De expansionistische visie van Trump weerspiegelt het grote vertrouwen in de aanloop naar zijn tweede ambtstermijn, dat hij vastbesloten is te gebruiken om een tijdperkbepalende stempel te drukken op de mondiale rol van Amerika.
En zijn personificatie van het principe van de overwinning van de sterken op de zwakken zou ook als inspiratiebron kunnen dienen voor zijn benadering van andere mondiale kwesties – met name de oorlog in Oekraïne. Op een opvallend moment dinsdag zei Trump dat hij de angst van de Russische president Vladimir Poetin begreep dat het land dat hij binnenviel, zich bij de NAVO zou kunnen aansluiten. “Rusland heeft iemand voor de deur staan, en ik kon hun gevoel daarover begrijpen”, zei de verkozen president.
De mogelijkheid dat Trump de voorwaarden van Rusland zou kunnen aanvaarden was al een punt van zorg. Zijn voormalige nationale veiligheidsadviseur, HR McMaster, legde een moment vast waarop Poetin een analogie trok tussen zijn illegale aanspraken op Oekraïne en de historische zorgen van de VS over het Oekraïense halfrond. “Poetin gebruikte zijn tijd met Trump om een verfijnde en aanhoudende campagne te lanceren om hem te manipuleren”, schreef McMaster in zijn boek “At War with Ourselves.” Hij voegde eraan toe: “om morele gelijkwaardigheid te suggereren tussen Amerikaanse interventies in Latijns-Amerika en de Russische invasie van Oekraïne, citeerde Poetin het ‘Roosevelt Corollary’ van de Monroe-doctrine.”
De bombast van Trump zou zijn aanhangers wellicht in verrukking kunnen brengen. Maar veel buitenlanders vinden het arrogant. Een poging om het Panamakanaal te veroveren zou worden beschouwd als geopolitieke piraterij. Een invasie van Groenland zou een aanfluiting zijn van het internationaal recht.
En de Canadese premier Justin Trudeau – wiens toch al gedoemde carrière een genadeslag kreeg vanwege de tariefdreigingen van Trump – hekelde dinsdag de plannen van Trump voor het Grote Witte Noorden. “Er is geen enkele kans dat Canada een deel van de Verenigde Staten wordt”, schreef hij op X.
Deze reactie laat de keerzijde van de aanpak van Trump zien. Zijn pesten van Amerikaanse vrienden kan hele bevolkingsgroepen van zich vervreemden. Sommige deskundigen op het gebied van het buitenlands beleid vrezen dat Amerikaanse dreigingen en druk in Latijns-Amerika landen juist dichter bij China kunnen brengen.
En beledigingen over het feit dat Canada beter af is als de 51ste staat zullen de publieke opinie daar waarschijnlijk verharden tegenover de nieuwe Amerikaanse president en het voor de volgende premier moeilijker maken om deals met hem te sluiten.
Trumps minachting voor het patriottisme van andere volkeren zou ook de langstdurende vriendschappen van Amerika kunnen vergiftigen. Om nog maar te zwijgen van het bang maken van hele bevolkingsgroepen. “De meerderheid in Groenland vindt het behoorlijk beangstigend en behoorlijk ongemakkelijk … dat de VS op een respectloze manier laten zien dat ze Groenland graag willen kopen of Groenland willen controleren”, zegt Aaja Chemnitz, lid van het Deense parlement en inwoner van Groenland. , vertelde Erin Burnett van CNN.
“Groenland is geen MAGA. Groenland wordt geen MAGA.”
Source link
