Claud Cockburns erfenis van de guerrillajournalistiek

Laura Vlaanderen: Waarom besloot je dat Claud, die verschillende delen van zijn autobiografie had geschreven, nog eens door jou moest worden bekeken?

Patrick Cockburn: Ik denk dat wat in mijn hoofd de doorslag gaf om een ​​biografie over hem te schrijven in 2003 was. Ik vroeg MI5, het Britse equivalent van de FBI, of ik zijn archief mocht zien. Ik hoorde niets, en toen lieten ze ze vrij. Er was heel veel dat ik niet wist. Ik heb me vaak afgevraagd of de nieuwsbrief van Claud De weekAl zijn campagnes tegen de nazi’s en de toenmalige regering hadden veel impact op de bestaande machten. Uit de MI5-dossiers kon ik opmaken dat het destijds een enorme invloed had De New York Times en anderen zeiden dat het blaffen van Hitler erger zou zijn dan zijn beet. Claud had aangrijpende verhalen over de vervolging en moord op joden in Duitsland, en hij twijfelde er niet aan dat Hitler en de nazi’s het ultieme kwaad waren, lang voordat de kranten en politici zich hetzelfde realiseerden in de VS en Groot-Brittannië.

LF: Dat had hij omdat hij tijd in Duitsland had doorgebracht. Hij was in het vooroorlogse Berlijn geweest. Praat een beetje over zijn geschiedenis, en hoe je denkt dat hij zo duidelijk werd over wat er aan de hand was.

PC: Zijn vader was een Britse diplomaat, dus rond zijn zestiende ging hij naar Boedapest om zich bij zijn vader te voegen. De Eerste Wereldoorlog was officieel voorbij, maar in zekere zin woedde deze nog steeds in Boedapest. Er waren pogroms aan de gang, rode terreur, witte terreur. Er ontstond uiteindelijk een zeer nare dictatuur. Hij was dus erg betrokken bij de politiek van Midden-Europa. Hij leerde Duits, ging naar Berlijn, werkte voor Londen Tijden. Hij ging vlak voor de Grote Crash naar de VS. Dat heeft hij afgedekt. Toen, in 1932, wist hij via Duitse vrienden dat de zaken in Berlijn steeds erger werden. Hij nam ontslag De tijdenHij was een van de New Yorkse correspondenten en keerde eerst terug naar Wenen en vervolgens naar Duitsland. Nazi-stormtroepen waren al op straat. Ongeveer 48 uur voordat Hitler de macht overnam, kreeg Claud van vrienden te horen: ‚Het zou een heel goed idee zijn om eruit te komen. Ze hebben jouw naam op de lijst gezet.’ Hij dacht even: misschien blijf ik wel. Ik heb een Brits paspoort. Toen herstelde het gezond verstand zich en stapte hij op de trein naar Wenen. Hij had geen geld, hij had geen baan, maar hij dacht: wat kan ik doen om dit ultieme kwaad tegen te gaan?

Hij heeft deze nieuwsbrief opgezet, De weekin Londen op een zolder. Vanaf het begin was het gevuld met schepjes. Zijn idee was om de influencers te beïnvloeden. Hij wist dat het dat aantal mensen niet zou bereiken, maar hij hoopte dat het mensen zou bereiken die echt geïnteresseerd waren in wat er aan de hand was. Het zou journalisten, politici, enzovoort kunnen bereiken. Maar dat werkt alleen als je de goederen kunt leveren in termen van informatie die andere mensen niet hebben, wat hij deed, wat de echte reden is waarom het van de grond kwam en invloedrijk werd.

LF: Er is een deel in zijn memoires dat u in uw boek citeert, waarin hij beschrijft wat mensen feitelijk zeggen in de hoofdsteden van Europa en hoe vluchtelingen uit Duitsland heel duidelijk zijn over wat er gebeurt. Vervolgens wijst hij erop dat de taal, wat er wordt gezegd en de manier waarop het wordt gezegd, eenvoudigweg niet in de kranten van vandaag verschijnt. Kun je praten over de betekenis daarvan en de parallellen, als je die ziet, tot op dit moment?

PC: Het was een groot soort vacuüm van informatie over wat veel mensen wisten en wat er in de media verscheen. Dit komt niet echt over in de geschiedenisboeken, omdat kranten in het algemeen, steevast in feite, hun eigen tekortkomingen niet willen toegeven in termen van Hitler of welke andere historische gebeurtenis dan ook, of het nu de invasie van Irak is, wat er gebeurt momenteel in Gaza en Libanon. Ik denk dat dit later enigszins onduidelijk is geworden, maar hij vond het erg ontmoedigend dat dit niet in de kranten stond. Maar hij vond het in zekere zin ook heel bemoedigend, omdat hij dat vacuüm kon opvullen. Hij zei op een gegeven moment dat zelfs als hij maar een klein geluidje maakte in de sfeer van de jaren dertig, van voortdurende crises, dit als een schreeuw zou klinken, en dat was het in veel opzichten ook. Dat was opnieuw een reden om het boek nu te schrijven, omdat het mij lijkt dat de jaren twintig veel op de jaren dertig lijken, dat we één crisis hebben die elkaar opvolgt. De jaren dertig werden bekend als het decennium van de duivel. In zekere zin denk ik dat je dezelfde woorden zou kunnen gebruiken om de jaren 2020 te beschrijven.

