Ongelooflijk genoeg heeft McGregor nog nooit een bekerfinale verloren, maar „het was vandaag wel heel dichtbij“, zei hij. De kapitein was even opgelucht als eerlijk.
„De prestatie was niet geweldig, dus we moesten het eruit halen. We moesten onze zenuwen in bedwang houden. Zelfs als je niet perfect bent, kun je nog steeds winnen. Graaf erin. Zoek iets extra’s.“
Pyro verscheen, voorspelbaar, opnieuw en de aftrap werd uitgesteld, waarbij nog twee vingers door de ultra’s werden opgestoken naar hun eigen clubs en naar de voetbalautoriteiten die hen praktisch smeekten zich te gedragen. Meer aanklachten in behandeling bij de SPFL? Laten we eens kijken.
Toen de actie begon, was het van teen tot teen. Rangers waren fysiek en compromisloos.
Te midden van de maalstroom verloor Taylor zijn hoofd, speelde een vierkante bal die een slecht idee was en hoe dan ook slecht werd uitgevoerd en dat was de katalysator voor de opener.
De voortekenen waren goed voor Rangers. Slechts vier teams die als eerste scoorden in de laatste 49 League Cup-finales zijn er niet in geslaagd de trofee te winnen. Maar de statistieken houden geen rekening met het torenhoge zelfvertrouwen van Celtic.
Ze zaten in de problemen – geen ruimte, geen controle, niet veel kansen – maar ze vonden een uitweg. De mentale kracht van Celtic is iets wonderbaarlijks. Ze waren lang niet hun beste en toch hebben ze weer een titel op hun naam staan.
De shoot-out kwam en daarmee ook herinneringen aan Rangers in de Europa League-ontknoping in Sevilla tegen Eintracht Frankfurt. Aaron Ramsey dus. Yilmaz nu.
Schmeichel deed zijn ding. Er was sprake van spelvaardigheid in de manier waarop hij enkele strafschopnemers van de Rangers probeerde af te schrikken. Er waren enkele spottende woorden als antwoord van Ianis Hagi nadat hij zijn trap langs de Deen begroef.
Uiteindelijk kwam deze odyssee neer op Yilmaz versus Schmeichel en Maeda versus Butland. Celtic won, met een verschil of met een mijl, het maakt niet echt uit.
Een ander soort overwinning dan voorheen, maar hetzelfde gevoel van welzijn in de ene kleedkamer en vermoedelijk dezelfde stilte en wanhoop in de andere. Sportdrama op zijn best.
