Vanuit haar studio in Dorset, Clementine Keith-Roach beeldhouwt expressieve, lichamelijke vormen die eruit zien alsof ze uit een oude grot of met roet gevulde kelder zijn geplukt.
De terracottawerken bevatten fragmenten van verweerde ledematen die kriskras door elkaar lopen en vingers rond handgebouwde vaten grijpen. Deuken, scheuren en witte patina markeren de oppervlakken van elk huishoudelijk voorwerp en traceren hun geschiedenis en vroeger gebruik.
modelleringspasta en acrylverf, 20 1/2 x 58 1/4 x 29 7/8 inch. Foto door Damian Griffiths
In een gesprek met Colossal verwijst Keith-Roach regelmatig naar thema's als koestering en gemeenschappelijke verantwoordelijkheid en de rol die zij deze waarden ziet spelen in een wereld die ernstiger streeft naar gelijkheid en zorg. Wat als we moederschap als een metafoor zouden zien, vraagt ze?
De transformerende aard van zwangerschap, de manier waarop lichamen samensmelten en een mandaat van zorg zijn prominent aanwezig in de praktijk van de kunstenaar. Toen ze zelf moeder werd, voelde ze zich ‘uit elkaar gebroken’, zowel psychologisch als fysiek, terwijl ze reageerde op de behoeften van de baby.
Deze scheiding tussen lichaam en geest blijft aanwezig in het werk van Keith-Roach, zoals naakte, onthoofde kisten die bijvoorbeeld in 'Eternal return' een brede, hellende kom schragen. Hoewel ze er momenteel van geniet de vaten leeg te laten, zou melk de bassins in sommige van haar eerdere stukken vullen, wat direct een beroep doet op het moederschap.
Keith-Roach verwijst naar haar nieuwe werken, die te zien zijn bij PPOW in New York – als ‘beelden’, hoewel ze het idee compliceert dat monumenten bijzondere mensen vergoddelijken, vaak mannen met imperiale neigingen. In plaats daarvan blijven haar sculpturen anoniem en bevatten ze meerdere paar handen of ledematen die, vaak letterlijk, een centraal object verheffen.
“Een standbeeld komt neer op een representatie van een individu. Ook al zijn ze de meest bijzondere mensen, ze komen voort uit een sociaal moment”, voegt de kunstenaar toe. “Een individu is nooit geïsoleerd. Ze zijn geboren uit een soort collectief moment.”
modelleringspasta en acrylverf, 20 1/2 x 58 1/4 x 29 7/8 inch. Foto door Damian Griffiths
In het midden van elk werk staat een antieke terracotta amfora die de kunstenaar uit tweedehandswinkels en markten haalt. Gipsafgietsels van haar eigen lichaam en dat van haar vrienden creëren een reeks losse ledematen die, ondanks dat ze de kenmerkende rimpels en vormen van een bepaald persoon behouden, niet identificeerbaar zijn omdat ze over het vat wiegen of reiken.
Bij sommige sculpturen wilde Keith-Roach de lichamen laten samensmelten voordat ze uit het gietwerk werden getrokken. Bij het maken van ‘Herm’ vroeg ze haar proefpersonen bijvoorbeeld om dicht bij elkaar te staan, zodat hun huid elkaar kon raken, zodat ze uit twee figuren één vorm kon creëren. In veel werken, zegt ze, ‘wordt een veelheid van mensen één massa.’
Zodra ze de lichaamsdelen aan de verankerende amfora heeft gesmolten, begint Keith-Roach aan een bedrieglijk trompe-l'oeil-proces, waarbij ze de nieuwe toevoegingen schildert en conditioneert om de gepatineerde oppervlakken van de oudere componenten na te bootsen. In de voltooide sculpturen bestaat er een spanning tussen het onvermijdelijke verval van het lichaam en de tijdloze duurzaamheid van keramiek, wat de kunstenaar viert:
Mijn werken hebben deze heilige kwaliteit. Je tilt het binnenlandse schip omhoog en transformeert het in iets ceremonieel. Het haalt het uit het alledaagse en maakt er een object van reflectie van. Hetzelfde geldt voor de lichaamsdelen. Het is kijken naar deze bewegingen, gebaren en dingen die we elke dag doen en ze monumentaliseren. Het monumentaliseert het alledaagse.
Solotentoonstelling van Keith-Roach Nieuw standbeeld is te zien t/m 21 december. Meer van haar werk kun je vinden op Instagram.