LF: Eén moment dat veel van de parallellen samenvat, is het moment waarop de Britse premier Neville Chamberlain het podium betreedt om te verklaren dat hij een relatie heeft met Adolf Hitler, dat ze elkaar hebben ontmoet, en dat er geen oorlog is maar vrede in de wereld. aanbieden. Vergeef me als ik overdrijf, maar ik hoor dat er een versie van wat we het hele jaar door van de Amerikaanse president Joe Biden hebben gehoord over Israël en Gaza, over een staakt-het-vuren, in de maak is. Nog even. We werken onophoudelijk. Kamala Harris zegt hetzelfde. Ben ik hyperbolisch?

PC: Nee, helaas niet. Ik denk dat dat de grote frustratie van Claud was, net zoals je je nu gefrustreerd zou kunnen voelen. Het was vrij duidelijk wat er aan de hand was. Het was vrij duidelijk dat de situatie nog erger zou worden. Toch bleven degenen die de leiding hadden, verkondigen dat de vrede nabij was en dat de zaken niet zo slecht waren als ze leken. Ik denk dat de parallel maar al te sterk is.

LF: Als iemand die heeft geschreven voor reguliere publicaties zoals De onafhankelijke en anderen, waarom denk je dat de reguliere media zo slecht zijn in het luiden van alarm?

PC: Veel ervan weerspiegelen de houding van de regering, van het land waarin ze zich bevinden. Zeker, de pers heeft hier vaak geheugenverlies over. Toen Neville Chamberlain in 1938 sprak, wilde geen enkele gevestigde pers het met hem oneens zijn. Claud voelde één simpel ding, en dit komt tot uiting in de titel van het boek, namelijk scepticisme voor individuen. Of je nu een krant leest, televisie kijkt of een ander nieuwskanaal, wees gewoon sceptisch en geloof niets totdat het officieel wordt ontkend. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen, waaronder veel journalisten, zich niet concentreren op het feit dat zoveel van wat hen wordt verteld partijdig is. Degenen die dingen lekken hebben daar hele goede redenen voor. Je vindt dit niet alleen in de huidige oorlog. Ik ben oorlogscorrespondent geweest in het Midden-Oosten en heb elders verslag gedaan van oorlogen. Het verbaast mij hoe cruciale zaken verkeerd worden gerapporteerd door de pers. Ik herinner me dat het in 2001 in Afghanistan vrij duidelijk was als je van dag tot dag rapporteerde dat de Taliban niet verslagen waren – ze waren naar huis gegaan – maar de media meldden min of meer dat ze failliet waren. Je hoeft geen aandacht meer aan die jongens te besteden. Kijk eens wat er sindsdien is gebeurd. In 2003 werd het Iraakse leger volledig verslagen en was de missie volbracht. We kunnen onze eigen mannen inzetten om in Bagdad te regeren. Helemaal niet waar. Het was onmogelijk dat de Irakezen een bezetting zouden accepteren. De onthullingen over wat er werkelijk gebeurt, komen vaak niet van de massamedia, maar van politici of elders.

LF: Je hebt twee broers, Andrew en Alexander. Alexander, zeer gemist, is een paar jaar geleden overleden. Zijn publicatie Tegenstoot is zeker een voorbeeld van het soort guerrillajournalistiek dat u beschreef. Uw andere broer, Andrew Cockburn), heeft buitengewone berichtgeving gedaan over de rol van Amazon op dit moment bij het leveren van IT-diensten en satellietdiensten aan het Israëlische leger. De familie blijft dit werk doen. Ik zou u graag de vraag willen stellen die ik al onze gasten stel, en dat is wat volgens u het verhaal zal zijn dat toekomstige journalisten nu zullen vertellen.

PC: Ik denk dat ze behoorlijk verbaasd zullen zijn, vooral over Gaza, Libanon en Iran. Ik heb verslag gedaan van vele oorlogen in het Midden-Oosten. Normaal gesproken waren de VS misschien medeplichtig aan Israël bij verschillende aanvallen en invasies, maar na een tijdje zouden ze hen in bedwang houden. Dat is deze keer niet gebeurd. Dit is behoorlijk uitzonderlijk. De rol van de regering-Biden was iets dat ik niet had verwacht. Het gebeurde dus sneller, het gebeurde terwijl het niet hoefde te gebeuren, en het is nog veel erger dan ik me had voorgesteld. Op dezelfde manier was het in de jaren dertig onvermijdelijk wat er ging gebeuren nadat Hitler aan de macht kwam, nadat Franco de burgeroorlog in Spanje had gewonnen, en de opkomst van het fascisme was heel moeilijk te stoppen. En in zekere zin kreeg Claud uiteindelijk precies wat hij wilde, namelijk dat hij wilde dat de Britse en Amerikaanse regeringen zich volledig zouden inzetten voor de strijd tegen het fascisme, de nazi’s en Hitler. Uiteindelijk gebeurde dat. Hij zei dat ze dit alleen konden doen in een alliantie met de Sovjet-Unie, dat gebeurde ook. Tweederde van het Duitse leger bevond zich op D-Day aan het oostfront. En in Groot-Brittannië had je een soort volksfrontregering die iedereen verenigde. Ik denk dus niet dat je jezelf te veel moet deprimeren. Claud, zo wordt vaak gezegd, sprak met die afschuwelijke zin de waarheid tegen de macht. Nou, die lieve oude macht wil zeker de waarheid niet horen. Wat iedereen zou moeten doen, is de waarheid vertellen aan de machtelozen en hen in staat stellen er iets aan te doen.