Geproduceerd door ElevenLabs en Nieuws via audio (Noa) met behulp van AI-vertelling. Luister naar meer verhalen in de Noa-app.
De rage begon met een Timothée Chalamet lookalike-wedstrijd in New York City op een mooie dag vorige maand. Duizenden mensen kwamen en veroorzaakten opschudding. Minstens één van de Timothées behoorde tot de vier mensen die door de politie van New York City werden gearresteerd. Uiteindelijk kwam de echte Timothée Chalamet opdagen om met fans op de foto te gaan. Het evenement werd georganiseerd door een populaire YouTuber die er onlangs een paar had ontvangen aandacht voor het eten van een bak met kaasballetjes in een openbaar park, de bliksem in een fles gevangen. Het maakte niet eens uit dat de winnaar niet veel op de acteur leek, of dat de prijs slechts $ 50 bedroeg.
In de weken daarna zijn er overal in het land soortgelijke look-alike-wedstrijden ontstaan, georganiseerd door verschillende mensen om hun eigen vreemde redenen. Er was een Zayn Malik-look-alike-wedstrijd in Brooklyneen Dev Patel-look-alike-wedstrijd in San Franciscoen een bijzonder baldadig Jeremy Allen White lookalike-wedstrijd in Chicago. Harry Styles-lookalikes verzameld in LondenPaul Mescal-lookalikes in Dublin. Zendaya-lookalikes deden mee in Oaklanden een ‚Zendaya’s twee co-sterren uit UitdagersEr zal een lookalike-wedstrijd worden gehouden in Los Angeles op zondag. Terwijl ik dit schrijf, ben ik op de hoogte gebracht van plannen voor een Jack Schlossberg gelijksoortige wedstrijd die dezelfde dag in Washington, DC zal worden gehouden. (Schlossberg is de enige kleinzoon van John F. Kennedy; hij werkt allebei bij Mode en werd ook geprofileerd door Mode dit jaar.)
Deze wedstrijden zorgen kennelijk voor een spanning die mensen op dit specifieke moment onweerstaanbaar vinden. Wat is het? De kans om wat virale bekendheid te verwerven of zelfs maar positieve online aandacht te krijgen, hoort daar zeker bij, maar die opbrengsten nemen af. Hoe meer wedstrijden er zijn, hoe minder nieuw ze allemaal zijn, en hoe kleiner de kans dat het de moeite waard is. Dat Chalamet opdaagde voor zijn look-alike-wedstrijd was magisch; hij is tot nu toe ook de enige beroemdheid die aan een van deze wedstrijden heeft deelgenomen. Toch de wedstrijden doorgaan.
Beroemdheden hebben een mystieke kwaliteit die onmiskenbaar is, en het is oké om in contact te willen komen met het sublieme. Toch voelen sommige waarnemers iets sinisters achter de speelsheid van wedstrijd na wedstrijd, geadverteerd met poster na poster op telefoonpaal na telefoonpaal. De toneelschrijver Jeremy O. Harris schreef op X dat de conflicten ‘gecodeerd zijn in het tijdperk van de Grote Depressie’, wat lijkt te duiden op wanhoop en een zeker manisch optimisme in deze gebeurtenissen. De vergelijking klopt niet helemaal, hoewel de mensen bij deze wedstrijden dat wel doen hebben misschien niet allemaal een baanze lijken niet te verhongeren (één van de wedstrijden beloofde slechts twee pakjes sigaretten en een MetroCard als prijs) – maar ik begrijp waar hij op doelt. Het is duidelijk dat de look-alike-competities niet in een vacuüm bestaan.
De verrassende vermenigvuldiging van de wedstrijden doet me denken aan de zomer van 2020toen anderszins rationeel ogende mensen suggereerden dat de FBI in verschillende Amerikaanse steden vuurwerkvoorraden aan het plaatsen was als onderdeel van een ingewikkelde psyop. Er waren gewoon te er gaat veel vuurwerk af omdat er iets anders logisch is! Dat zeiden mensen. Achteraf gezien is het gemakkelijk om die theorie te herkennen als een uiting van extreme angst veroorzaakt door de eerste maanden van de coronaviruspandemie. In die tijd voelden sommigen ook een groter wantrouwen jegens de bevolking wetshandhavingdie hadden op sommige plaatsen reageerde met geweld op de Black Lives Matter-protesten.
De huidige internet-stunts zijn slechts dwaze gebeurtenissen, maar mensen zoeken er een grotere betekenis in. De afgelopen weken zijn sommige wel gegroeid een beetje moe van de wedstrijden is er ook een consensus gevormd dat dit zo is netto goed omdat ze mensen uit hun huis en naar binnen halen “derde spaties” (openbare parken) en broederschap (“DE MENSEN VERLANGEN NAAR GEMEENSCHAP”). Ook dit ademt een vleugje wanhoop uit, alsof mensen opzettelijk een moedig gezicht aantrekken en symbolen van onze collectieve creativiteit en saamhorigheid naar voren schuiven.
Ik denk dat de reden duidelijk is. Met name de look-alike-wedstrijden begonnen eind oktober. De eerste vond plaats op dezelfde dag als een campagne-evenement van Donald Trump in Madison Square Gardendie veel vrolijk racistische toespraken bevatte en door velen redelijkerwijs werd vergeleken met een nazi-bijeenkomst. De foto’s van de wedstrijden dienen misschien als kleine geruststelling dat steden, waarvan er vele veranderden dramatisch naar rechts tijdens de recente presidentsverkiezingen zijn nog steeds de plaatsen die we willen geloven dat ze zijn – de beste benadering van Amerika’s utopische experiment, waar mensen van allerlei verschillende afkomst en ervaring samenleven in relatieve vrede en harmonie en, belangrijker nog, met veel plezier. Tenminste het grootste deel van de tijd.
