Het zijn niet alleen Australische fans die hopen dat Ange Postecoglou dat kan draai de zaken om in Noord-Londen. Bareigenaren in Zuid-Korea duimen ook mee. Jongno, in het centrum van Seoul, is de place to be op oudejaarsavond en in de aanloop naar de grote avond zijn er nog steeds grote tv’s te zien in de etalages van gebraden kip- en bierrestaurants. Tottenham’s 5-0 pak slaag tegen Southampton vanaf half december, in de hoop gokkers te verleiden de ijskoude straten te verlaten om naar Son Heung-min te kijken. Zelfs twee weken na die overwinning was het een marketingtactiek van afnemende opbrengsten. Het is nu zes weken geleden en er is nog maar één punt bijgekomen in de competitie.
Afnemende rendementen zouden het tweede seizoen van de Spurs kunnen beschrijven onder de eerste coach van de Asian Football Confederation die leiding gaf aan de populairste competitie ter wereld, en de man in kwestie ziet er net zo verwilderd uit als de achterlijn van het team. Die-hard Australische fans kunnen evangelisch zijn over de status van voetbal in eigen land – begrijpelijkerwijs gezien de positie ervan in het sportlandschap daar beneden – en gevoelig over hoe hun spel in het buitenland wordt ervaren. Maar het hele Aziatische voetbal zal daar ook op hopen, of dat zou ook moeten hopen trofee voor het tweede seizoen.
Want er staan grotere prijzen op het spel. Na zoveel verliezen, kritiek is onvermijdelijk en begrijpelijk – en dat zijn er ook geweest stevige steun – maar in het bredere discours komen al snel bijnamen voor als ‘Impostecoglou’. Het is een pakkende naam, vaak vergezeld van uitdrukkingen als „uit zijn diepte“ en kon worden gehoord zelfs vóór deze sombere reeks. De kern ervan is een afwijzing van voetbal in bepaalde delen van de wereld.
Titel wint met Brisbane brult En Yokohama F.Marinos mag niet worden gesnoven, maar volgens sommigen is het alsof de 59-jarige op de een of andere manier een piektijdperk heeft gehad Galacticos tot zijn beschikking. Het Australische salarisplafond betekent dat coaches, bij gebrek aan grote uitgaven, een enorm verschil kunnen maken. De competitie in Japan is goed op weg een elitevoetballand wordenheeft de steeds zeldzamere combinatie dat het een van de sterkste competities is die er zijn en enorm competitief is.
Winnen in deze omgevingen, vooral in Japan, gezien de enorme culturele verschillen op en buiten het veld, zorgt voor indrukwekkendere coachingprestaties dan de meeste in de Premier League, maar wordt toch vaak als onbelangrijk gezien. Persoonlijk heb ik dat altijd gedacht De overwinning van de Asian Cup in 2015 in Australië op eigen bodem onder Postecoglou was niet zo indrukwekkend, maar zoals Gareth Southgate het zeker zal beamen, is het winnen van een continentaal kampioenschap verre van eenvoudig.
Het duurde lang voordat Azië, Afrika en Noord-Amerika meer dan de kruimels kregen die van de Europese en Zuid-Amerikaanse tafels vielen als het om WK-plaatsen ging. Er waren veel spelers nodig voordat werd erkend dat Aziatische spelers meer konden doen dan alleen shirts verkopen. Hetzelfde moet nog gebeuren als het om coaches gaat.
Hoe kun je anders verklaren waarom Pitso Mosimane nooit een baan heeft gevonden in Europa, ondanks het winnen van drie CAF Champions League-titels met clubs uit verschillende landen. Als “Jingles” geen Afrikaan was, is het onwaarschijnlijk dat hij nu in Iran zou werken. De Marokkaanse Walid Regragui is opnieuw een succes, maar dat is niet altijd voldoende zonder het juiste paspoort.
„Ik denk dat het onmogelijk is dat Manchester City of Barcelona een Afrikaanse of Arabische coach meebrengen“, zei Regragui. „Ze denken er niet eens over na, alsof we het niet waard zijn, alsof we onwetend zijn in het voetbal, of niet in staat zijn tot een dergelijke taak.“
Gezien de stress die Postecoglou duidelijk voelt en alle problemen bij Tottenham, is het waarschijnlijk niet een van zijn prioriteiten om een vaandeldrager te zijn voor coaches uit het mondiale zuiden van de voetbalwereld. Als de bijl echter valt, zal zijn tijd in Noord-Londen een grote bijdrage leveren aan het bepalen van zijn carrière tot nu toe, waarbij ook nuance en verzachtende omstandigheden de deur worden gewezen.
na nieuwsbriefpromotie
Of je het nu leuk vindt of niet, mensen over de hele wereld kijken meer naar de Premier League dan welke andere dan ook, de Engelse voetbalmedia hebben meer invloed dan welke andere dan ook, en succes in Australië, Japan en vooral Schotland zou een voetnoot zijn bij de grote mislukking op het grote podium.
Het zou een klap zijn voor een bredere coachinggemeenschap. Zelfs de eigenaren of bazen die erover nadenken om buiten de gebruikelijke wateren te gaan vissen, komen vaak tot de conclusie dat het de moeite en de extra scepsis die dergelijke aanwervingen met zich meebrengen niet waard is. Succes daarentegen zou het allemaal gemakkelijker maken en helpen om deuren te openen, of op zijn minst e-mails. Na het succes van Postecoglou in Yokohama omarmde de club de Australiërs volledig, met Kevin Muscat, Harry Kewell en John Hutchinson die als volgende in Kanagawa arriveerden.
Als Postecoglou overleeft en vervolgens floreert in Londen, zal de Europese route voor meer Australiërs – met Muscat als voornaamste kandidaat na onlangs de toevoeging van de Chinese titel voor degene waarin hij won Japan En Australië – zou iets soepeler zijn. Misschien ook voor Aziatische coaches, maar ook voor Afrikanen en Amerikanen. Het kan echter al te laat zijn.
Source link
